Ματίνα Ράπτη-Μιληλή

Μικρή μου άρεσε να περπατάω στην βροχή…να τρέχω, θα το έλεγα πιο σωστά.

Μεγαλώνοντας άρχισα να φοβάμαι την βροχή, μην κατσαρώσουν τα μαλλιά μου (κι άλλο), μην βραχούν τα ρούχα μου, μην χαλάσουν τα παπούτσια μου, μην κρυολογήσω, μην, μην, μην…

Τελευταία πιάνω τον εαυτό μου να ξεχνάω πολλά από τα “μην” και ξαναθυμάμαι πώς είναι να περπατάς στην βροχή και να ΜΗΝ σε νοιάζουν όλα τα “μην” που γέμισαν με λίστες το πίσω μέρος του μυαλού σου.

Λίστες λοιπόν! Φόβοι, να πω; Άντε θα το πω. Κάθομαι και σκέφτομαι…(αυτό που καθιστοί σκεφτόμαστε καλύτερα, ποτέ δεν το κατάλαβα, δεν ξέρω αν στέκει και επιστημονικώς δηλαδή) σκέφτομαι τί ήταν αυτό που είχαμε μικροί και σήμερα δεν έχουμε; Μη μου πείτε, χρόνος, το ξέρω, και μη μου αρχίσετε τα γνωστά…είμασταν 10-20-30-40 χρόνια νεότεροι, αυτό κι αν το ξέρω…Είναι τα νιάτα που μας έκαναν να αντέχουμε σωματικά σε όλες τις χαζομάρες που κάναμε τότε…χαίρω πολύ Χαρίλαος!

Εγώ θέλω να μου πείτε τί ήταν αυτό που τότε μας περίσσευε αλλά δεν ξέραμε ότι μας περίσσευε, για την ακρίβεια δεν είχαμε ιδέα πως το είχαμε καν. Τί ήταν αυτό που έκανε τις μαμάδες και τους μπαμπάδες μας να τρέμουν από τα νεύρα τους και να μας τάζουν συχνά πυκνά στον άγιο της ενορίας μας.

Ήταν αυτό το ίδιο που μας έκανε να τρέχουμε στη βροχή χωρίς να σκεφτόμαστε πως καραδοκούν πνευμονίες, γλιστερά πεζοδρόμια με κοφτερές γωνίες και λακούβες που δεν φαίνονται όταν είναι γεμάτες νερό. Ήταν αυτό που μας έκανε να κολυμπάμε στην ξαφνική καλοκαιρινή μπόρα μέσα στα αστραπόβροντα και να μην φοβόμαστε πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνουμε βραστοί, σαν φρέσκοι αστακοί στην κατσαρόλα!

Να κουτρουβαλάμε σαν τα βαρελάκια όπου βλέπουμε πράσινα λοφάκια και να μην τρέμουμε στην ιδέα μιας προεξέχουσας πέτρας που κρύβεται στα χορτάρια και περιμένει το κεφάλι μας για να του χαρίσει ένα μεγαλοπρεπές καρούμπαλο ή και τίποτα χειρότερο.

Να κάνουμε σούζες με τα ποδήλατα, να αφήνουμε το τιμόνι τους στην κατηφόρα και να φρενάρουμε στα χαλίκια αλλά να μην μας νοιάζουν οι αμέτρητες γρατζουνιές που συνεπάγονταν όλα αυτά τα καουμποϊλίκια και φυσικά να μην μας περνάει καν από το μυαλό η πιθανότητα να πάθουμε κάποια μόλυνση έτσι που κυκλοφορούμε με τα ματωμένα μας γόνατα και κολλημένα πάνω τους, σαν στρασάκια, πολλά πολλά βρώμικα χαλικάκια! Το γνωστό σε όλους «γαρμπίλι».

Να σκαρφαλώνουμε σαν τα γατιά σε δέντρα (εγώ συνήθως για να κλέψω φυστίκια από τις φυστικιές του γείτονα τα καλοκαίρια), σε κεραμίδια, σε μάντρες, σε σκουριασμένα συρματοπλέγματα. Να παίζουμε κρυφτό σε μυστηριώδη υπόγεια, σε παλιά άδεια σπίτια γιαγιάδων,αυτά με τις παλιές ντουλάπες και τις ντιβανοκασέλες, μέσα στις σκόνες και τις αράχνες και κυνηγητό σε οικόπεδα με τσουκνίδες μισό μέτρο, σκουριασμένα σίδερα και κρυφά πηγάδια!

Η λύση του μυστηρίου δεν απαιτεί την παρουσία του Ηρακλή Πουαρό. Είναι δύο λεξούλες μόνο, και σίγουρα τις έχετε ξανακούσει.

«Άγνοια κινδύνου»

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, από θαύμα ζούμε!

Γενικά πιστεύω πως σαν παιδιά, έχουμε όλοι κάνει τις βλακειούλες μας, άλλος πολύ (ή και πάαααρα πολύ) κι άλλος λιγότερο, αλλά το μόνο κοινό μας σημείο είναι πως περνούσαμε ωραία όταν τις κάναμε! Ζούσαμε τη στιγμή και δεν σκεφτόμασταν τίποτα πέρα από αυτήν. Για μας ο χρόνος ήταν μόνο το τώρα. Δηλαδή το τότε. Δηλαδή το τώρα του τότε…Χμμμ Ε, καλά, καταλάβατε τί εννοώ.

Λογικό, αν σκεφτείτε πως τότε είχαμε τόσο πολύ από δαύτον! Τόσο πολύ που δεν ξέραμε πως κάποια στιγμή τελειώνει κιόλας! Και είναι γνωστόν πως μόνο όταν κάτι σου τελειώνει αρχίζει πραγματικά να σε τρομάζει η απουσία του… Σαν την οδοντόκρεμα, ας πούμε!

Και τί μας λέει όλο αυτό; (Μόνη μου ρωτάω, μόνη μου απανταώ, μην ενοχλείστε, δεν παρεξηγώ εγώ.) Αυτό λοιπόν, μας λέει, ή τουλάχιστον, προσπαθεί να μας πει, πως καμιά τρέλα πού και πού δεν βλάπτει. Δεν λέω να ξαμολυθούμε στις ταράτσες και στα γιοφύρια και να πηδάμε σαν τις ακρίδες…Ούτε να αρχίσουμε να κατεβαίνουμε τον Βο΄ι΄δομάτη με κανόε καγιάκ!

Αλλά μιά βόλτα στη βροχή βρε αδερφέ, πόσο κακό να κάνει πια;!

Μιά βόλτα στη βροχούλα…έτσι για να θυμηθούμε τα παλιά!

Μην μου πείτε πως είστε από ζάχαρη και φοβάστε μην λιώσετε;

Υστερόγραφο : Εννοείται πως τα παιδιά μας δεν τα αφήνουμε να τρέχουν στην βροχή γιατί θα μας πουντιάσουν. Σε σένα το λέω παιδί μου που σε παρακαλάω να παίρνεις μαζί σου ένα πανωφόρι με κουκουλίτσα. Κου-κου-λί-τσα. Πόσες φορές θα το πούμε πως άλλαξε ο καιρός και σέρνονται και ιώσεις. Δεν την ακούς την μανούλα, δεν την ακούς!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr