Πάνος Μπιτσαξής

• Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η διατύπωση ανήκει στον Αντόνιο Γκράμσι σε ένα από τα παθιασμένα και φλογερά πονήματά του που είχε τον τίτλο «Μισώ τους αδιάφορους». Αδιάφορους ονόμαζε αυτούς που «κλαψουρίζουν», τους «αιώνια αθώους» που δεν εκτίθενται σε τίποτα, δεν κουνούν το δάχτυλό τους, δεν μετέχουν σε οτιδήποτε κοινό, δεν τάσσονται ποτέ και με κανέναν και κριτικάρουν τους πάντες και τα πάντα από τη βολή του καναπέ τους. Με ύφος κατήγορου, διαπρύσιου κήρυκα του ορθού, γενικού εισαγγελέα, με την ακράδαντη πεποίθηση ότι φταίνε όλοι, εκτός από τους ίδιους. Είναι αλήθεια, υπό μία έννοια, ότι οι «αδιάφοροι», που απαρτίζουν, δυστυχώς, στις μέρες μας την συντριπτική πλειονότητα, πράγματι δεν φταίνε σε τίποτα, αφού αυτός που δεν κάνει τίποτα δεν μπορεί να φταίει.

• Η καθολική αδιαφορία, η ανοχή των πάντων, η παθητική αποδοχή της αυθαιρεσίας αλλά και της ανικανότητας, το νεκρό βάρος της ιστορίας, είναι σήμερα το κυρίαρχο βάθρο πάνω στο οποίο χτίζει ο ΣΥΡΙΖΑ τον ιδιόμορφο τριτοκοσμικό καθεστωτισμό του. Η κατάρρευση της εμπιστοσύνης την οποία βιώνει, το πρωτοφανές φαινόμενο να μας κυβερνά μία κυβέρνηση την οποία δεν εμπιστεύεται το 92% των πολιτών ουδόλως φαίνεται να τον απασχολεί. Άλλωστε η ηγετική του ομάδα παιδιόθεν και από την απώτερη παράδοση έχει επαφή με την μαρξιστική γραμματεία. Γνωρίζει πολύ καλά το ποιητικό κείμενο του Μπέρτολτ Μπρέχτ, που σκωπτικά κατέγραφε: «Αν η κυβέρνηση χάσει την εμπιστοσύνη του λαού, δεν έχει παρά να διαλύσει το λαό και να εκλέξει έναν άλλον». Πράγματι ο λαός αλλάζει με εργαλείο τον καθεστωτισμό και την εξαπάτηση, αλλά η ηγετική ομάδα μένει ίδια και απαράλλαχτη να νέμεται την εξουσία και τα προνόμιά της.

• Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί τώρα με ένα δόλωμα, τον εκλογικό νόμο, να εκλέξει έναν «άλλο» λαό. Στις επόμενες εκλογές ο Τσίπρας και οι συν αυτώ θα οικειοποιηθούν, ήδη το κάνουν, ένα κεντροαριστερό προσωπείο για να δώσουν την «μάχη» κατά της επάρατης δεξιάς με την συμμετοχή όσων τσιμπήσουν το δόλωμα. Οι ψαράδες το ξέρουν καλά. Τα ψάρια τσιμπάνε το δόλωμα όταν πεινάνε, όταν βιάζονται και όταν νιώθουν μεγάλη εμπιστοσύνη για τον εαυτό τους.

• Όσοι πίστεψαν ότι μια απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας θα ανέκοπτε την στρατηγική του καθεστωτισμού, πλανήθηκαν πλάνην οικτράν. Η καθεστωτική λογική βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και το σχέδιο εφαρμογής της είναι πολυδαίδαλο. Οι προσλήψεις, η ρητορική, η αφαίμαξη της μαχόμενης δημοσιογραφίας, οι πολιτικές ποδηγέτησης της Δικαιοσύνης, η επιλεκτική χρήση των κατασταλτικών μηχανισμών για την εξουδετέρωση των αντιπάλων αληθινών και φανταστικών, οι εκβιασμοί όσων ενοχλούν την εξουσία, η προσχηματική καταπολέμηση της διαφθοράς, οι μυστικές συμφωνίες με τα συμφέροντα, που τις καταλαβαίνουμε όλοι και κανείς δεν μπορεί να τις αποδείξει, είναι η τρέχουσα πρακτική σε όλους τους τομείς της δημόσιας και της οικονομικής ζωής. Είναι ο μηχανισμός συγκάλυψης και εξωραϊσμού της απίθανης εκτάσεως της διαχειριστικής ανικανότητας που παρατηρείται σε όλους τους τομείς. Στην υγεία, στην παιδεία, στο μεταναστευτικό, στη Δικαιοσύνη, στον σεβασμό του πολίτη, στο μέτρο και την αισθητική. Ο εθνικολαϊκισμός που παράγεται από το τερατογενές σύμπλεγμα αριστεράς και ακροδεξιάς αρχίζει δυστυχώς να επηρεάζει και την διαχείριση του Κυπριακού. Πέρα από τις όποιες ουσιαστικές θέσεις, θα έρθει η ώρα, δεν είναι ακόμα, να συζητηθούν τραγικές αδεξιότητες που η ανάγκη απαιτεί να μην επισημαίνονται προσώρας.

• Ο ΔΟΛ ασφαλώς και δεν είναι ιερό και άβατο. Κανένα μέσο ενημέρωσης δεν είναι ιερό και άβατο. Σε αυτόν τον τόπο ζούμε και ξέρουμε πολύ καλά πώς έχουν πορευτεί τα πρόσωπα και πώς έχουν λειτουργήσει σε διάφορα θέματα τα media. Αν τίθεται θέμα νομιμότητας, οικονομικής κατάρρευσης ή οποιοδήποτε ζήτημα λειτουργίας ενός μέσου, σε μια συντεταγμένη χώρα υπάρχουν θεσμοί και μηχανισμοί μέσα από τους οποίους δρομολογούνται με όρους ισότητας οι συνέπειες, οι δυνατότητες λύσης ή ακόμα και η διακοπή λειτουργίας. Έτερον εκάτερον. Το θλιβερό, όμως, θέαμα που βιώνουμε σήμερα να επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ να ποδηγετήσει και να ευνουχίσει δύο εφημερίδες που υπηρετούν την δημοκρατική παράταξη για έναν αιώνα, για να διεισδύσει εκ πλαγίου στο αναγνωστικό τους κοινό, με μέσα τόσο αθέμιτα, τόσο πρωτοφανή και νεοείσακτα, που θα έπρεπε να έχουν σηκωθεί ακόμα και οι πέτρες, θέτει ευθέως θέμα λειτουργίας της ίδιας της Δημοκρατίας.

• Δεν είναι ο ΔΟΛ, είναι ο δόλος, η άγαρμπη δολοπλοκία και η δολιοφθορά. Η προθυμία του κ. Μουλόπουλου ήταν προσωπική του επιλογή, μας είπε η Κυβέρνηση. Πόση απόσταση μπορεί να έχει κανείς από την ντροπή; Σε ποιούς νομίζουν ότι απευθύνονται; Σε ηλίθιους; Σε χαχόλους;

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr