Οι γάμπες της Λάσκαρη ήταν οι πιο όμορφες της Ελλάδας, έλεγαν όταν ήμουν πιτσιρίκα. Οι γάμπες της Μελίνας* ήταν το στοιχείο της αιώνιας γυναικείας θηλυκότητας που ακολούθησαν διαδρομές πρωτόγνωρες, ατίθασες, ανατρεπτικές, μαχητικές, πεισματάρικες, μοναδικά ερωτικές. Άλλης πάστας γυναίκα, άλλης κοπής.

Λίγο πολύ είναι γνωστή η ζωή της Μελίνας, οι αγώνες της, η υγιής τρέλα της, το ατρόμητο του χαρακτήρα της. Στην κόψη του ξυραφιού, έτσι βάδιζε και – πώς τα κατάφερνε- έβγαινε νικήτρια. Έτσι μου ‘ρχεται να πω νικητής! Η ψυχή δεν έχει φύλο, δεν είναι καν ουδετέρου γένους! Είναι από κείνο το σπάνιο υλικό των λιγοστών που μιλούν, γελούν, τραγουδούν, χορεύουν, αγκαλιάζουν και την ίδια στιγμή καυτηριάζουν, σφάζουν με το βαμβάκι, ακροβατούν στο σκοινί και είτε έτσι, είτε αλλιώς, νικούν.

Η Μελίνα της καρδιάς μας θαρραλέα, ντόμπρα και παθιασμένα, αναρχική, όπως την χαρακτήρισε πρόσφατα ο Κώστας Γεωργουσόπουλος,  εξέφρασε ό,τι οι άνδρες της γενιάς της και της πολιτικής ψιθύριζαν με σφιγμένα χείλη. Μπροστά σε βρετανική τηλεοπτική κάμερα μέσα στο βρετανικό μουσείο προς έκπληξη εκατομμυρίων τηλεθεατών δήλωσε: «Φέρτε τα μάρμαρα του Παρθενώνα πίσω». Η Μελίνα, που δεν της επέτρεψαν να μπει στη Βουλή, γιατί φορούσε φόρεμα. Στη Μελίνα που όταν τόλμησε να μιλήσει στη Βουλή τής πέταξαν στα μούτρα: «Καλά, μας έδειξες τις γάμπες σου, θέλεις να μιλήσεις κιόλας; Τι έχεις εσύ να πεις;»**.

«Ο Νεοέλληνας επιθυμεί να είναι ανώτερος από τον άλλον. Ό,τι ελάττωμα έχει ο συνάνθρωπός του το υπερβάλλει προκειμένου να δείξει τη δική του υπεροχή. […] Θυμάμαι όταν έκανα τα σκηνικά-κοστούμια στη Μήδεια με τη Μαρία Κάλλας, για την Επίδαυρο, η Λυρική Σκηνή τα δάνεισε αργότερα στην Σκάλα του Μιλάνου για την ίδια παράσταση. Το περιβάλλον μου κάθε άλλο παρά ευχάριστα σχολίασε το γεγονός. Γιατί αυτός, και όχι εγώ ρωτούν τον εαυτό τους, όταν κάποιος του σιναφιού πετύχει κάτι» λέει ο Γιάννης Τσαρούχης στο βιβλίο του «Μάτην Ωνείδισαν Την Ψυχή Μου» από τις εκδόσεις Καστανιώτη (σελ. 86, από συνομιλία του εκλιπόντος με την Ελένη Γαλάνη στην «Καθημερινή» την 1/1/88).

Αχ, Έλληνα που σε τρέφει η διχόνοια, η ζήλεια, η μικροψυχία, η κουτοπονηριά, ο ηλίθιος εγωκεντρισμός σου. Όπου πρέπει να υποταχθείς και να πάρεις μαθήματα, πετάς την ανοησία σου γιατί δεν πληρώνεις γι’ αυτήν. Και πιστεύεις ότι είσαι και έξυπνος. Όταν υπάρχει πρόσωπο που σε παίζει στα ίσα και καλύτερα από σένα, τότε συσπειρώνεσαι ακόμα και με τους εχθρούς σου. Το ίδιο μου είχε πει και ο Θάνος Μικρούτσικος: «Η υπουργία μου στο Πολιτισμού ήταν χωρισμένη σε δύο περιόδους: στην πρώτη που πασοκτζήδες, νεοδημοκράτες και λοιποί έγιναν ένα και έλεγαν στον Ανδρέα Παπανδρέου ‘τι ξέρει αυτός από πολιτισμό και υπουργεία; Είναι άσχετος’ και η δεύτερη που το πήραν απόφαση και με άφησαν στην ησυχία μου να κάνω ό,τι θεωρούσα δημιουργικό».

Η Μελίνα είχε πει πως χωρίς τον πολιτισμό μας είμαστε ο κανείς. Αναζητώ την μαγκιά της γύρω μου. Καμμία σαν αυτήν. Όχι μόνο στον Πολιτισμό, παντού. Το κέφι της, τις πληρωμένες απαντήσεις της, τον ερωτισμό της, την χωρίς μισόλογα αλήθεια της… Σε άνδρες και σε γυναίκες, πολιτικούς και αναγνωρίσιμους. Δε θα ισοπεδώσω τα πάντα αρνούμενη ότι υπάρχουν φάροι, αλλά είναι ελάχιστοι στη θαλασσοταραχή. Και πρέπει να αντιμετωπίσουν όλοι το ίδιο πρόβλημα: τα παράσιτα.

*Σήμερα συμπληρώνονται 20 χρόνια από τον φυσικό θάνατό της.

**Από την εκπομπή «Η μηχανή του χρόνου» με τον Χρίστο Βασιλόπουλο-μέρος β΄

*** Το κείμενο γράφτηκε τον Μάρτιο του 2011 για το protagon.gr