Είναι ό,τι καλύτερο μπορώ να κάνω όταν οι σκέψεις μου προσπαθούν να κάψουν τα πάντα γύρω μου, όταν με επισκέπτονται οι δαίμονες μου. Πολλές φορές βέβαια οι ιστορίες αυτές απλώς τρέφουν τους δαίμονες, αλλά είναι ό,τι μου έχει απομείνει.

Με ακούς; Ούτε τώρα δεν ακούς; Μερικές φορές είσαι τόσο απών από την ζωή μου που νοιώθω σχεδόν ότι σε έχω επινοήσει, ότι περίμενα τόσο καιρό να έρθεις, που ήταν ανάγκη να πιστέψω ότι έφτασες.

Μόνο μερικές στιγμές μας χωρίζουν και όμως μέχρι τότε θα έχω φτάσει τόσο βαθιά που δε θα έχω ανάγκη να με ακούσεις. Ίσως να μην έχω ανάγκη καν να διηγούμαι ιστορίες ή και να υπάρχω ακόμη.

Ο γενναίος κόβει με το σπαθί λένε και εγώ πρέπει να κόψω το νήμα.

Γιατί όλη μας η ζωή ήταν σαν το τριαντάφυλλο που σου έδωσα εκείνο το βράδυ και εσύ το άφησες στο πλατύσκαλο κάποιας τυχαίας πολυκατοικίας. Για να το πάρει κάποιος άλλος είπες ή για να μην εκτίθεσαι στα μάτια των άλλων ή μπορεί απλά να ήταν πολύ βαρύ για αυτά που αντέχεις. Όμως εσύ έτσι παρατάς όσους σε αγαπούν. Αφήνεις να σου πάρουν τα τριαντάφυλλα μέσα από τα χέρια.

Μη με κοιτάς έτσι. Δεν σε αδικώ. Η αδύναμή σου φύση φταίει. Δεν αντέχουν όλοι οι άνθρωποι να αγαπιούνται. Δεν έχουν όλοι το σθένος για μια απόλυτη, συνειδητή, τολμηρή και αδιαπραγμάτευτη αγάπη.

Την ιστορία; Όχι δεν νομίζω ότι την χρειάζομαι για απόψε. Θα αφήσω εσένα να διηγείσαι τους έρωτές σου. Είναι αρκετά πιο διασκεδαστικοί.

Πρέπει να κόψω το νήμα μας.

Το σπαθί γνωρίζει καλύτερα σε αυτές τις περιπτώσεις.

Δες πόση ώρα κοιτά το σκοινί. Και εκείνο περιμένει τον θάνατό του. Γρήγορες κινήσεις. Αποφασιστικές. Γενναίες και κάθετες. Ούτε καν θα αιμορραγήσει. Ούτε θα αιμορραγήσεις.