Κώστας Ε.Σκανδαλίδης

Από μικρός μου άρεσε να διαπραγματεύομαι κάτι τέτοιες μέρες για τα δώρα του Άι Βασίλη. Και βέβαια η διαπραγμάτευση και οι σχετικές συνομιλίες ποτέ δε

γινόντουσαν απευθείας με τον Άγιο γέροντα από την Καισάρεια. Μη βλέπετε σήμερα που του αλλάξανε ακόμα και πατρίδα. Τα χρόνια ’κείνα την Καισάρεια

ξέραμε για πατρίδα του. Σήμερα λένε για το Ροβανιέρι. Άκου Ροβανιέρι! Θαρρείς και μας βάλανε να διαλέξουμε…πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης ή

τον τόπο εκείνο όπου η τρύπα του όζοντος διαλύει το χιόνι λιγότερο!

Πονηρός, λοιπόν, σαν όλα τα παιδιά, δήθεν έλεγα τις επιθυμίες μου στη μητέρα, προκειμένου να μεσολαβήσει εκείνη και να «επικοινωνήσει» για την

εκτέλεση της παραγγελίας σε τιμές τσιφ! Παραδοτέο δηλαδή το δώρο όχι μόνο στο χωριό μου αόριστα ή έστω στο σπίτι μου μέσω της καμινάδας, αλλά

οπωσδήποτε κάτω από το κρεβάτι μου και μέσα στα καλά μου παπούτσια. Έτσι το ‘χαμε συνήθειο κι έθιμο στο χωριό μου.

Και κοίτα τώρα να δεις κάτι πράματα. Έτυχε εκείνη τη χρονιά, θα ’τανε αρχές του Δεκέμβρη, όταν παίζοντας με τ’ αφρισμένα κύματα στο γιαλό, δίπλα στη

σκάλα, εκεί στην πλατεία του χωριού μου, με φώναξε ο κυρ Μανώλης ο τσαγκάρης που είχε τα τσαγκαράδικό του στο κύμα της θάλασσας και κάθε χρόνο

οι κακομού-τσουνοι νοτιάδες του το ρήμαζαν και να σου πάλι από την αρχή ο φουκαράς.

-Έλα να σου πάρω άξαμο, να σου κάμω παπούτσια καινούργια. Ο πατέρας σου τα παράγγειλε.

-Κυρ Μανώλη, να μου κάνεις μόνο μια χάρη, σε πα-ρακαλώ. Μη μου βάλεις πεταλάκια και πρόκες.

-Δε γίνεται, η παραγγελία του πατέρα σου είναι να σου βάλω και πεταλάκια και πρόκες για να μην τα κατε-λάς!

Το κλάμα που έκαμα για τα καινούργια μου παπού-τσια, δε λέγεται. Αλλά δε μου πέρασε. Και πού να σας πω για τη ντροπή μου, όταν τα πρωτοφόρεσα

στην εκκλησία. Από την είσοδο της Παναγιάς ως τα αριστερά στασίδια, εκεί που στεκόμασταν τα μαθητούδια, δέκα μέτρα όλα κι όλα, νόμιζα πώς σύμπαν το

εκκλησίασμα παρακολουθούσε το άλογο που κάλπαζε καταμεσής της εκκλησιάς!

Αλλά ας είναι.

Την ίδια χρονιά, που λέτε, μιας και είχα και τα και-νούργια παπούτσια, διαπραγματεύτηκα με τη μητέρα μου, την κυρά Καλλιόπη, να παραγγείλει στον άγιο

γέροντα από την Καισάρεια με την άσπρη γενειάδα και τα ολοκόκκινα ρούχα, το τι ακριβώς θέλω να μου φέρει. Και μη θαρρείτε τίποτα σπουδαία πράματα ή

κάποια έστω παιδικά παιγνίδια. Κάτι καραμέλες, κάτι φούσκες, κάτι τσίχλες και ένα ζευγάρι κάλτσες για τα καινούργια μου παπούτσια.

Η συνέχεια της παραγγελίας στην Καισάρεια στήθηκε από τον αδερφό μου τον Γιάννη, που κρυφάκουγε το διάλογο με τη μητέρα, για να μου δώσει να

καταλάβω, όπως προσπαθούσε να μου εξηγήσει πρωί-πρωί, ανήμερα Πρωτοχρονιάς, ανάμεσα στα δικά μου αναφιλητά, πως είμαι μεγάλος πια και πως ο Άι

Βασίλης είναι ένα παραμύθι για τα μικρότερα από μένα παιδιά.

Περιττό να σας πω, ότι σαν ξύπνησα -σάμπως και κοιμήθηκα ’κείνο το βράδυ;- αντίκρισα τα δυο μου ολοκαίνουργια παπούτσια γεμάτα κρομμύδια και μόνο

κρομμύδια!

Ήταν το δεύτερο κλάμα εκείνης της περιόδου, όταν συνειδητοποίησα πως ο Άι Βασίλης ήταν ένα ψέμα για τα πιο μικρά παιδάκια από μένα και πως εγώ είχα

ξεπεράσει την ηλικία αυτή που με βόλευε λόγω παιδικής πονηριάς!

Δε ξέρω από τότε μέχρι σήμερα αν κι άλλα παιδιά πάθανε τα ίδια τα δικά μου, αλλά από φέτος Άγιε μου Βασίλη από την Καισάρεια, ποτέ σου μη ξανακάνεις

εκεί-νο το λάθος ή αστείο -δε ξέρω- εκείνης της χρονιάς. Ποτέ πια κρομμύδια στα παιδιά. Ό, τι κι αν τα κάνεις τα κρομμύδια, κλάματα θα βγάλουν! Μόνο

χαρές να κουβα-λάς στο σάκο σου γι’ αυτά τα αθώα κι άκακα πλασματά-κια. Και γέλιο, γέλιο, όσο μπορείς περισσότερο.

Και πού ‘σαι. Τα παιδιά της πείνας και του πολέμου σαν τα μάτια σου γέροντα.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ.

2016, να είσαι καλό και χαμογελαστό με τα παιδιά και προπαντός να μην τα ξεχωρίζεις…

Τον Μάρτιο του 1993 ο φωτορεπόρτερ, Kevin Carter, φωτογραφίζει στο Νότιο Σουδάν

ένα αποστεωμένο από την πείνα και ετοιμοθάνατο κοριτσάκι. Δίπλα του ένα όρνεο.

Ρόδος, Τρίτη, 29 Δεκέμβρη 2015

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

 iPorta.gr