Ο Αλέξανδρος Μπέμπης θυμάται…

…την πρώτη, ίσως και τελευταία φορά, που δεν μάσησαν Έλληνες και Άγγλοι και συμμάχησαν ενάντια στον αυταρχισμό των αγορών.

Ήταν καλοκαίρι. Δεκαετία του ’60.

 
Παραθερίζαμε κάπου ανάμεσα Περαία και Μπαξέ Τσιφλίκι.

Τέσσερις οικογένειες. Η δική μας και οι τρεις αδελφές του πατέρα μου.

Στημένα σε θερισμένο σταροχώραφο τα αντίσκηνά μας (εκείνα από βαρύ καραβόπανο με τους ξύλινους ορθοστάτες γύρω γύρω), διακόσια μέτρα από την παραλία, ”πιάτο” ο Θερμαϊκός.

Μοναδικό ”κτήριο” στη περιοχή, μια ετοιμόρροπη παράγκα, κάτω από τον παραλιακό χωματόδρομο, που το έπαιζε μπακαλοκαφεταβέρνα.

Επενδυτής γάτος ο τύπος γιατί λίγα μέτρα πιο πέρα σταματούσε το ΚΤΕΛ, που την θερινή περίοδο έστελνε ένα παρά ένα από την παραλία τα πούλμαν, αποβιβάζοντας λαό για τα μπάνια του.

Είχε, φτιαγμένο από λαμαρίνες και WC/αποδητήρια (όλα τα ροκφόρ όπως έλεγε η αγράμματη θεία μου τα κομφόρ).

Πιτσιρίκος εγώ και τα ξαδέρφια μου 3 με 7 χρόνια μεγαλύτερα.

Κάθε μέρα κατά τις δέκα κατεβαίναμε για μπάνιο, για ανταγωνισμό στο κολύμπι όταν είχε μπουνάτσα και παιχνίδι με τα κύματα πάνω στα στρώματα όταν ”έπιανε βαρδάρης”.

Έτσι χαρούμενα, αν και ρουτινιάρικα, περνούσε η ζωή μέχρι τη μέρα που ξέσπασε η κρίση, τάραξε την ανέμελη καθημερινότητα και μας έφερε σε επαφή με μια άλλη, πρωτόγνωρη, πραγματικότητα. Αυτή των αγορών.

Μπορεί να ήταν και Κυριακή. Κόσμος πολύς.

Μπάνιο, παιχνίδι και τρέλες εμείς και ένας τύπος νεαρός μακρυμάλλης, περνούσε τρέχοντας καταϊδρωμένος ανάμεσά μας, γέμιζε με θαλασσινό νερό έναν τσίγγινο κουβά και κατάβρεχε τον χωματόδρομο.

Από το ύψος του WC μέχρι τη στάση του ΚΤΕΛ για να μη σηκώνεται σκόνη από τα πούλμαν και τις λιγοστές κούρσες που περνούσαν.

Είπαμε, η επιχείρηση πρόσφερε όλα τα ροκφόρ. Ακόμη και καθαρή ατμόσφαιρα.

Δεν άργησαν τα ξαδέρφια να πιάσουν κουβέντα μαζί του. Ήταν Άγγλος.

Ανεβοκατέβαινε αυτός με τον κουβά, αντάλλασσαν και μερικές κουβέντες με τα-κάπου εκεί κοντά στο lower-ξαδέρφια.

Εγώ με τα κολλυβοαγγλικά των πρώτων τάξεων του Στρατηγάκη, έπιανα που και που κανένα νόημα.

Όπως ότι αντάλλαξε τις υπηρεσίες του με φαγητό. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ για αυτόν και το girlfriend που μέσα καθάριζε πατάτες και έπλενε πιάτα.

Μέχρι που η κουβέντα φούντωσε για τα καλά.

Ποιο είναι καλύτερο συγκρότημα.

Οι Beatles ή οι Stones.

Παρατάει ο Άγγλος τον κουβά, παρατάμε εμείς τις βουτιές.

Αυτός με τους Stones, οι δικοί μου με τους Beatles.

Υψηλοί τόνοι, χειρονομίες και μιμήσεις.

Έτσι τραγουδάει ο John, να πώς παίζει ο Ringo. Τρέλα ο Mick,καλύτερος ο Keith.

Ώρες ατελείωτες και απολαυστικές, με μένα να καταλαβαίνω αλλά να μη γυρίζει η ριμάδα η γλώσσα.

Τι να πω άλλωστε αφού μιλούσαν οι μεγάλοι.

Μέχρι που σκάει μύτη ο μπακαλοκαφεταβερνιάρης (μπα.κα.τα) και αρχίζει να βρίζει τον Άγγλο σε άπταιστα ελληνικά επειδή αθέτησε τη συμφωνία.

Την ψωνίζει ο Άγγλος, του πετάει μια αλά Andy Warhol γλώσσα…”ουστ μη σε γαμήσω πουσταριό” ο μπα.κα.τα.

Θα πιανόταν και στα χέρια, μέχρι που μπήκαμε εμείς ανάμεσα και έκανε ο μπα.κα.τα πίσω.

Διότι δεν ήταν μα.λα.κα να χάσει πελατεία. Πηγαίναμε τα βράδια όλη η πιτσιρικαρία και πίναμε tam-tam(*)

Γυρίζει στο ”μαγαζί” και επιστρέφει τραβώντας απ’ το χέρι το σαστισμένο girlfriend…”στο διάλο απ’ το μαγαζί μου κωλόπαιδα”.

Ανηφορίσαμε αγκαλιασμένοι όλοι οι νεολαίοι για τα αντίσκηνα, φάγαμε ψητά ψάρια που μόλις είχε ψαρέψει ο πατέρας μου, αγγουροντοματοσαλάτα με μπόλικο κρεμμύδι,ελαιόλαδο και αρωματική ρίγανη.

Έπαθαν την πλάκα τους οι Άγγλοι με τις-χωρίς τακτ-βουτιές στο σαλατόζουμο, παραδέχτηκαν ότι τους αρέσει το LOUSY IN THE SKY WITH DIAMONDS και εμείς ομολογήσαμε ότι κάτι θέλει να μας πει το PAINT IT BLACK.

Το απόγευμα, αφού εξηγήσαμε στους μεγάλους τι είχε συμβεί, τους έδωσαν χαρτζιλίκι και τους ξεπροβοδήσαμε στο ΚΤΕΛ για Μηχανιώνα.

Και απόμεινε ο μπακαλοκαφεταβερνιάρης μόνος να ξεσκονίζει την ετοιμόρροπη μπακαλοκαφεταβέρνα με όλα τα ροκφόρ…

(*) tam-tam. Ο πρόδρομος της coca cola.

Υ.Γ.: Αφήστε τους πονηρούς συνειρμούς για ύποπτες προθέσεις μου. Το περιστατικό είναι πέρα για πέρα αληθινό.

Αλέξανδρος Μπέμπης