Προσέχω πού βάζω την υπογραφή μου.

Από πολύ μικρό μου λέγανε οι μεγαλύτεροι να προσέχω πού βάζω την υπογραφή μου.

Μου λέγανε και για κάτι άλλο να προσέχω που το βάζω αλλά τώρα αναφέρομαι μόνο στην υπογραφή μου.

Με τον καιρό έμαθα να είμαι προσεχτικός και, εδώ και πολλά χρόνια, την υπογραφή μου τη βάζω πάντοτε μετά από αρκετή σκέψη.

Σε δουλειές μου, σε κείμενα, σε δεσμεύσεις κάθε είδους.

Εδώ και πολλά χρόνια, τη βάζω και σε τρύπες. Διακρίνω υποψία χαμόγελου; Όχι… Μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό.

Υπάρχουν πολλών ειδών τρύπες.

Τρύπες που μένουν μετά απ’ το ξερίζωμα ενός δέντρου.

Τρύπες σε ένα οικοσύστημα μετά την εξαφάνιση ενός είδους ή με την απειλή εξαφάνισής του

Τρύπες στη σκέψη από πολλών ειδών φανατισμούς και μισαλλόδοξες πράξεις.

Τρύπες από την κακή συμπεριφορά ανθρώπων απέναντι σε άλλους ανθρώπους.

Τρύπες από σφαίρες σε ανθρώπινα κορμιά. Παιδικά πολλές φορές.

Τρύπες σε ανθρώπινες συνειδήσεις. Τρύπες στη γνώση. Τρύπες και σε ψυχές θα έλεγα, αν ήμουν από εκείνους που πιστεύουν στο επέκεινα και στην επιστημονικά ελέγξιμη υπόσταση της ψυχής.

Τέλος πάντων… Δεν είναι φιλοσοφικές οι φιλοδοξίες αυτού του κειμένου.

Είναι περισσότερο απότοκο μιας πρόσφατης ηλεκτρονικής υπογραφής μου σε μια παγκόσμια έκκληση για τον τερματισμό του μαρτυρίου χιλιάδων παιδιών στη Συρία.

Δυο βήματα από τον μικρόκοσμό μου είναι η Συρία. Όχι πολύ πιο μακριά από τη Ρόδο ή την Κρήτη. Κι όχι πολύ πιο μακριά ―σαν σκέψη― από τα δικά μας καθημερινά προβλήματα και τα προεκλογικά μας διλήμματα και άλλα τέτοια. Αλλά και πιο μακριά να ήταν, δεν θα άλλαζε τίποτα για μένα.

Το κείμενο αυτό γεννήθηκε και με αφορμή τις σκέψεις που έκανα καθώς έστελνα μηνύματα σε ηλεκτρονικούς φίλους για να υπογράψουν την έκκληση.

«Αυτός ποστάρει σκυλάκια, εκείνη δείχνει ευαισθησία για όμορφα μωράκια, αυτός κοινοποιεί όμορφα τραγούδια, ο άλλος και η άλλη είναι συγγραφείς όμορφων παιδικών βιβλίων…»

Τέτοια σκεφτόμουν καθώς τσεκάριζα τα ονόματα φίλων πριν τους στείλω την έκκληση για υπογραφή.

Και ταυτόχρονα αναρωτιόμουνα: «Γιατί το κάνω αυτό; Θα αλλάξει ο κόσμος; Θα επικρατήσει η παγκόσμια Ειρήνη και η αδελφοσύνη και η δικαιοσύνη ανάμεσα στους λαούς; Θα γίνει ο πλανήτης ξαφνικά καλύτερος επειδή εγώ και μερικές χιλιάδες άλλοι θα βάλουμε την υπογραφή μας; Και τι παριστάνω ζητώντας από φίλους να υπογράψουν κάτι; Μήπως βρίσκομαι σε καλλιστεία και πρέπει να κάνω μια δήλωση;»

Αλήθεια… Είμαι τόσο αφελής ώστε να πιστεύω ότι με μερικές υπογραφές θα σταματήσουν να ανοίγουν οι τρύπες που ανέφερα πιο πάνω;

Μπορώ με μια υπογραφή να σταματήσω τον πόνο και το κλάμα χιλιάδων, εκατομμυρίων παιδιών; Θα μπορούσα μ’ ένα μικροσκοπικό τσιρότο να γαληνέψω έναν χιλιοπληγωμένο και οργισμένο γίγαντα; Θα μπορούσα με μια σταγόνα σιροπάκι να ανακουφίσω τη δύσπνοια μιας ανθρωπότητας που πνίγεται στη δική της Χ.Α.Π.; Που δεν είναι Χρόνια Αναπνευστική Πνευμονοπάθεια αλλά Χρόνια Ανεπάρκεια Προστασίας του εαυτού της;

Δίνω πρώτος την πικρή απάντηση: Όχι.

Τότε; Γιατί; Γιατί μια υπογραφή ακόμα; Γιατί καλώ και άλλες και άλλους να υπογράψουν;

Και ξανά σκέφτομαι. Κι αυτά τα δυο, τρία, δέκα λεπτά στοχασμού μου δίνουν την απάντηση. Καθώς περνούν εικόνες φρίκης από το μυαλό μου, εικόνες ανείπωτου πόνου που ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μου δεν έχω δει. Εικόνες τρόμου που εύχομαι να μη ζήσω ούτε εγώ ούτε εκείνοι που αγαπάω.
Και καταλήγω ότι αυτό θέλω. Αυτό ζητάω μέσα μου από τους άλλους.

Όχι μια υπογραφή. Όχι ένα ακόμα τσιροτάκι.

Δυο, τρία, δέκα λεπτά στοχασμού ζητάω. Για ποιο πράγμα;

Για το απλό ερώτημα: «Δεσμεύομαι να πράξω το ελάχιστο για να μειωθεί ο πόνος στον κόσμο; Βάζω ή δεν βάζω την υπογραφή μου; Εκτίθεμαι ή όχι; Δεσμεύομαι ―πρώτα και κύρια στον εαυτό μου― ή όχι;»

Ένα μικρό τσιρότο είναι η υπογραφή μου.

Ασήμαντο; Ναι, αν είμαι μόνος.

Ένας μικρός αρχαίος κηρωτός επίδεσμος που δεν μπορεί να ανακουφίσει τις χιλιάδες μικρές και μεγάλες πληγές στο σώμα του πλανήτη, στο σώμα της ανθρωπότητας και των άλλων γήινων.

Αλλά…

Πολλά τσιρότα μαζί, πολλές σκέψεις μαζί, μπορούν ―ίσως― να αποτελέσουν φράγμα στην εξάπλωση της αγριότητας.

Κι αν αυτός ο δικός μου ενυπόγραφος μικρός επίδεσμος, αυτό το μικρό τσιρότο, γίνει η αφορμή για πλήθος άλλους, αν γίνει αφορμή για σκέψη πάνω στο τι μικρό μπορεί να κάνει ο καθένας για να απαλύνει ο παγκόσμιος πόνος…

Αν μετράω και σκέφτομαι καθημερινά για το τι μικρό μπορώ να κάνω στον διπλανό μου μ’ ένα χαμόγελο, ένα κομμάτι ψωμί, μια βοήθεια στη δυσκολία του, τότε θα έχω μάθει αυτό που μου λέγανε όταν ήμουν παιδί:

Να προσέχω πού βάζω την υπογραφή μου.

14 Μαρτίου 2014

Σημείωση: Η λέξη “τσιρότο”, σύμφωνα με γλωσσολόγους, είναι αντιδάνειο από την Ιταλική λέξη “cerotto”. Που προέρχεται από την μεσαιωνική λέξη “κηρωτό” που σήμαινε έμπλαστρο αλειμμένο με κερί. Κι αυτό από την αρχαία ελληνική λέξη “κηρωτός” που σήμαινε αλειμμένος με κερί. Όπως “κηρωτός επενδύτης” που σήμαινε ότι το σημερινό “αδιάβροχο”, η νιτσεράδα.