Κώστας Χατζηαντωνίου 

Μια λαμπρή μεταφορά του κορυφαίου σαιξπηρικού δράματος από τον Justin Kurzel, με τις έξοχες ερμηνείες του Michael Fassbender και της Marion Cotillard να τονίζουν τον προσωπικό χαρακτήρα που έχει κάθε τραγωδία, μας φέρνει πάλι μπροστά στα μεγάλα ερωτήματα. Αυτή η σπουδή στην εξουσία -που σημαίνει πάντα αίμα, απάτη, φόνο- φωτίζει πώς «τίποτα σοβαρό δεν είναι πια στη θνητή ζωή, όλα παιχνίδια. Η δόξα κι η χάρη πέθαναν, το κρασί της ζωής τραβήχτηκε, η λάσπη απόμεινε για να καυχιέται ο θόλος».

Το αίμα πάντα θα ζητά αίμα κι ό, τι είναι να γίνει, θα γίνει μέχρι να σβήσει το κερί. Γιατί

«η ζωή δεν είναι

παρά ήσκιος διαβατάρικος, φτωχός

θεατρίνος, που κορδώνεται κι αφρίζει

στη σκηνή για τη λίγη του την ώρα,

κ’ έπειτα κανείς δεν τον ακούει,

είναι το παραμύθι που ένας βλάκας

το λέει, γεμάτο λύσσα και φωνές,

δίχως κανένα νόημα».

Στο τέλος η φρίκη υψώνεται σε περιωπή θάμβους ενόσω εμείς γυρίζουμε σε μια πατρίδα που δεν είναι μάνα αλλά τάφος. Σε μια πατρίδα όπου «μειδίαμα ποτέ δεν βλέπεις παρά στα χείλη των νεκρών, αφού τα μοιρολόγια και οι κλαυθμοί κ’ οι οδυρμοί ξεσχίζουν τον αέρα κι’ ακούονται ακατάπαυστα, πλην δεν παρατηρούνται, αφού κατάντησε συρμός κι ο σπαραγμός της λύπης». Αλίμονο. Δεν είμαστε άξιοι πια για κανένα Μάκβεθ. Μας αρκεί να ψηφίζουμε τον πιο ταλαντούχο στην απάτη.