Τζίνα Δαβιλά

Στις 19 Απριλίου 2020, ημέρα που γιορτάστηκε το Πάσχα, ο εξαιρετικός κ.Μπάμπης Γιωτόπουλος ακολούθησε το πιο μακρινό ταξίδι. Η συνέντευξη που ακολουθεί είναι μία από τις ελάχιστες που έδωσε ο καλλιτέχνης . 

Ο κύριος Μπάμπης Γιωτόπουλος είναι θεατράνθρωπος. Από τους τελευταίους ορκισμένους υπηρέτες της Υποκριτικής και του σπουδαίου Θεάτρου. Γνώστης άριστος των απαιτήσεων και των θυσιών που καταβάλλει όποιος μπάνει στην θεατρική οικογένεια, προτάσσοντας πρώτα την Τέχνη του και μετά τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει σεβασμός.

Χαρακτηρίζεται από φυσική ευγένεια, καλοσύνη, διαυγέστατο πνεύμα και ειλικρίνεια. Τον έχουμε συναντήσει στην τηλεόραση σε επιλεγμένες παραγωγές, μια και ο ίδιος δούλεψε για 25 συνεχή χρόνια μόνο στο Εθνικό Θέατρο απ’ όπου αποφοίτησε και συνταξιοδοτήθηκε. Αν τον ψάξετε στο διαδίκτυο δεν θα βρείτε συνεντεύξεις του. Ίσως επειδή δεν είναι το πρόσωπο που πουλάει εύκολα. Σε μια χώρα που ακόμα χαριεντίζεται με το ανόητο life style, ο κύριος Μπάμπης από επιλογή μένει απ’έξω. Και δεν έχει νόημα να κάνει εκπτώσεις στις επιλογές του. Ανήκει στη γενιά, αλλά κυρίως στη στόφα των ανθρώπων που εκπαιδεύτηκαν στο “όχι”, που σώζει από στραβοτιμονίες.  Τον γνώρισα από κοντά και υποκλίθηκα στο πείσμα του για ζωή, στην υποκριτική τέχνη του που τιμά με ιδιαίτερη αξιοπρέπεια, αλλά κυρίως στην γλυκύτητά του ως άνθρωπος. Αξίζει να τον γνωρίσουμε.

Πού και πότε γεννηθήκατε;

Γεννήθηκα στην Αθήνα στις 19 Μαρτίου και δεν γιορτάζω τα γενέθλιά μου ποτέ! Ο πατέρας μου ήταν από Αθήνα και η μητέρα μου από τον Καύκασο.

Ποια εικόνα θυμάστε από την παιδική σας ηλικία;

Τα παιδικά μου χρόνια ήταν δύσκολα. Περάσαμε κατοχή. Μεγάλωσα στην Λάρισα ενώ ο πατέρας μου ήταν Αθηναίος. Είχα αδέρφια πολλά και μια σπουδαία μάνα, που ενώ ήταν αγράμματη, ήταν πολύ καλλιεργημένος άνθρωπος. Να φανταστείς ότι όταν ήθελε να μου πλύνει το παντελόνι, μου ζητούσε ο ίδιος να αδειάσω από τις τσέπες του ό,τι είχα. Ήταν τόσο διακριτική και ευγενής. Θυμάμαι από τη μητερα μου, μια ζεστή αγκαλιά. Ήταν μια πολύ μορφωμένη γυναίκα τελικά. Πέθανε στα 82. Από αυτήν μάλλον έχω πάρει την καλή υγεία. Επίσης, από αυτήν πήρα το διαυγέστατο πνεύμα. Η μαμά μου ήταν από τον Καύκασο Ο πατέρας μου πέθανε στα 38 του. Η μάνα μου δεν έκανε ποτέ σχέση. «Πώς άντεξες χωρίς σχέση νέα κοπέλα, ρε μάνα» τη ρωτούσα. Μου απαντούσε αυτή είναι σχέση. Ήταν πολύ όμορφη. Μελαχρινή με γκρίζα μάτια. Μέχρι και στα τελευταία της οι γιατροί της έλεγαν «μα τι όμορφα μάτια έχεις;» και κείνη με ρωτούσε «μα τι έχουν πάθει όλοι με τα μάτια μου;». Το κακό με τα χρόνια είναι πως μεγαλώνοντας χάνεις τους ανθρώπους που αγαπάς, τους φίλους σου. Φεύγουν οι δικοί σου άνθρωποι.

Η πρώτη επανάσταση του νεαρού Μπάμπη έγινε όταν…

…δεν ήμουν επαναστάτης.

Αν γυρνούσατε το χρόνο πίσω θα ξαναζούσατε …

…τα ίδια.

Γιατί επιλέξατε τον δύσκολο δρόμο του Θεάτρου αντί της τηλεόρασης.

Δεν κυνηγούσαμε τότε την τηλεόραση, άλλωστε ο χρόνος μας ήταν πολύ περιορισμένος. Πρόβες ατελείωτων ωρών το πρωί και μετά θέατρο. Έτσι δούλευε τότε το Εθνικό. Μου αρέσει πολύ το θέατρο.

Αν ξεκινούσατε τώρα την επαγγελματική σας πορεία θα διαφοροποιούσαστε τις επιλογές σας;

Δεν μετάνιωσα για τις επιλογές μου. Και μόνο το να βλέπεις να παίζουν τόσο σπουδαίοι ηθοποιοί στο Εθνικό είναι σχολείο από μόνο του. Έχω να πάω πολύ καιρό στο Εθνικό, από τότε που τελείωσα μαζί του δεν το έχω επισκεφθεί. Αισθάνομαι περίεργα μετά από 25 χρόνια που ήμουν εκεί. Έχουν αλλάξει τα πράγματα, τότε ήταν πιο αυστηρά. Εμείς είχαμε πολύ ωραίους δασκάλους τότε, πραγματικούς δασκάλους. Ήταν άνθρωποι με προσωπικότητα και μόρφωση. Τώρα ο καθένας τα ξέρει όλα, δεν δέχεται καλοπροαίρετες συμβουλές και γίνεται εύκολα και σκηνοθέτης.

Τι λείπει από το ελληνικό θέατρο;

Οι σκηνοθέτες. Θεωρώ ότι είναι πολύ δύσκολη η δουλειά του σκηνοθέτη. Εγώ δεν θα μπορούσα να το κάνω.

Κάποιες επιλεγμένες τηλεοπτικές εμφανίσεις έγιναν βάσει ποιου κριτηρίου;

Και είχα χρόνο και ήταν περισσότερα τα χρήματα. Στο θέατρο ποτέ δεν είχαμε τα χρήματα που θέλαμε, αλλά δεν παραπονιέμαι κιόλας γιατί είμαι ολιγαρκής.

Θετικά και αρνητικά στοιχεία της δουλειάς σας.

Η χαρά την ώρα που παίζεις. Όταν ο ρόλος τελειώνει, αν τον αγαπάς κιόλας είναι σαν να ζεις ένα μικρό θάνατο. Όλους μου τους ρόλους τους αγαπώ αλλιώς δεν τους κάνω. Και τώρα πια που έχω συνταξιοδοτηθεί, διαλέγω τι θέλω. Μπορώ να λέω όχι πια.

Επαγγελματικά απωθημένα;

Δεν έχω απωθημένα στο πεδίο συνεργασιών γιατί έπαιξα δίπλα σε θηρία. Θα ήθελα όμως να παίξω τον «Κατά φαντασία ασθενή» του Μολιέρου. Παρ’όλο που έχω παίξει το έργο σε δεύτερο ρόλο, θα ήθελα να κάνω και τον πρωταγωνιστικό.

Έχετε λάβει την δικαίωση;

Ναι.

Ποια χαρακτηριστικά έχει αυτός που γίνει φίλος σας;

Να είναι ειλικρινής, καλόψυχος και να μην υποκρίνεται.

Τι θαυμάζετε;

Τα ταλαντούχα άτομα σε κάθε τομέα.

Τι απεχθάνεσθε;

Την υποκρισία και την αχαριστία. Έχω πολλές φορές προδοθεί από φίλους. Το θέμα το αντιμετωπίζω με ηρεμία. Θυμώνω αρχικά, εκρήγνυμαι, αλλά μετά ηρεμώ και σκέπτομαι πως κάποιους λόγους θα είχε για να το κάνει.

Τι σας φοβίζει;

Ο θάνατος, δεν έχω συμφιλιωθεί ακόμα μαζί του. Το άγνωστο που υπάρχει, το ότι στερείσαι ανθρώπους αγαπημένους. Δεν πιστεύω στη μεταθανάτια ζωή. Ο άνθρωπος δημιούργησε τον Θεό, αν δεν υπήρχαν άνθρωποι δεν θα υπήρχε και θεός.

Συναίσθημα ή λογική;

Συναίσθημα φυσικά.

Χαρακτηριστικό σας γνώρισμα;

Είμαι γενναιόδωρος, αγαπάω τους φίλους μου, τα ανίψια μου, δεν έχω δημιουργήσει δική μου οικογένεια. Λατρεύω, λοιπόν, τον εγγονό μου από τον αδερφό μου, τον Παναγιώτη, που είναι 16 χρόνων.

Αξίζει να προσπαθήσει κάποιος…

…για ένα καλύτερο αύριο, για να έχει φαγητό και μια καλή περίθαλψη.

Τι δεν γνωρίζουμε για σας και θα θέλατε να το μοιραστείτε μαζί μας;

Ζωγραφίζω τοπία.

Αύγουστος 2014