* Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας του Παν/μιου Αθηνών

Υπάρχουμε. Κυρίως αντέχουμε.

Όχι μόνο τα πάντα, μα και το τίποτα
που λίγο πολύ μας αναλογεί

Άγις Μπράτσος, Αναπάντητες

Η κοινωνική αποδιοργάνωση και η ανομία δύσκολα ορίζονται και δυσκολότερα προσδιορίζονται οι συνέπειές τους όταν το πολιτικό παιχνίδι είναι εξαρχής “υπονομευμένο’’. Αβεβαιότητες, ανασφάλεια και κίνδυνοι όχι μόνο δημιουργούν ένα γενικευμένο κλίμα αποκλεισμών αλλά καλλιεργούν και την ψυχολογία του ηθικού πανικού.

Χωρίς εμπιστοσύνη στους θεσμούς της Δημοκρατίας και με ανυπαρξία μίας πραγματικής κοινωνίας των πολιτών ο καθένας προσπαθεί μόνος του να βρεί λύση. Μάταια.

Οι κανόνες, η ανοικτότητα, η ταυτότητα, ο σεβασμός στον ξένο, η ενσυναίσθηση δεν δημιουργούνται από τη μία στιγμή στην άλλη. Μας λείπει η κουλτούρα του “συν-ανήκειν”, η αίσθηση ότι κάποιοι μας νοιάζονται και μας προστατεύουν.

Έτσι σήμερα δεν μας κρατάνε πιά “ζωντανούς” οι φθαρμένες ιδέες [και οι διεφθαρμένοι τάχα κήρυκές τους] αλλά οι δικοί μας άνθρωποι. Όχι σπουδαίοι ή διάσημοι. Απλοί άνθρωποι που μας αγαπάνε και που ξέρουν να διαβάζουν στα μάτια μας – κι όχι στα “κοινωνικά δίχτυα” -τον πόνο, τη διάψευση, το αδιέξοδο.

Εγγραμματέντιμοι [σε αντίθεση με τους αγραμματοανέντιμους της εξουσίας], με τη σοφία της ζωής χαραγμένη στα χέρια και στο γέλιο, με πανταχού παρόν το φιλότιμο [και όχι το άτιμο συμφέρον].

Τη χαμένη μπέσα ψάχνουμε να βρούμε μέσα στο πλήθος των βολεμένων εαυτούληδων. Χωρίς αυτήν την έννοια της λεβεντιάς και της ντροπής καμία κοινωνική συμφωνία “ανάπτυξης” δεν είναι δυνατή.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author

  iPorta.gr