Νίκος Σταθόπουλος

Ο Άντον Τσέχωφ έγινε πλούσιος και διάσημος στην εποχή του, ίσως περισσότερο απ’ ό,τι ο Στήβεν Σπίλμπεργκ σήμερα. Στα 44 του που πέθανε, ήταν μέλος της Ρωσικής Ακαδημίας και περιζήτητος στα καλύτερα σαλόνια της αυτοκρατορικής Μόσχας.

Ο Τσέχωφ προερχόταν από μια φτωχή και συνάμα ακραία αυταρχική και θρησκόληπτη οικογένεια. Εγγονός απελεύθερου δουλοπάροικου ο ίδιος, αναγκάστηκε να εργαστεί από μαθητής για να συντηρείται, αλλά κατάφερε να σπουδάσει Ιατρική. Άσκησε το λειτούργημά του βοηθώντας για πολλά χρόνια «της γης τους κολασμένους» στην υπανάπτυκτη ύπαιθρο της Ουκρανίας.

Φαίνεται ήταν πολύ ιδιόρρυθμος άνθρωπος, γιατί κάποια στιγμή αποφάσισε να διασχίσει όλη την Σιβηρία, για να φτάσει μέχρι τη νήσο Σαχαλίνη, στην άλλη άκρη της αυτοκρατορίας, στον Ειρηνικό, όπου φυλακίζονταν σε συνθήκες ανάλογες της κόλασης του Δάντη οι απειλητικότεροι εχθροί του Τσάρου και άλλα αντικοινωνικά στοιχεία.

Αυτό που ανακάλυψε στη Σαχαλίνη, έξω από τις φυλακές, τον άφησε κατάπληκτο.
Στο νησί αυτό, που διεκδικούσαν από τότε η Ρωσία και η Ιαπωνία, δεν υπήρχαν μόνο όσοι ζούσαν στο λιμάνι και στα κάτεργα. Κατοικούσαν και αυτόχθονες, μια δράκα άνθρωποι που δεν είχαν επικοινωνία με τον έξω πολιτισμό.

Οι άνθρωποι αυτοί, δε γνώριζαν τη χρήση των δρόμων.

Η μέγιστη ανακάλυψη, της χρήσης των τροχών, τους ήταν ξένη και ακατανόητη.

Τους ήταν αδιανόητο γιατί οι ξένοι που έρχονταν να εγκατασταθούν στον τόπο τους έμπαιναν στον κόπο να χαράζουν με κόπο δρόμους και στη συνέχεια να κινούνται μέσω αυτών, χρησιμοποιώντας τροχήλατα οχήματα. Αυτοί συνέχιζαν να μετακινούνται μέσα από τα ρουμάνια και τα λαγκάδια όπως οι παππούδες και οι πατεράδες τους. Το μεγαλείο της ζωντανής παράδοσης.

Ας έρθουμε όμως στα δικά μας. Έχετε παρατηρήσει ότι οι αυτόχθονες του πολιτικού μας συστήματος, ακολουθώντας τις παραδόσεις τους, αποφεύγουν συστηματικά τη χρήση των δρόμων, ως να μην υπήρχαν;

Δείτε π.χ., πώς διαχειρίζεται την αντιπολίτευση η Νέα Δημοκρατία, το παλιότερο πολιτικό ασκέρι, εντός και εκτός βουλής. Το πιο παρορμητικό μέρος της, επιτίθεται απαξιωτικά στην κυβέρνηση, με το λεξιλόγιο του ’52 και το μένος του ’44. Ο κ. Τράγκας, π.χ., χρησιμοποιεί συχνά τη λέξη «μίσος» στις τελευταίες εκπομπές του, ο κ. Κασιμάτης μιλά για κομμουνιστικό κίνδυνο και ο κ. Πρωτοσάλτε παραληρεί καθημερινά, επισείοντας την απειλή της δικαιοσύνης. Τα φραστικά επεισόδια εντός βουλής είναι γνωστά.

Ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης είναι πιο σοφός. Αφήνει περιθώρια, καταλαβαίνοντας ότι ο κ. Τσίπρας, το πιθανότερο είναι ότι θα χρειαστεί να συστρατευθεί και με το μέρος της δεξιάς με το οποίο δεν συγκυβερνά φανερά σήμερα, αν και όταν τα πράγματα παρασκουρήνουν. Μάλλον έχει επίγνωση ότι η πόλωση είχε αποδειχθεί επιζήμια για την οικογένειά του και παλιότερα, στην περίπτωση του πατρός του.

Όλοι φυσικά αντιλαμβάνονται και το συναίσθημα και τη σκοπιμότητα των συστηματικών επιθέσεων στις ιδέες της αριστεράς από εκεί απ’ όπου προέρχονται. Ποιος ‘έχων’ θέλει να μοιράζεται τα αγαθά του με τους άλλους; Σταυρώστε όποιον κηρύσσει ‘ο έχων δύο χιτώνας να δίδει τον ένα’.

Η φθορά της αριστεράς όμως, όπως δείχνει η ιστορία, είναι μια μακροχρόνια υπόθεση, που συμβαίνει μόνο εκ των έσω. Ούτε η παλιά δεξιά, ούτε το καθεστώς των συνταγματαρχών, ούτε ο εθνάρχης Καραμανλής, αλλά ο Α. Παπανδρέου χτύπησε πρώτος τα συνθήματά της με αποτελεσματικότητα, υιοθετώντας τα στα λόγια και ακυρώνοντάς τα στην πράξη, ακριβώς όπως οι εκκλησίες οι ίδιες ακύρωσαν τον ιδεολογικό πυρήνα του χριστιανισμού. Οι επίγονοί του Α. Τσοχατζόπουλος, Γ. Παπαντωνίου, Ευ, Βενιζέλος προχώρησαν και απαξίωσαν την ίδια τη λέξη Σοσιαλισμός.

Η τωρινή κυβέρνηση καταφέρνει εξουθενωτικά χτυπήματα στην αξιοπιστία της και, με την εφαρμοσμένη πολιτική της, σφυροκοπά ένα προς ένα όλα τα ευαίσθητα σημεία της.

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός μόνο, έχοντας αφήσει πίσω του όλους τους ιδεολογικούς περιορισμούς, συγκυβερνά φανερά με ένα τμήμα της δεξιάς και διατηρεί συγκεκαλυμμένα, αλλά ορατά, σχέσεις συνεργασίας με ένα τμήμα ακόμα. Στην πραγματικότητα, έχοντας ενσωματώσει και το μεγαλύτερο μέρος του παλιού ΠΑΣΟΚ, είναι ο de facto ηγέτης της εθνικής συμφιλίωσης και κινείται υπεράνω των προ παγκοσμιοποίησης πολιτικών διαχωρισμών.

Είναι πια ολοφάνερο, ότι τα παλαιάς κοπής κόμματα-φέουδα δεν χρησιμοποιούν δρόμους για την επικοινωνία τους, διότι, στην αγωνιώδη προσπάθειά τους να επιβιώσουν, δεν θέλουν να μετακινούνται φανερά και να το βλέπουν οι ψηφοφόροι.
Έχουν σκάψει υπόγεια τούνελ για να συναντιούνται και να συνεννοούνται στο σκοτάδι.

Οι δημόσιες συγκρούσεις τους είναι για το θεαθήναι και εντός και εκτός βουλής. Μιας και δεν υπάρχει άρτος να μοιραστεί ούτε στα λόγια, ας υπάρχουν τουλάχιστον θεάματα, ώστε να μη χαθούν οι πελάτες που έχουν απομείνει. Όπως στην Ισπανία, που δεν καταργούνται οι βάρβαρες και σικέ ταυρομαχίες, γιατί υπάρχει ένα τμήμα της κοινωνίας, στο ακαλλιέργητο κάτω-κάτω στρώμα της, που τις θεωρεί εθνική παράδοση.

***

Ο Τσέχωφ, όταν πήγε στη Σαχαλίνη, ήταν στο απόγειο της δόξας του, κοντά στην αυγή του 20ου αιώνα, λίγο πριν τις μεγάλες επαναστάσεις στην κοινωνία και την επιστήμη. Ήταν την ίδια εποχή που ο Αϊνστάιν ετοίμαζε τη διάσημη δημοσίευσή του για τη θεωρία της σχετικότητας και ο Λένιν την πρώτη απόπειρα δημιουργίας πειραματικής ιστορίας. Τότε που έκαιγε το φυτίλι για τις γιγαντιαίες εκρήξεις στην κοινωνία και την τεχνολογία, που γνώρισε ο κόσμος τον 20ο αιώνα. Παρένθεση: παρόλα τα εκατομμύρια των νεκρών στους πολέμους του, μέσα στον εικοστό αιώνα διπλασιάστηκε ο μέσος όρος ζωής των ανθρώπων.

Αναρωτιέμαι, από όλους τους πολιτικούς μας του προσκηνίου, ποιοι έχουν την ικανότητα να αναλύσουν τις επιπτώσεις τυχόν πτώχευσης της Deutsche Bank για την Ελλάδα. Ελπίζω ειλικρινά, ο κ. Λιού να βρει το χρόνο να μας ενημερώσει περί του πρακτέου, σε ένα τέτοιο κατακλυσμιαίο ενδεχόμενο.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr