Βαγγέλης Παυλίδης 

Είμαι θυμωμένος. Θέλω να φωνάξω, να ουρλιάξω, θέλω να βρίσω, θέλω να κλάψω και φοβάμαι όταν ο θυμός μου γίνεται δάκρυα.

Θέλω να βρω τις λέξεις που θα χαραχτηρίσουν τα ανθρωπόμορφα κτήνη που κατέστρεψαν προϊόντα τέχνης ενός απο τους μεγαλύτερους πολιτισμούς- το μουσείο της Μοσούλης… μα το λεξιλόγιό μου δεν είναι τόσο πλούσιο όσο θα’ θελα.

Θέλω να καταλάβω πώς ο θρησκευτικός φανατισμός μπορεί να στραφεί ενάντια στην τέχνη, το πιο ευγενές προϊόν του ανθρώπινου γένους. Ο ίδιος αυτός φανατισμός που κατέστρεψε αρχαία Ελληνικά αγάλματα και ναούς, που έκαψε βιβλιοθήκες μαζί κι ανθρώπους. Όμως δεν πολυκαταλαβαίνω. Πάω σε μια γωνιά μην τύχει και δει κανείς τα δάκρυά μου.

I am angry. I want to shout, to scream, to curse. I want to cry and I am afraid when my anger becomes tears.

I want to find words to characterize the humanoid beasts that destroyed works of art of one of the greatest civilizations -the museum of Mosul… but my vocabulary isn’t as rich as I would like it to be.

I want to understand how religious fanaticism can turn against art, the most noble product of the mankind. That fanaticism that it also destroyed ancient Greek statues and temples, that burnt books and people along with them. But I do not understand much. I will go to some corner, lest someone will see my tears.