Ο Πάραπι Σοβλέπο τον είχε αποκαλέσει Αρχηγό των Φιδιών.
«Μα αυτό σήμαινε και το Ερπετοκράτης! Το αρχαίο όνομα του Οφιμέδοντα!» σκεφτόταν με τρόμο ο Πιοζ Νάμε.
«Μήπως το σημάδι μου έχει σχέση με τον Οφιμέδοντα; Μήπως εκείνος σκότωσε τους γονείς μου και τώρα θέλει να πάρει κι εμένα; Αν είναι όμως έτσι, γιατί με πήγαν πρώτα στην Οφιούντα; Εκεί δε θα κιν­δύνευα περισσότερο;»

* * *

Ο Πιοζ Νάμε ήταν απόλυτα μπερδεμένος και σαστισμένος μ’εκείνες τις σκέψεις, που δεν τον οδη­γούσαν σε κανένα λογικό συμπέρασμα. Ήταν όμως η πρώτη φορά που στη σκέψη του φώλιαζε το όνομα του Οφιμέδοντα.

Εδώ πρέπει να μιλήσουμε για τον Οφιμέδοντα λίγο πιο αναλυτικά.

Ψύχραιμα και χωρίς προκαταλή­ψεις.

Θα ήταν σωστό να ονομάσουμε τον Οφιμέδοντα εχθρό του Πιοζ Νάμε;

Πόσο εχθρική μπορεί να είναι η παρουσία κάποιου που θέλει να μας μεταβιβάσει όλη του τη δύναμη και την αρχαία του κληρονομιά;

Για τον Οφιμέδοντα εχθροί ήταν όλοι όσοι εμπόδιζαν τον Πιοζ Νάμε να έρθει κοντά του. Και όσοι τον εμπόδιζαν να κληρονομήσει την απέραντη δύναμή του και την εξουσία του. Για να γίνει εκείνος, ο Πιοζ Νάμε —ο “Αρχηγός των Γάτων και των Φιδιών”— ο επόμενος Οφιμέδοντας!

Ο Φυσικός Ηγεμόνας που θα έβαζε τέλος στην αλόγιστη εξουσία των ανθρώπων πάνω στη φύση. Ο παντοδύναμος νέος θεματοφύλακας των φυσικών δυνάμεων που θα οδηγούσε τους ανθρώπους στον όλε­θρο της ίδιας τους της αλαζονείας και απληστίας.

Ο Οφιμέδοντας είχε από καιρό ετοιμάσει τα νέα προσωνύμια του διαδόχου του.

Πιοζ Νάμε! Ο Νέος Ερπετοκράτης, αρχηγός των Ερπετών και Κραταιός Γαλημέδοντας, αρχηγός των Γάτων!

Κι ονειρευόταν τη στιγμή που θα του τα φανέρωνε μαζί με τα προνόμια και τα όπλα της πανίσχυρης κληρονομιάς του. Τους καταστροφικούς σεισμούς, τα γιγάντια παλιρροϊκά κύματα, τους τρομαχτικούς τυφώνες, τις λαίλαπες, τους φριχτούς καύσωνες και τις τιτάνιες πλημμύρες που θα ξεσπούσαν με τρο­μακτική ένταση απέναντι στους άφρονες και εγωιστές ανθρώπους. Τους ανόητους και ματαιόδοξους ανθρώπους, που εδώ και πάνω από δύο αιώνες, είχαν αρχίσει να αποτελούν τη φρικτότερη απειλή για τον αγαπημένο πλανήτη του Οφιμέδοντα.

Που έκαιγαν τα δάση, που μόλυναν τις θάλασσες, που έσφαζαν φάλαινες, που πυροβολούσαν, παγίδευαν, καμάκωναν, τόξευαν και κατακρεουργούσαν εκατομμύρια ζωντανά, όχι για να φάνε αλλά για να διασκεδάσουν!

Που στερούσαν και τον τελευταίο ζωτικό χώρο από τα μυριάδες ερπετά ― ονομάζοντας την αιματοβαμμένη δραστηριότητά τους ψυχαγωγία και καμαρώνο­ντας για τις αιματηρές επιδόσεις τους.

Οι άνθρωποι που διασκέδαζαν κυνηγώντας και σκοτώνοντας ζώα, είχαν το θράσος να αυτοαποκαλούνται “φυσιολάτρες”. Οι άνθρωποι ήταν εκείνοι που σκότω­ναν τις περήφανες τίγρεις, τις γλυκιές φώκιες, τα χαριτωμένα τσιντσιλά, τους αδάμαστους πάνθηρες, τις πανέξυπνες και γοητευτικές ερμίνες, τους αρχαίους υπομονετικούς κροκόδειλους, τους εργατικούς και σοφούς κάστορες κι ένα σωρό άλλα σεβάσμια ζώα, για να φτιάξουν πανάκριβα ρούχα και ανόητα εξαρτήματα που θα επιδεί­κνυαν τη βλακεία και τον πλούτο τους.

Που δολοφονούσαν τους ευγενείς ελέφαντες για να τους κλέψουν τους χαυλιόδοντες και να κάνουν μ’ αυτούς πιόνια για τα παιχνίδια τους και διακοσμητικά για τα σπί­τια τους. Που μόλυναν τον αέρα, τη στεριά και τη θάλασσα με τα απόβλητά τους.

Οι άνθρωποι, αυτή η πανούκλα της γης, που ονόμαζε τη μόλυνση πρόοδο. Αυτά τα παράσιτα, που αν αφηνόντουσαν ανεμπόδιστα θα κατάφερναν να κάνουν τον πλανήτη ακατοίκητο για τα πλάσματά του μέσα στα επόμενα χρόνια.

Ο Οφιμέδοντας έπρεπε να τους εμποδίσει.

Χρειαζόταν όμως έναν νέο διάδοχο με ανανεωμένες δυνά­μεις, καθώς με τους αιώνες οι ικανότητες του Οφιμέδοντα έδειχναν να κάμπτονται από την ολοένα μεγα­λύτερη ισχύ των ανθρώπων.

Κι ο Πιοζ Νάμε είχε όλα τα προσόντα να γίνει ο άξιος διάδοχός του.

Ο Οφι­μέδοντας τον είχε διαλέξει ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλους.

Όταν τον πρωτοείδε, με γυμνή την πλάτη του, στα χέρια της μητέρας του που τον δρόσιζε εκείνη τη ζεστή μέρα της άνοιξης πριν από εφτάμιση χρόνια.
Από τότε ο Πιοζ Νάμε είχε γίνει ο εκλε­κτός του Οφιμέδοντα.

Και εξαιτίας του σημαδιού που μ’αυτό γείχε γεννηθεί αλλά κυρίως για τη μεγάλη του αγάπη για όλα τα πλάσματα της φύσης.

Καθώς μεγάλωνε ο Πιοζ-Νάμε, ερχόταν όλο και πιο κοντά σε ό,τι πολύτιμο προστάτευε ο Οφιμέδων.

Ζώα, φυτά, δάση και θάλασσες και λίμνες και ποτάμια και κάθε πλάσμα που κατοικούσε δίχως απλη­στία στον γαλάζιο παράδεισο που κάποτε ήταν η Γη. Στον Πιοζ Νάμε ήθελε να παραδώσει την εξουσία του ο Οφιμέδοντας.

Και θα έκανε ό,τι μπορούσε για να γίνει ο Πιοζ Νάμε ο άξιος διάδοχός του!

Κωστής Μακρής