O κόσμος μας, κατοικημένος από πλάσματα τυφλά σε σκοτεινή εξέγερση, ενάντια σε κάθε τι που κυριαρχεί πάνω τους.

Μέσα σε κάθε σώμα χιλιάδες φωνές φυλακισμένες, κρυμμένοι κόσμοι χιλιάδες, ατελείς, μα πραγματικοί και ζωντανοί. Κι εμείς υποτελείς , αιχμάλωτοι σε κάποια ανώτερη ύπαρξη, της οποίας το εγώ και την ουσία ελάχιστα κατανοούμε.

Γίναμε σκιές γεμάτες ανησυχία. Μήπως ο κόσμος μας αναχωρήσει, μήπως κάποιοι βρήκαν τον τρόπο και λυτρωθήκαν. Χωρίς εμάς. Μας άφησαν πίσω.

Ημερολόγια γεμάτα σημειώσεις, το μέλλον σημειωμένο με κόκκινο στυλό. Άγνωστο σαν μολύβι θάλασσα. Και μεις στην αποβάθρα, σκιές. Να προσδοκάμε μιαν αναγέννηση στο τέλος κάθε νύχτας. Με φωτεινά φτερά και δίχως μνήμη.

Γιατί έτσι ποθούμε τις μέρες μας εμείς, με αμνησία. Γιατί αν κάτι αξίζει να κρατά δεμένους με την ζωή είναι αυτά που επιλέγουμε να ξεχάσουμε ή να μην πούμε.

Τον υπόλοιπο χρόνο μας αναρωτιόμαστε τάχα μου τι άνθρωποι είναι αυτοί που σκοτώνουν, που χτυπούν, που εξευτελίζουν, που ταπεινώνουν. Ενώ γνωρίζουμε κι εμείς κάμποσους τέτοιους , ενώ κι εμείς πολλές φορές τα ίδια κάναμε, ή κλείσαμε τα μάτια.

Μόνο που εμείς ποτέ εμείς δε γίναμε είδηση. Ποτέ δεν φτάσαμε στα στα άκρα. Μείναμε στο λίγο.

Αρκεστήκαμε στο λίγο, γιατί βρίσκαμε πάντα μπόλικο πεταμένο.

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr