Ζούσε κάποτε στην πόλη μας ένας πολύ σπουδαίος κίτρινος γάτος με μπλε μάτια και σμαραγδένιο κολιέ. Ήταν πολύ σπουδαίος γιατί έτσι ένιωθε.

Δεν είχε ανάγκη να αποδείξει σε κανέναν πόσο σπουδαίος ήταν γιατί ήταν ώριμος, είχε πολλές κατακτήσεις με το έτσι θέλω ―που μερικοί άνθρωποι, που δεν ξέρουν από γατίσιες συμπεριφορές, θα τις ονόμαζαν και βιασμούς, οι αδαείς―, και οι κατακτήσεις του αυτές άφηναν μετά από λίγο καιρό αρκετά όμορφα κιτρινόμαυρα, ασπροκίτρινα και γκριζοκίτρινα γατάκια να τριγυρνούν στην πόλη.

Μια μέρα, ο σπουδαίος αυτός κίτρινος γάτος άκουσε μια παλιά ιστορία για ένα κούφιο ξύλινο άλογο που μέσα στην κοιλιά του μπήκαν κάποιοι πονηροί αλλά γενναίοι πολεμιστές και κατακτήσανε ―με το έτσι θέλω― μιαν ολόκληρη πόλη. Και ζήλεψε.

Η κοιλιά του ―του κίτρινου γάτου εννοώ―, όταν δεν είχε μέσα της το οδυνηρό κενό τής πείνας, σπάνια τον απασχολούσε. Και κατάφερνε σχεδόν πάντα να τη γεμίζει με εξαιρετικές λιχουδιές που άλλες τις έκλεβε, άλλες του τις προσφέρανε κάτι καλές ανθρώπισσες και άλλες φορές τις ανακάλυπτε με τη βοήθεια της μύτης του σε κάτι κάδους, έξω από σπίτια, ταβέρνες και εστιατόρια.

Πώς έγινε και ζήλεψε ο κίτρινος γάτος το ξύλινο άλογο με τη γεμιστή κοιλιά, δεν ξέρω να σας πω. Ίσως να είχε βιώσει πρόσφατα κάποια απόρριψη από μιαν όμορφη γάτα. Μπορεί κι επειδή ένιωθε ―και επομένως ήταν― πολύ πιο σπουδαίος από ένα παμπάλαιο ξύλινο άλογο με την κοιλιά του γεμάτη πολεμιστές.

Έβαλε λοιπόν στόχο να γεμίσει κι αυτός την κοιλιά του με ανθρώπους και ανθρώπισσες και να κατακτήσει την πόλη του.

Πρώτα πρώτα κατάπιε μιαν ανθρώπισσα που έκανε μπάνιο. Μετά κατάπιε ένα παράθυρο για να βλέπει η ανθρώπισσα τον ουρανό και την πόλη. Μετά άρχισε να καλοπιάνει διάφορα πουλιά για να τα καταπιεί κι αυτά. Πρώτα όμως είχε καταπιεί αμάσητο ένα ψηλό δέντρο για να έχουν πού να κουρνιάζουν τα πουλιά.

Κι όσο ασχολιόταν με τα όνειρά του και με τις μεγάλες προσδοκίες του ―χωρίς ποτέ του να έχει ακούσει για τον Ντίκενς ή για άλλους συγγραφείς― ο μεγάλος κίτρινος γάτος αισθανόταν ολοένα και πιο σπουδαίος. Καμάρωνε για την αξιοσύνη του, για το κολιέ του με τα σμαράγδια, για την ανθρώπισσα, το δέντρο και το παράθυρο που είχε καταπιεί κι όλα αυτά του ανέβαζαν πολύ το ηθικό του ― που, μεταξύ μας, ήταν αρκετά ανήθικο.

Φούσκωνε, μεγάλωνε, ψήλωνε και είχε γίνει τεράστιος.

Για να μη σας τα πολυλογώ, ήταν έτοιμος να καταπιεί και έναν άνθρωπο που και κείνος ―όπως ή ανθρώπισσα― έκανε μπάνιο στο σπίτι του.

Εκεί όμως έκανε λάθος. Γιατί εκείνος ο άνθρωπος ήταν ο άντρας της ανθρώπισσας και του την είχε στημένη του γάτου. Και η ιστορία τού πολύ σπουδαίου κίτρινου γάτου, που δεν του έφτανε που ένιωθε πολύ σπουδαίος αλλά ήθελε να κατακτήσει και την πόλη, τελείωσε άδοξα.

Ο γυμνός άνθρωπος τον ψέκασε με σαμπουάν, με άφτερ σέιβ, με κολόνια, με χλωρίνη και με εντομοκτόνο και ο σπουδαίος κίτρινος γάτος ξέρασε ό,τι είχε και δεν είχε μέσα στην κοιλιά του.

Πρώτα ξέρασε το δέντρο.

Μετά έφτυσε βήχοντας το παράθυρο με το πατζούρι.

Μετά έβγαλε και την ανθρώπισσα.

Μετά είχε τόση καούρα που για μέρες δεν μπορούσε να φάει τίποτα.

Τσιμπολογούσε μόνο λίγο γατόχορτο από τα πεζοδρόμια για να ανακουφιστεί.

Και το τεράστιο μέγεθός του άρχισε να ζαρώνει μέχρι που ξαναπήρε τις παλιές του διαστάσεις.

Και μετά απ’ όλα αυτά, πέθανε ο κακομοίρης.

Αυτό όμως έγινε αρκετά χρόνια μετά.

Αφού πρώτα πρόλαβε να αφήσει στην πόλη μερικά ακόμα κιτρινόμαυρα, κιτρινόασπρα και κιτρινογκρίζα γατάκια που κατακτήσανε με την ομορφιά τους την πόλη. Έχοντας προηγουμένως συνδεθεί με τις μητέρες τους με τον μοναδικό τρόπο που ξέρουν οι γάτοι. Με το έτσι θέλω.

Που όμως δεν είναι ακριβώς «έτσι θέλω». Γιατί, ακόμα κι αν είσαι ένας πολύ σπουδαίος γάτος, άμα δεν σε θέλει η γάτα… Αχαχούχα!

Σε πιάνει ζήλεια για ξύλινα άλογα, καταπίνεις δέντρα, τρέχεις σε μπάνια και καταπίνεις ανθρώπισσες… Κι όλα αυτά με πολύ δυσάρεστα ―όπως φάνηκε― αποτελέσματα.

Γιατί ένας πραγματικά σπουδαίος γάτος φροντίζει να κατακτήσει την καρδιά μιας σωστής γάτας. Κι όχι να ζηλεύει την κούφια δόξα ενός αρχαίου ξύλινου αλόγου.

14 Οκτωβρίου 2014

Εικόνα: Ο Δούρειος Γάτος, K.A.M., Copyright © 14-10-2014, Kostis A. Makris

Κωστής Α. Μακρής