* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας  

Από το 2016 -μέχρι την ώρα τουλάχιστον που γράφονται αυτές οι φράσεις- έλειψαν τα εμβληματικά πολιτικά γεγονότα. Δεν είχαμε ούτε εθνικές εκλογές ούτε δημοψηφίσματα. Ούτε τραγωδίες συνέβησαν σαν τον φόνο των εργαζομένων στη Μαρφίν ούτε νέα κινήματα ανεφύησαν σαν τους “Αγανακτισμένους” του 2011. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταγράψει το 2016 ως ένα σχετικά ήρεμο έτος, το οποίο κύλησε περίπου ομαλά. Θα διαφωνήσω συμφωνώντας. Κάτω απ’ την επιφάνεια, την ειδησεογραφία, συντελέστηκαν κατά τους μήνες που παρήλθαν τεκτονικές μετακινήσεις. Άλλαξε σιωπηλά πλην ουσιαστικά η αντίληψη των Ελλήνων σχετικά με το παρόν τους και με τις μελλοντικές τους προοπτικές.

Πρώτον και κύριον, αντίκρισαν και οι πλέον ιδεαλιστές και οι πιο αφελείς το αληθινό πρόσωπο των Συριζανέλ. Από την κάθε τους πολιτική πράξη γίνεται ολοφάνερο ότι η παράταξη που επικράτησε δυό φορές μέσα στο 2015 και που τακίμιασε με τη σκωληκοειδή απόφυση της Δεξιάς για να πετύχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ουδόλως ενδιαφέρεται για την κοινωνική αλλαγή.

Το όραμα ενός “κόσμου διαφορετικού” έχει ξεβάψει μέχρι κι από τα μπλουζάκια που φορούσαν οι νεολαίοι στις συγκεντρώσεις και στα φεστιβάλ. Μοναδικό μέλημα όσων κάνουν σήμερα κουμάντο στα υπουργεία και πατάνε σφραγίδες πάνω σε διορισμούς είναι να παρατείνουν όσο γίνεται τις ημέρες της δόξας τους. Να κατεβάσουν το γλυκό ποτήρι μέχρι τη στερνή σταγόνα του. Με τρίτο ή και τέταρτο μνημόνιο, με άτακτες υποχωρήσεις μπροστά στην εξουσία των “Θεσμών” και λεονταρισμούς παράλληλα για εσωτερική κατανάλωση, οι Συριζανέλ απολαμβάνουν βουλιμικά την ισχύ τους. Και αγωνίζονται νευρωτικά να χτίσουν το δικό τους πελατειακό κράτος. Να σιγουρέψουν την στήριξη των χαϊδεμένων τους συντεχνιών ακόμα και ύστερα από την εκλογική ήττα.

Στρατηγικά μιλώντας, πράττουν άριστα. Το επόμενο ιστορικό στοίχημά τους είναι να παγιωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως ο ένας από τους δύο πόλους του πολιτικού μας σκηνικού. Εάν επιβιώσει ενωμένος στα έδρανα της αντιπολίτευσης, εάν δεν γίνουν τα ανεμομαζώματά του διαβολοσκορπίσματα, μοιραία κάποτε θα επανέλθει στα πράγματα. Ο χαρισματικός -οσάκις απευθύνεται σε οικείο κοινό- και ευτράπελος -όποτε νιώθει έξω απ’ τα νερά του- Αλέξης Τσίπρας δεν προτίθεται να ακολουθήσει το μελαγχολικό παράδειγμα του Γ.Α.Παπανδρέου. Θα είναι, στα σαραντατρία ή στα σαρανταπέντε του, υπερβολικά νέος για να πεταχτεί εκτός παιδιάς.

Η Νέα Δημοκρατία βρέθηκε στις αρχές του 2016 αντιμέτωπη με την πιο απροσδόκητη εξέλιξη από τον καιρό της ίδρυσής της. Η νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος εθεωρείτο -θυμίζω- άουτσάιντερ ακόμα και για συμμετοχή στον δεύτερο γύρο, δεν επετεύχθη χάρη σε εσωκομματικά παίγνια. Δεν προέκυψε από αναμέτρηση φατριών. Ο Μητσοτάκης πρώτευσε επειδή τον στήριξαν -με πρωτόγνωρο για τον αστικό κόσμο πάθος- οι ψηφοφόροι του “ΝΑΙ”. Όλοι εκείνοι που είχαν βγει στο δρόμο τις παραμονές του δημοψηφίσματος του 2015 με το “Μένουμε Ευρώπη”.

Αναλαμβάνοντας την ηγεσία ο Κυριάκος, δυό επιλογές είχε: Είτε να κατεδαφίσει τη Νέα Δημοκρατία και να την ξαναχτίσει εκ θεμελίων, παραμερίζοντας τους τσέλιγκες και τους χωροφύλακες που αποτελούν πατροπαράδοτο τμήμα της ραχοκοκκαλιάς της, είτε να προχωρήσει σταδιακά, προσεκτικά, σε χειρουργικής ακρίβειας ρήξεις, οι οποίες να λαμβάνουν υπ’ όψιν τον πολυσυλλεκτικό χαρακτήρα ενός κόμματος εξουσίας. Διάλεξε το δεύτερο. Έκανε συχνά πλην προσεκτικά ανοίγματα προς τον κεντρώο χώρο, ακόμα και προς την κεντροαριστερά. Έχρισε εντούτοις αντιπρόεδρο τον Άδωνι Γεωργιάδη για να καλύπτει τα δεξιά του νώτα.

Οι κινήσεις του μέσα στο 2016 ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία του. Και επιβραβεύονται εντυπωσιακά από τις δημοσκοπήσεις – που αν δεν τις παίρνει κανείς κατά γράμμα, δεν θα’ πρεπε και να τις αγνοεί. Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ το παραδέχονται πλέον: Η Νέα Δημοκρατία φλερτάρει με την αυτοδυναμία. Εφόσον επιβεβαιωθούν, θα βρεθεί ο Μητσοτάκης αντιμέτωπος με δυσθεώρατες προκλήσεις.

Ο πολιτικός χρόνος γίνεται ολοένα και πιο αδυσώπητος. Οι ελπίδες του κόσμου όσο εύκολα επενδύονται σε κάποιον, τόσο γρήγορα αποσύρονται προς όφελος του επόμενου μνηστήρα της εξουσίας. Εάν η Νέα Δημοκρατία γίνει κυβέρνηση και αποτύχει ή ολιγωρήσει να αλλάξει άρδην το κλίμα -την ατμόσφαιρα που επικρατεί στην κοινωνία και στην οικονομία-, τότε η ίδια μεν θα γνωρίσει τη μοίρα του ΠΑΣΟΚ. Η Ελλάδα δε θα απειληθεί με μη ανατάξιμο εκτροχιασμό. Με τη θριαμβευτική επικράτηση των “αντισυστημικών” δυνάμεων, οι οποίες δεν θα είναι -φευ- κόκκινες. Αλλά μαύρες.

Ο μεγάλος -ο οριστικός;- χαμένος της χρονιάς που πέρασε πρέπει να κηρυχθεί η Κεντροαριστερά. Το 2016 είχε αναγγελθεί ως έτος ενοποίησης των κομμάτων της υπό μια νέα, εκλεγμένη από τους πολίτες, ηγεσία. Η διαδικασία -φευ- τορπιλίστηκε από αρχηγούς και αρχηγίσκους. Από ανθρώπους που μπερδεύουν το μπόι τους με τη σκιά τους. Ο κατακερματισμός παρατεινόμενος οδηγεί μαθηματικά στην εξαφάνιση. Ειλικρινά δεν βλέπω πώς τα αφελή εκατέρωθεν ανοίγματα της κυρίας Γεννηματά και οι αρχηγικές εμμονές του Σταύρου Θεοδωράκη θα συγκινήσουν τον κόσμο.

Η σοσιαλδημοκρατία που δέσποζε κάποτε σε ολόκληρη την Ευρώπη, αποτυγχάνει σήμερα σχεδόν παντού να επανεφεύρει τον εαυτό της, να αρθρώσει προτάσεις για το αύριο, να λειτουργήσει σαν δαιμόνιος προβοκάτορας, σαν αμορτισέρ έστω του συστήματος. Και -τι ειρωνεία!- η μικρομεσαία τάξη, η οποία βάλλεται πανταχόθεν, θα την είχε στις μέρες μας περισσότερο παρά ποτέ ανάγκη…

Εν τω μεταξύ, από τη χωματερή του δημόσιου βίου μας, απ’ τον καιάδα του, εκπέμπεται μια αποφορά που πρέπει να έχεις χάσει κάθε όσφρηση για να μην αντιλαμβάνεσαι πως κάθε μέρα γίνεται και πιο έντονη. Η Χρυσή Αυγή, ο Αρτέμης Σώρρας, η “ανυπόταχτη Αριστερά” ελκύουν ολοένα και περισσότερους στις απατηλές φαντασιώσεις τους. Στο εθνικιστικό ή ταξικό τους μίσος. Η ψήφος της ντροπής. η ψήφος που δεν δηλώνεται στους δημοσκόπους, δυναμώνει. Είθε να μην προσλάβει κατακλυσμιαίες διαστάσεις.

Πεποίθησή μου αποτελεί ότι κατά το 2016 δρομολογήθηκαν -ανεπαισθήτως ίσως- οι εξελίξεις της επόμενης πενταετίας, μπορεί και δεκαετίας. Πως αποχαιρετούμε ένα έτος γκαστρωμένο. Το ερώτημα είναι πότε θα έχουμε τα γεννητούρια.

Καλή χρονιά!  

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr