Κωστής Μακρής

Δεν θα τον έλεγα μονόχνωτο.

Κάθε άλλο…

Μέσα σ’ όλα είναι και μια χαρά κοινωνικός.

Αλλά και έξω απ’ όλα τα συνηθισμένα.

Τον ξέρω πολλά χρόνια τον Τίμο. Τιμόλαο τον λένε αλλά οι φίλοι τον φωνάζουμε Τίμο. Πολλά χρόνια φίλοι με τον Τίμο.

Χρόνια καλά και χρόνια δύσκολα, σαν τώρα, καληώρα.

Νομίζω ότι τον ξέρω αιώνες, αν μπορώ να πω κάτι τέτοιο.

Αν ήθελα να τον περιγράψω με λίγα λόγια, θα έλεγα ότι είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος στην όψη.

Αλλά με κοινό νου και με αρχές.

Δηλαδή, είναι ένας παράξενος άνθρωπος ο Τιμόλαος Μιμουλές.

Τον συνάντησα χθες, στο συνηθισμένο μας στέκι. Αργά, απόγευμα Κυριακής. Διάβαζε εφημερίδα, έξω. Ελληνικός χειμώνας. Με παλτό αλλά έξω. Ο καφές τελειωμένος σχεδόν.

Άφησε την εφημερίδα, με καλωσόρισε, κάθισα.

― Άκουσες τι είπε ο …, ξεκίνησα φορτσάτος εγώ αναφέροντας ένα όνομα που είχε γίνει πρόσωπο της ημέρας με αφορμή ένα χυδαίο τιτίβισμα στο τουίτερ, που είχε κάνει τον γύρο των μέσων.

― Αχ! Όχι! Δεν θέλω…, με αποπήρε με την έκφραση που παίρνουμε όταν έχουμε πατήσει σκατά σκύλου.

― Τι δεν θέλεις; απόρησα.

― Δεν θέλω να μου πεις. Δεν θέλω τιτιβίσματα που δεν είναι από κοτσύφια ή άλλα πουλάκια!

― Μα…, προσπάθησα να συνεχίσω.

― Εξαρτάται η ζωή μου από αυτό;

― Από ποιο;

― Απ’ αυτό που επιμένεις να μου πεις.

Γέλασα.

― Όχι βέβαια! Κουβέντα κάνουμε…

― Αν θες να κάνουμε κουβέντα, να κάνουμε. Κανένα καινούριο βιβλίο διάβασες; Που να σ’ αρέσει… Έμαθες για τίποτα άνεργους μηχανολόγους που συνεργάζονται και βρήκαν τρόπο να φτιάχνουν φτηνά ελληνικά ποδήλατα ή πατίνια; Ή καλές και ακριβές ρακέτες τένις για εξαγωγές; Άκουσες για αγρότες που ενώσανε τα χωράφια τους και χρειάζονται μόνο ένα τρακτέρ για να τα οργώνουν κι όχι ένα τέρας για τα λίγα στρέμματα του καθενός; Βρήκαν αυτούς που κάνουν λαθρεμπόριο καυσίμων; Τους βαρβάτους εννοώ, όχι τα ψιλομαμούνια…

Έχει τον δικό του τρόπο ο Τίμος Μιμουλές να σε κάνει να νιώθεις ότι η επιφάνεια της επικαιρότητας στην οποία καταφεύγεις για να βρεις θέμα, μυρίζει σαν αποχωρητήριο στρατοπέδου νεοσυλλέκτων μετά από φασολάδα.

― Μη γίνεσαι μουντρούχος, ρε Τίμο! τον πρόγκηξα αμυνόμενος.

― Μη μου φέρεσαι σαν να μη με ξέρεις, μου αντιγύρισε κι εγώ ένιωσα τα κορδόνια των παπουτσιών μου να αναζητούν δρόμους διαφυγής.

Παρ’ όλ’ αυτά δεν το ’βαζα κάτω.

― Μα που ζεις, αδερφάκι μου; είπα με ξινίλα.

― Εδώ ζω, σήμερα. Λίγα μέτρα πάνω από τους υπόνομους, είπε δείχνοντας με το πιγούνι του τις σχάρες στο πλάι του πεζοδρομίου.

― Τι σχέση έχουν οι υπόνομοι; ρώτησα αφελώς.

― Είναι πολύ κοντά μας. Ακριβώς από κάτω μας. Πότε έκανες τελευταία φορά βόλτα σε υπόνομο; Γέλασα.

― Άσε, ρε Τίμο…

― Μη γελάς. Πες όχι. Όχι. Δεν έκανα και δεν θα κάνω βόλτα στον υπόνομο. Όχι, δεν θα αφήνω τους υπονόμους να περνιούνται για το Κανάλ Γκράντε της Βενετίας.

Σοβάρεψε.

Σοβάρεψα κι εγώ.

Συνέχισε:

― Μπορείς. Μπορούμε… Μπορούμε να το σταματήσουμε όλο αυτό.

― Ποιο “αυτό”; τον προκάλεσα.

― Αυτό… Την αναπαραγωγή του αμελητέου, του ασήμαντου. Τη δημοσιότητα του υβριστή, την αποθέωση του χαμηλότατου. Αρνήσου του τη φωνή σου. Μην του την χαρίζεις. Αρνήσου την αναμετάδοση και τον πολλαπλασιασμό του ρηχού. Μην το αφήνεις να γεννάει μέσα σου τα αυγά του. Νίκησέ τον με τη σιωπή, με την απόσταση. Μην το τρέφεις. Πολέμα το. Κάνε του ντιλίτ.

Ντράπηκα.

― Θες άλλον καφέ; συνθηκολόγησα.

― Θέλω, χαμογέλασε μονολεκτικά.

Παράγγειλα δυο καφέδες. Τον έναν για μένα.

Ένα κοτσύφι τιτίβισε κοντά μας.

Πάνω μας.

Σηκώσαμε μαζί τα μάτια να το δούμε και μετά κοιταχτήκαμε.

― Κοντά είναι η άνοιξη, σχολίασε. Ό,τι καιρό κι αν κάνει, η Άνοιξη είναι πάντα κοντά…

― Α, ρε Τίμο, είπα.

Γέλασε με πονηρή ενοχή.

Είναι φίλος μου ο Τιμόλαος Μιμουλές.

Είναι παράξενος αλλά είναι πολύ καλός μου φίλος.

Μερικές φορές τον νιώθω υπερβολικά κοντά μου, λες και είμαστε ένα.

Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr