Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ  

Καλοκαίρι στην Βιέννη. Ζέστη. Υγρασία. Θερμοκρασίες Ελλάδας και το μυαλό σε μια παραλία, κάπου εκεί, σε γνωστά και ανεξερεύνητα μέρη. Η νοσταλγία έχει χτυπήσει κόκκινο. Αρχίζω να βλέπω θάλασσα, αντί για τον Δούναβη, ψαράκια αντί για σνίτσελ, χαμογελαστά ηλιοκαμένα πρόσωπα αντί για καφετί σώματα από το σολάριουμ. Άρχισαν οι καλοκαιρινές μου «παραισθήσεις». Είναι σοβαρή η κατάστασή μου. Πρέπει να κάνω διακοπές σύντομα, σκέφτομαι.

Ξέρετε, όσοι ξενιτεμένοι, όπως η αφεντιά μου, «ζορίζονται» ιδιαιτέρως τους καλοκαιρινούς μήνες. Λίγο η μαμά και οι φίλοι στο τηλέφωνο, λίγο οι (προκλητικές) φωτογραφίες από κάποια ελληνική παραλία στο φατσοβιβλίο, λίγο το πρώτο «χρώμα» στα πρόσωπα… ε… αυτά και μόνο φτάνουν για να πέσουμε σε μια μικρή κατάθλιψη. Βασανιστήριο κάθε καλοκαιρινός στίχος και αυτά τα τραγούδια που θυμίζουν κάποιο πάρτι στο αγαπημένο μου καλοκαιρινό μπαράκι.

Καλά, ναι, δεν λέω… θα κατέβω διακοπές στην μικρή μου πατρίδα. Μετράω τις μέρες σαν τους φυλακισμένους, όπως καταλαβαίνετε, μα αυτό δεν φτάνει για να αντέξω. Τόσα χρόνια εδώ, σε αυτή την κατά τα άλλα πανέμορφη Βιέννη, το καλοκαιράκι έχει αλλάξει πρόσωπο. Εδώ και 3 περίπου συναπτά έτη έχει μπλε λιακάδες, ζεστό ήλιο και ομολογώ πως προς μεγάλη μου έκπληξη κατάφερα να φορέσω όλη μου την ελληνική καλοκαιρινή γκαρνταρόμπα!

Δεν μου ήταν όμως ποτέ αρκετό. Έψαξα για λύσεις και τελικά εκείνες με βρήκαν την πιο «καταϊδρωμένη» στιγμή. Μια καλή φίλη μου μίλησε για ένα μέρος, καταπράσινο, που έχει λέει μια τέλεια πισίνα για μπανάκι. Είναι ιδιωτική πισίνα, μια από τις πολλές στην πόλη μας, αλλά ξεχωρίζει, αφού νιώθεις σαν να κάνεις μπανάκι στο βουνό ανάμεσα στα δέντρα. Δεν χρειάστηκε να μου πει κι άλλα, μου κίνησε αρκετά την περιέργεια. Από τότε, έγινε το αγαπημένο μου δροσερό απάγκιο, το ακριβό μου βάλσαμο ενάντια στην αυστριακή καλοκαιρινή μου μιζέρια.

Κάθε φορά που βουτάω στην πισίνα φαντάζομαι πως κάνω μακροβούτι στην πολυαγαπημένη μου θάλασσα. Αφού παίρνω λοιπόν την πρώτη μου ανάσα μετά, κοιτώντας τον ουρανό, νιώθω απότομη ευτυχία. Μπορεί να ξέρω πως δεν είμαι εκεί που ακριβώς θέλω αυτή την στιγμή, αλλά τα όνειρα είναι για όλους. Τι και αν δεν είναι η πισίνα θάλασσα, τι και αν τα πρόσωπα γύρω μου δεν είναι γνώριμα, τι και αν η μπύρα δεν είναι μύθος… σκοπός είναι να απολαμβάνεις την ζωή μέσα από αυτά που έχει να σου δώσει.

Έτσι λοιπόν κάθε φορά που με παίρνει από κάτω και αρχίζω να ακούω Ρέμο στο αυτοκίνητο, ξορκίζω όλη την μιζέρια αυτού του κόσμου με θετική σκέψη και διάθεση… και όταν δεν μου φτάνει αυτό, βρίζω και λίγο κάθε ανίκανο οδηγό στον δρόμο, έτσι, για να ανέβει λίγο η φυσική μου αδρεναλίνη.

Ελλάδα, ότι και να κάνω θα είσαι μέσα μου και έξω μου. Η θάλασσα είναι μπλε και η καρδιά μου κόκκινη. Η ζωή είναι ωραία ! Καλό καλοκαίρι!