Κωστής Α. Μακρής

Μια επαναστατική ιδέα

Είμαι έτοιμος για τη μεγάλη απόφαση.

Θα ταχτώ στο πλευρό της μεγαλύτερης επαναστατικής ιδέας που γέννησε ποτέ ανθρώπου νους!

Μια ιδέας που είναι η πιο ανατρεπτική, η πιο ριζοσπαστική και ρηξικέλευθη ιδέα απ’ όσες φύτρωσαν ποτέ σε ανθρώπινο κεφάλι.

Μια ιδέα που δεν χρειάζεται ούτε ήρωες, ούτε θεούς αλλά ούτε και δαίμονες να την υπηρετούν με τυφλή αφοσίωση. Μια ιδέα που μπορείς μέσα της να

αφεθείς και να χαλαρώσεις όπως αφήνεσαι σε μια ακύμαντη θάλασσα μια καλοκαιριάτικη μέρα. Ανάσκελα, με τα μάτια κλειστά να τα φωτίζει ένας

χαμογελαστός ήλιος.

Μια ιδέα που μόνο αυτή και μόνη της αυτή μπορεί να χωρέσει όλες τις άλλες ιδέες μέσα στην απεραντοσύνη της και στη βαθιά της αγκαλιά.

Μια ιδέα που δεν χρειάζεται Ναούς, Παλάτια και Μέγαρα για να στεγαστεί.

Μια ιδέα που χωράει άνετα στα κεφάλια των μικρών παιδιών.

Μια ιδέα όμως τόσο μεγάλη και τόσο ισχυρή που δεν μπορεί να της αντισταθεί κανένας.

Ακόμα και τις πιο φρικιαστικές ιδέες, ακόμα και τις πιο εχθρικές στο ανθρώπινο είδος –αλλά και στα άλλα είδη που μοιράζονται μαζί μας τον κόσμο– αυτή η

ιδέα μπορεί να τις αρπάξει από το αυτί ή απ’ τα ποδάρια τους και να τις μεταμορφώσει σε απλά ατυχήματα της σκέψης, ολισθήματα της λογικής, λάθη

σκοτεινιάς και δυστυχίας.

Μια ιδέα που νικάει το μίσος, εξουδετερώνει την εκδίκηση, στηρίζει τη συγχώρεση, πολεμάει την αδικία, ενισχύει το δίκιο, καταλύει τον ίδιο τον φόβο του

θανάτου.

Μια ιδέα που αν βυθιστείς μέσα της δεν χρειάζεσαι ούτε λεφτά, ούτε εξουσία, ούτε δόξα. Γιατί αυτή η ιδέα τα έχει όλα μέσα της.

Είναι μια ιδέα καταπληκτική, μια ιδέα που μπορεί να σε οδηγήσει στην ελευθερία, μια ιδέα που μπορεί να σε κάνει να βλέπεις με άλλα μάτια γύρω σου, τους

ανθρώπους, τα δέντρα, τα ζώα, τα ζούδια… Όλα!

Μια ιδέα… Μια λέξη…

Φτου!

Με τα τόσα που σκέφτομαι και γράφω, την ξέχασα.

Ξέρω όμως ότι έτσι και τη θυμηθώ, θα μπορέσω –ίσως– να αλλάξω τον κόσμο.

Μπορεί –ίσως– να αλλάξω κι εγώ.

Αλλά, γ@μ#το, μου γλιστράει.

Όλο στριφογυρίζει στο μυαλό μου κι όλο μου ξεφεύγει.

Πού θα πάει όμως; Κάποια στιγμή θα τη θυμηθώ.

Αυτό που θυμάμαι όμως, είναι ότι αυτή η λέξη από μόνη της θα μπορούσε να είναι το ένα και μοναδικό άρθρο ενός Παγκόσμιου Συντάγματος.

Με τη σημείωση ότι η υπεράσπισή της επαφίεται στον Ανθρωπισμό όλων των Ανθρώπων.

17 Ιουνίου 2015