Θάνος Ασκητής

επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του στο www .askitis.gr

Το πρωί ξύπνησα κάτω από τον έντονο θόρυβο της βροχής και βγήκα έξω στη μικρή μου αυλή, εισπράττοντας τη θεσπέσια μυρωδιά του βρεγμένου χώματος και «έφυγα» στη διάσταση της εποχής που ήμουν παιδί. Ήρθε έντονα στο μυαλό μου ένα πρωινό βροχερό ενός χειμώνα που ήμουν σχεδόν 7 χρονών και ετοιμαζόμουν βαριεστημένος να πάω στο σχολείο. Η μητέρα μου είχε βάλει τις φωνές γιατί έπρεπε να βιαστώ, ενώ εγώ ονειροπολούσα βλέποντας το νερό να πέφτει με ορμή επάνω σε δύο γλάστρες που τις είχαμε έξω από την πόρτα του σπιτιού μας. Αυτή η μυρωδιά, καταγράφηκε στο μνημονικό μου και ξαναήρθε τώρα, σαν να ήθελα να ετοιμαστώ για το σχολείο μου! Οι στιγμές μοναδικά ενώθηκαν και με έκαναν να μελαγχολήσω γλυκά γιατί συνήλθα γρήγορα, βλέποντας ένα σχολείο που δεν με περιμένει πια.

Πόσοι από εμάς δεν ζούμε μέσα από τα στοιχεία της φύσης προσωπικές στιγμές και ειδικά το χειμώνα, που νιώθουμε πιο αδύναμοι μπροστά στο θυμωμένο καιρό αλλά ίσως και πιο ερωτικοί μέσα στο χρώμα του χειμώνα και την ανάγκη να αγκαλιαστούμε με αυτό, ξεχνώντας τα άγχη μας, τις εντάσεις, τις αγωνίες και τις δυσκολίες μας. Είναι αλήθεια ότι ο χειμώνας είναι μία σκοτεινή εποχή με το φως να λιγοστεύει και ο χρόνος μας να κλειδώνεται μέσα στο σπίτι μας, σε σχέση με το καλοκαίρι. Η ζωή μας, μας φέρνει πιο κοντά στην αναζήτηση του εαυτού μας, ψάχνοντας τις ανθρώπινες πλευρές μας, αναπολώντας τη παιδική μας αφέλεια και ανεμελιά, αλλά και τη χαρά που μια χειμωνιάτικη στιγμή μπορεί να δώσει. Για τον καθένα από εμάς, η ανάμνηση μιας εικόνας, η οσμή μιας μνημονικής ανάκλησης, αλλά και η διάθεση να χουζουρέψουμε πιο πολύ με τη βροχή που μας κρατάει μέσα και μας επιβάλλεται με τον πιο ερωτικό ήχο της, μας δίνει την πραγματική διάσταση της ύπαρξής μας, το χρόνο που κυλάει ανελέητα και την ματαιόδοξη πολλές φορές μάχη με την ύλη, την φοβία και την ανασφάλεια που χαρακτηρίζει την αληθινή μας ύπαρξη.

Και όλα αυτά τα γράφω γιατί είμαι σίγουρος ότι και εσείς έχετε ζήσει παρόμοιες στιγμές, καταλαβαίνοντας τη δύναμη του ανθρώπου να αγγίζει βαθύτερες ψυχικές του φυγές και ίσως είναι μία καλή ευκαιρία να κάτσουμε μέσα στη ζωή της σχέσης μας, μιλώντας για το απλό, το καθημερινό, το νοσταλγικό του χθες, ρουφώντας έστω και για ένα λεπτό, το σήμερα που μας αιφνιδιάζει μπροστά στο μεγαλείο της φύσης, σε μια εικόνα που σε γυρίζει στα παλιά.

Όλα αυτά, χρώματα, εικόνες, οσμές, νοσταλγίες, καλό είναι να τα λέμε στον άνθρωπο που ζει κάθε μέρα κοντά μας. Δεν αρκεί να του δείχνουμε τη δύναμή μας, το θυμό μας ή ακόμη και την ευχαρίστησή μας που μοιράζεται τη ζωή του με εμάς, κατανοώντας ότι θέλει και εκείνος να αγγίξει πιο πολύ την ανθρώπινη πλευρά μας. Να μάθει αυτό που νιώθουμε, να μοιραστούμε αυτή τη στιγμή του χειμώνα, που η βροχή μας την φέρνει και μας την χαρίζει, όπου και εμείς μπορούμε να την χαρίσουμε σε αυτόν που αγαπάμε και που εμπιστευόμαστε το χρόνο που ανελέητα κυλάει στο μυαλό μας και στο σώμα μας…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr