Χρήστος Μαγγούτας

Ο Χριστός το λέγει ξακάθαρα και υπεράνω πάσης υποψίας «ΕΓΩ ΔΕ ΛΕΓΩ ΥΜΙΝ ΜΗ ΟΜΟΣΑΙ ΟΛΩΣ. ΕΣΤΩ ΔΕ Ο ΛΟΓΟΣ ΥΜΩΝ ΝΑΙ ΝΑΙ, ΟΥ ΟΥ». (Ματθ. ε’, 34). Δεν είναι σαφέστατο;

«Εγώ δε λέγω υμίν, είπε, μη ομόσαι όλως, μήτε εν τω ουρανώ, ότι θρόνος εστί του Θεού. μήτε εν τη γη, ότι υποπόδιον έστι των ποδών αυτού. μήτε εις Ιεροσόλυμα, ότι πόλις εστί του μεγάλου βασιλέως. μήτε εν τη κεφαλή σου ομόσης, ότι ου δύνασαι μίαν τρίχα λευκήν ή μέλαιναν ποιήσαι», (Ματθ. ε’ 34-36).
Η ίδια η Εκκλησία δεν επιτρέπει το όρκο στους πιστούς της, στα μυστήρια, στους διορισμούς ιερέων αλλά ζητά απλά ομολογία πίστεως.

Αλλά ήρθε το Βυζάντιο και οι ανώτατοι κληρικοί, που επηρέαζαν τα μέγιστα τους πιστούς, έπρεπε να εγκαταλείψουν τον ταπεινό χιτώνα του Ιησού και να ενδυθούν ως βασιλείς με χρυσοποίκιλτα άμφια και διαμαντοστολισμένες μήτρες και βακτηρίες για να θαμπώνουν ως κοκόρια τους πιστούς.

Περίπατο πήγε και το «Απόδοτε ουν τα Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του θεού τω θεώ (από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο κβ’:21).

Και έγιναν αγκαλιά και οι δυο: η εκκλησία να στηρίζει την εκάστοτε πολιτική εξουσία και αυτή να της παρέχει προνόμια, από την απαλλαγή από την υποχρέωση στρατιωτικής θητείας, μέχρι χρυσόβουλα του αυτοκράτορα σε τεράστιες εκτάσεις για την Εκκλησία, λες και ήταν ιδιοκτησία του και όχι της πατρίδας.

Και φτάσαμε στο σημερινό εναγκαλισμό, ήτοι τις φοροαπαλλαγές, την κατάργηση της χρησικτησίας (η μόνη εξαίρεση που ισχύει πέρα από τη δημόσια περιουσία), την πληρωμή των ιερέων από τον «Καίσαρα», την αναγνώριση των χρυσόβουλων των Σουλτάνων. (Αν εμείς αναγνωρίζουμε τα χρυσόβουλα των Σουλτάνων δεν έχει δίκιο το Βρετανικό Μουσείο να επικαλεστεί το ίδιο για τα γλυπτά του Παρθενώνα;)

Αν ο πρωθυπουργός της χώρας ήταν πραγματικός Χριστιανός και η Εκκλησία ήταν πιστή στα λόγια του Χριστού ΔΕΝ θάπρεπε να δώσει θρησκευτικό όρκο γιατί τον απαγορεύει η θρησκεία του. Αλλά το επιτρέπει ή επιβάλλει η μεταλλαγμένη Εκκλησία που ξέχασε το «Όστις βούλεται οπίσω ελθείν» γιατί οι καιροί και ου μενετοί σ’ αυτήν την εποχή της πνευματικής αναζήτησης πρέπει να προσέχουν μήπως τα πρόβατα ξεμαντρίσουν.

Κλείνω με ένα ιστορικό γεγονός για το οποίο δε θυμάμαι ακριβώς τα πραγματικά περιστατικά αλλά οι αναγνώστες μπορούν να τα βρουν στο Ιντερνέτ.

Σε κάποιο πόλεμο γύρω στο 1850 η Σουηδία είχε σχεδόν αποδεκατιστεί, στρατιωτικά και οικονομικά. Ο βασιλιάς κάλεσε την ιεραρχία της Εκκλησίας και είπε:

«Οι πιστοί σας υποφέρουν κι εσείς καλοπερνάτε. Πότε περιμένετε να τους βοηθήσετε με την τεράστια περιουσία που έχετε; Όταν θα είναι εις τόπον χλοερόν; Τότε δε θα σας χρειάζονται. Από σήμερα κατάσχεται η περιουσία της εκκλησίας για να επιβιώσει ο λαός μας, οι πιστοί σας».