Είναι η διεθνής φωνή της Ελλάδας. Είναι ο άνθρωπος που συγκινεί με την μελωδική του φωνή και τον πιο άκαμπτο τεχνοκράτη. Ανάλογη της σπουδαία φωνής του είναι και η καρδιά του. Η απλότητα, η καθαρότητα και η γλυκύτητά του.

Ο Μάριος Φραγκούλης μ’ έχει τιμήσει δύο φορές με την παρουσία του στα συνεντευξιακά μου ταξίδια. Ομολόγησε πως είναι λαϊκό παιδί, άνθρωπος της πιάτσας που ξέρει πότε κάποιος τον πλησιάζει με ιδιοτέλεια και πότε όχι, που εκτιμά πολύ την καλοσύνη και που το όνειρο που έθαψε είναι η όπερα. Τούτη τη φορά είναι απρόβλεπτα και γλυκά εξομολογητικός. Ανοίγει την ψυχή του και αφήνεται σε όλους μας έχοντας τη σοφία της μοίρας μας: απλώνουμε το χέρι στον συνάνθρωπο με αγνότητα και μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας, ακόμα και τις πιο κρυφές. Μιλά για την Ευτυχία του, για τα παιδικά του χρόνια, για το παρόν όλων μας.

Όταν μιλώ, ακόμα και όταν φέρνω στη σκέψη μου τον Μάριο συγκινούμαι. Είναι ο νησιώτης που μας κάνει να ψηλώνουμε αρκετούς πόντους από περηφάνεια. Όπου σας δοθεί η ευκαιρία στο πλαίσιο της φετινής περιοδείας του με την Έλλη Πασπαλά, ζήστε τον και νοιώστε την δυναμική της αγάπης του, της θάλασσας, του φεγγαριού (που τόσο αγαπά), της Ελλάδας που επιμένει μέσα από τις εξαιρέσεις της να ανοίγει πανιά και να ταξιδεύει στο γαλάζιο του Αιγαίου.. Καραβοκύρης και ταξιδευτής, η αγγελική φωνή του Μάριου Φραγκούλη. 

Αν γυρνούσες πίσω το χρόνο, σε ποια εποχή θα ήθελες να είχες γεννηθεί;

Στην εποχή που οι φίλοι μπορούσαν και είχαν τον χρόνο να πουν δυο κουβέντες. Στην εποχή που έδινες ένα όμορφο λουλούδι σε μία κοπέλα χωρίς να παρεξηγηθείς. Στην εποχή που η οικογένεια καθόταν γύρω από το τραπέζι για να λύσει τα προβλήματά της. Μία εποχή όπως παραδείγματος χάρη, η εποχή που συναντιόταν ο Γκάτσος, ο Χατζιδάκις, ο Κουν και ο Ελύτης στου Φλόκα και που τελικά μία παρέα αναβίωσε έναν ολόκληρο λαό. Είναι ταυτόχρονα ρομαντική και δημιουργική, σκληρή αλλά αληθινή.

Πώς ήταν ο Μάριος παιδί;

Άτακτος, ζωηρός, γεμάτος ζωή.. Με δίψα για όνειρο! Δεν του άρεσε το σχολείο.. Αγαπούσε τη μουσική και άκουγε με τις ώρες, αλλά το όνειρό του ήταν να γίνει ηθοποιός… σαν παιδί έβλεπα τον κόσμο διαφορετικά… πιο ρομαντικό, πιο ασφαλή.. Ήρωες μου ήταν ο “Μικρός Πρίγκιπας” και ο “Ρομπέν των Δασών”! Τη ζωή μου ακόμα και τώρα την διαχειρίζομαι σαν παιδί!

Τι σου έλειπε ως παιδί;

Μου έλειπαν οι πρώτες μου εικόνες… Η Αφρική, οι γονείς μου και ο αδελφός μου, από τους οποίους μόλις είχα χωριστεί. Ωστόσο με μεγάλωσαν δύο άνθρωποι που μου έδωσαν τα πάντα και ό,τι μου έλειπε μου το συμπλήρωνε η γιαγιά μου, με τις εικόνες και τα παραμύθια της. Και την έλεγαν Ευτυχία!

Υπάρχει συνταγή ευτυχίας για τους ενήλικες;

Ναι. Να μειώνουν τις ανάγκες τους.

Αποτυχία είναι…

Να μην δουλέψεις ποτέ για την ζωή σου. Να μην κατακτήσεις τα όνειρά σου.. Να πιστεύεις πως είσαι ο μόνος στον κόσμο που η ζωή του φέρεται άδικα.

Επιτυχία είναι…

Να κάνεις το όνειρό σου πραγματικότητα, να μην σταματήσεις ποτέ να ονειρεύεσαι και να δουλεύεις. Α! Και καθώς ανεβαίνεις τη σκάλα προς τα πάνω, μην κοιτάξεις ποτέ πίσω γιατί υπάρχει περίπτωση να πέσεις!

Το επικινδυνότερο στοιχείο της εποχής είναι…

Η μετριότητα.

Πότε η ζωή κάποιου χαραμίζεται;

Όταν σπαταλάει το χρόνο του σε άσκοπες στιγμές.. Όταν δεν εκμεταλλεύεται την ίδια τη ζωή. Όταν σταματάει να μαθαίνει και να είναι περίεργος.

Τι λείπει σήμερα από την Παγκόσμια και Ελληνική Μουσική Σκηνή;

Λείπει μία Κάλλας, μία Fitzgerald, ένας Μητρόπουλος, ένας Karajan, ένας Μάνος, μία Μελίνα, μία Φλέρυ, ένας Caruso. Αυτές οι προσωπικότητες είχαν γερά θεμέλια, σπουδαίους μαθητές με μοναδικό στόχο την τέχνη. Τη νέα γενιά παρέσυρε το χρήμα, η φιλοδοξία, η ματαιοδοξία, οι εύκολες επιτυχίες και κάπου έχασαν το δρόμο τους. Πιστεύω όμως πως αν το θέλουν πολύ, θα τραγουδήσουν τα μεγάλα έργα, θα βρουν τους μεγάλους δημιουργούς, θα κάνουν το όνειρο ευχή και την ευχή έργο. Θα επανατοποθετήσουν το ήθος και τις αξίες, γιατί από εκεί ξεκινούν όλα.

Τι θαυμάζεις γύρω σου;

Την υπομονή του ανθρώπου και το θάρρος του να μην το βάζει κάτω. Θαυμάζω αυτούς που δεν έχουν τα εφόδια της ζωής, ούτε καν να αντιμετωπίσουν τις καθημερινές τους δυσκολίες όμως πάντα χαμογελάνε, πάντα βρίσκουν θετικούς τους άλλους, πάντα θέλουν να γίνουν καλύτεροι. Θαυμάζω επίσης τους νέους που προσπαθούν καθημερινά να αναγεννηθούν.

Τι απεχθάνεσαι;

Τους υποκριτές, τους μέτριους. Αυτούς που ελίσσονται «βρώμικα» νομίζοντας πως είναι ένα μοναδικό ταλέντο, και όμως επηρεάζουν γνώμες και ταλέντα ρίχνοντάς τους στο δικό τους επίπεδο που δεν είναι τίποτα παρά το απόλυτο τίποτα.

Τι θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας και δεν το είπες;

Αγαπάω την Ελλάδα, αγαπάω τα νησιά μας. Έχω πίστη στον Έλληνα. Στον Έλληνα αγαπάω την καθαρή ψυχή, το δυνατό μυαλό και την φιλοξενία, μία λέξη που δεν μπορείς να την μεταφράσεις σε καμία άλλη γλώσσα, είναι καθαρά ελληνική. Η δύναμη του πνεύματος, η ευγένεια και η δημοκρατία είναι τα τρία πιο μεγάλα «ταλέντα» των Ελλήνων. Εύχομαι πραγματικά να τα θυμόμαστε και να βαδίζουμε μόνο προς αυτά.

* Η Μουσική Παράσταση “Η Αγάπη θέλει δύο” με τον Μάριο Φραγκούλη και την Έλλη Πασπαλά θα δοθεί στο Θέατρο Μεσαιωνικής Τάφρου “Μελίνα Μεκούρη”  στη Ρόδο την Τετάρτη 16 Ιουλίου, στις 9:30μμ. Χορηγός επικοινωνίας: η Πόρτα.  

** Διαβάστε εδώ κι εδώ προηγούμενες συνεντεύξεις του. 

Τζίνα Δαβιλά