Κωστής Α. Μακρής

Διαβάζω ότι υπάρχει μεγάλη υστέρηση εσόδων από φόρους.

Εισοδήματος, Φ.Π.Α., Ε.Ν.Φ.Ι.Α. και άλλους.

Η γνώμη μου είναι ότι αυτό οφείλεται στην τεράστια υστέρηση Φ.Π.Α. στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία 195 χρόνια. Από το 1821.

Δεν μιλάω για τον γνωστό Φ.Π.Α., τον Φόρο Προστιθέμενης Αξίας.

Αναφέρομαι στους άλλους Φ.Π.Α.

Τους σπάνιους και πολύτιμους Φορείς Προστιθέμενης Αξίας.

Άτομα, πολίτες, οργανώσεις, επιχειρήσεις, οικογένειες…

Αναφέρομαι στην έλλειψη συλλογικού πόθου για βελτίωση του βιότοπού μας, στην απουσία συλλογικού πάθους για αριστεία και στη μειωμένη δημιουργικότητα του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στη διαχρονική τιμωρία των πραγματικά παθιασμένων με τη δημιουργικότητα ανθρώπων, στον λανθάνοντα χλευασμό της αριστείας και στις αγκυλώσεις και τη διαφθορά του κρατικού μηχανισμού που τιμωρεί αυστηρά την επιχειρηματική εντιμότητα, παγιδεύοντάς την στη μέγγενη του εύκολου στόχου.

Μετράω τους Φορείς Προστιθέμενης Αξίας στη ζωή μου και μου βγαίνει αρνητικό το ισοζύγιο.

«Και; Τι έγινε;»

Ίσως ρωτήσει κάποια ή κάποιος…

Δεν έγινε τίποτα συνταρακτικό. Σπάνια θρηνεί το σύμπαν για τις αστοχίες ενός λαού, ενός κράτους, ενός έθνους, μιας οικογένειας, μιας επιχείρησης.

Εγώ όμως δεν είμαι το σύμπαν.

Και, «κλέβοντας» τον τίτλο ενός βιβλίου της, πρόσφατα ταξιδεμένης για άλλο σύμπαν, Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη, δηλώνω ότι «εμένα με νοιάζει».

Με νοιάζει και μετράω τους Φορείς Προστιθέμενης Αξίας στη ζωή μου και στη ζωή των πιο δικών μου ανθρώπων, στη ζωή της πόλης μου, στη ζωή της Ελλάδας.

Μετράω τους δικούς μου Φ.Π.Α. (Φορείς Προστιθέμενης Αξίας) και χαίρομαι να προσθέτω καινούριους. Χαίρομαι να ανακαλύπτω νέους Φ.Π.Α. (Φορείς Προστιθέμενης Αξίας) και να τους μετράω σαν πολύτιμα ευρήματα, σαν κομμάτια ενός θυσαυρού που μπορώ να μοιράζομαι με άλλους. Λίγους, πολλούς, δεν έχει και τόση σημασία.

Και όλο και μετρώ παλιούς και νέους Φ.Π.Α. (Φορείς Προστιθέμενης Αξίας).

Είναι φίλοι μου, είναι παθιασμένοι και έντιμοι επιχειρηματίες που ξέρουν και θέλουν να κάνουν καλά τη δουλειά τους, είναι γιατροί, είναι υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, αγρότες, μανάβηδες, δάσκαλοι και δασκάλες, είναι καλλιτέχνες όλων των τεχνών. Είναι μερικοί δημόσιοι υπάλληλοι που αγόγγυστα αναπληρώνουν την ανικανότητα, ιδιοτέλεια ή τεμπελιά μερικών συναδέλφων τους χωρίς ―ίσως από φόβο ή από κακώς εννοούμενη συναδελφική αλληλεγγύη― να τους καταγγέλουν για ανικανότητα και κατάχρηση του χρήματος των φορολογουμένων πολιτών. Είναι εθελοντές σε διάφορες οργανώσεις, είναι εθελοντές ταγμένοι στη φροντίδα ανθρώπων με σοβαρά προβλήματα, είναι και πολλοί άγνωστοι στους πολλούς, αφανείς κι αθόρυβοι ήρωες της καθημερινότητας. Είναι ακόμα και μερικοί πολιτικοί. Λίγοι…

Μετράω τους λίγους (σε σχέση με το πόσοι θα ήθελα να είναι) Φ.Π.Α. (Φορείς Προστιθέμενης Αξίας) μου και χαίρομαι. Γιατί όλοι αυτοί οι δικοί μου Φ.Π.Α. (Φορείς Προστιθέμενης Αξίας), είναι η ελπίδα μου. Η ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα αναστραφεί αυτό το τεράστιο έλλειμμα εσόδων, αυτή η τεράστια υστέρηση ανθάρρυνσης, δικαιοσύνης, αριστείας, αξιοκρατίας, ευημερίας και αξιοπρέπειας.

Και μετά, ίσως αρχίσουμε να μιλάμε για κάποια νέου τύπου κοινωνικά πλεονάσματα στην Ελλάδα.

28 Σεπτεμβρίου 2016