* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας  

Διακόπτονται απόψε για το καλοκαίρι οι παραστάσεις της “Νίκης”. Μέσα σε λιγότερο από τρεις μήνες, την παρακολούθησαν τριάντα χιλιάδες θεατές.

Το επίτευγμα είναι κοινό, ανήκει σε όλους, και στο νεότερο ηθοποιό, και στον βοηθό του βοηθού. Όλοι πρέπει να αισθάνονται υπερήφανοι για ένα τέτοιο επίτευγμα σε μια τόσο δύσκολη εποχή.

Απέναντι σε όλους είμαι προσωπικά ευγνώμων.

Δημοσιεύω ένα ανέκδοτο κείμενό μου για την παράσταση και σάς δίνω ραντεβού για τον Οκτώβριο.

ΜΑΖΙ ΣΚΟΤΩΣΑΜΕ ΤΗ ΝΥΧΤΑ

Η “Νίκη” ξεκίνησε να γράφεται το καλοκαίρι του 2012 με τη μορφή επιστολής προς τη δίχρονη τότε κόρη μου. Φοβόμουν μην πεθάνω πριν εκείνη μεγαλώσει – ήθελα να της αφήσω αποτυπωμένες στο χαρτί τις ιστορίες, τον κόσμο της γιαγιάς της. “Έτσι ζούσαν οι άνθρωποι, έτσι παθιάζονταν, συγκρούονταν, ονειρεύονταν, ερωτεύονταν κατά τον 20ο αιώνα…”

Φτάνοντας στη σελίδα δέκα της επιστολής εκείνης, συνειδητοποίησα το προφανές. Ότι είχα στη διάθεσή μου ένα εξαιρετικά πλούσιο μυθιστορηματικό υλικό. Το χρονικό μιας οικογένειας, τα μέλη τής οποίας ακολούθησαν διαφορετικές πορείες, πίστεψαν σε αντίθετες συχνά ιδέες, επένδυσαν -και θυσιάστηκαν ενίοτε- για άλλη Ελλάδα ο καθένας, είχαν ωστόσο ένα κοινό μεταξύ τους: Όλοι έλαβαν θέση, δυναμικά, απέναντι στις προκλήσεις της Ιστορίας. Κανείς του δεν λούφαξε, κανένας τους δεν κλείστηκε στο καβούκι του ώσπου να περάσει η μπόρα.

Συχνά με ρωτούν εάν τα όσα αφηγούμαι στην “Νίκη” συνέβησαν πράγματι ακριβώς έτσι. “Το μυθιστόρημα” απαντάω “δεν είναι ντοκυμαντέρ, δεν αποδελτιώνει με επιστημονική πιστότητα το παρελθόν. Οι ήρωες του μπορεί να εμπνέονται από υπαρκτά πρόσωπα, διαθέτουν όμως τη δική τους ζωή. Τη δική τους πνοή. Υποχρέωση του συγγραφέα είναι να σέβεται όχι το γράμμα αλλά το πνεύμα της εποχής που αναβιώνει στο βιβλίο του.”

Δυό χρόνια μετά την έκδοση της “Νίκης”, ο Σταμάτης Φασουλής εκδήλωσε την επιθυμία να τη μεταφέρει στο θέατρο. Τον εμπιστεύθηκα αμέσως, όχι μονάχα για το χάρισμα, την έμπνευση, την καλλιτεχνική πορεία του αλλά κυρίως επειδή είδα στα μάτια του έναν παιδικό ενθουσιασμό, ένα ερωτικό πάθος για το συγκεκριμένο εγχείρημα. Ήμουν βέβαιος ότι θα σεβαστεί απολύτως το βιβλίο, ότι θα πλάσει μια παράσταση αντάξια του. Υπήρχε κι ένας επιπλέον λόγος: Η μάνα μου, στην οποίαν βασίζεται η κεντρική ηρωίδα, τον παρακολουθούσε από απόσταση, με μεγάλο θαυμασμό, από το ξεκίνημά του στο θέατρο. Η Νίκη θα γινόταν ευτυχής εάν μάθαινε ότι η “Νίκη” ανεβαίνει στη σκηνή από τον Σταμάτη Φασουλή.

Φαντάζομαι την Νίκη να επιστρέφει στη ζωή και να έρχεται στην παράσταση. Θα έμπαινε διακριτικά στην αίθουσα και θα καθόταν σε κάποιο από τα πίσω καθίσματα ώστε να περάσει απατήρητη. Θα παρακολουθούσε προσηλωμένη το έργο, θα εντυπωσιαζόταν από το ταλέντο και τον μόχθο των ηθοποιών, του μουσικού, του σκηνογράφου, της ενδυματολόγου, όλων των συντελεστών. Θα έκανε πιθανότατα καναδυό απροσδόκητα σχόλια με το ιδιότυπο χιούμορ της. Στο τέλος δε, θα τους αγκάλιαζε έναν-έναν και θα τους καλούσε στο σπίτι της για να τους μαγειρέψει τους αγαπημένους της λαχανοντολμάδες.

“Μαζί σκοτώσαμε τη νύχτα!” θα επαναλάμβανε συχνά τη φράση που συνοψίζει τη ζωή της, τον έρωτά της, την παράσταση. “Μαζί σκοτώσαμε τη νύχτα!” θα έλεγε στον αγαπημένο της Αλέξανδρο και σε όλους εμάς, τους νεότερους. Σαν παρακαταθήκη και σαν προτροπή.-

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr