Αλέξανδρος Μπέμπης  

Ο τίτλος θα μπορούσε να ήταν και διαφορετικός…”Θα μείνουν αναπάντητα;”…

Τώρα όμως όχι. Ναι, θέλω να μείνουν αναπάντητα. Τουλάχιστον σ’ αυτή τη ζωή. Για την ”άλλη” δεν ξέρω. 

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Μερικές δεκαετίες και τρεις χιλιετίες πίσω.

Αναπάντητο πρώτο.

Κάπου εκεί γύρω στο 1970 ”τρελαίνομαι” και τρελαίνω και τους γείτονες. Τσίτα τα ντεσιμπέλ. Στον κόκορα φορτωμένα βιβλία, τετράδια και μαθήματα.

Κοιμόμουν και ξυπνούσα αγκαλιά με 33αρια βινύλια. Η μάνα μου να σταυροκοπιέται, ο πατέρας να με απειλεί.

Πρωί-μεσημέρι-βράδυ, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το φαγητό LED ZEPPELIN και DEEP PURPLE.

Και ξανά, ξανά, ξανά, ξανά, ξανά DEEP PURPLE και LED ZEPPELIN. Εναλλάξ. Ξανά και ξανά και ξανά. Και τότε και τώρα και μετά. Όσο πάει.

RITCHIE BLACKMORE ή JIMMY PAGE? IAN GILLAN ή ROBERT PLANT? LED με κορυφαίο ντράμερ τον BONHAM ή PURPLE με κορυφαίο χαμοντίστα τον LORD?

PLACE IN LINE με τη ”νέγρικη” ερμηνεία του GILLAN ή WHOLE LOTTA LOVE με την σέξυ του PLANT?

Τα σόλα του PAGE ή φωτιά στα τάστα του BLACKMORE?  Τα μαγικά δάχτυλα του JON LORD στα πλήκτρα ή τα τρία χέρια του JOHN BONHAM στα τύμπανα?

Σκαμμένα τα βινύλια. Τίγκα στο ”χρατς”. Αναπόσπαστος ήχος πλέον της μουσικής τους.

Κοντά πενήντα συναπτά έτη να με καίει και να με τσουρουφλίζει η απάντηση. Ποιοί ήταν/είναι οι καλύτεροι.

Μην απαιτήσετε να διαλέξω, θα έκοβα φλέβες. Μέχρι χθες. Και σήμερα τις κόβω, χωρίς όμως πλέον να με νοιάζει η ερώτηση. Θα την πάρω μαζί μου…

Στο απόλυτο κενό, όπου δεν υπάρχουν ήχοι, δεν υπάρχουν και ερωτήσεις. Και αν βρεθώ σε ίδια Γη, πάλι τα ίδια;

Αναπάντητο δεύτερο.

Λάτρεψα από τη πρώτη στιγμή τη Ευκλείδεια Γεωμετρία. Δεν έχω ερωτευθεί περισσότερο άλλο θηλυκό. Μαγεία το ξεκλείδωμα. Θρίαμβος η κατάκτηση.

Σαν υποψήφιος για τις πανελλήνιες έλυσα 2.999 ασκήσεις. Απνευστί.

Η τρισχιλιοστή περιμένει ακόμη. Σαράντα και βάλε χρόνια. Σκύλιασα. Δεν δέχθηκα, ούτε πρόκειται να δεχθώ βοήθεια ποτέ και από κανέναν.

Ο φίλος Τάσος Γέροντας την έλυσε πρόσφατα με τριγωνομετρία…”όχι Τάσο. Δεν θα αντέξω τέτοια ήττα. Όχι δική μου, της ΕΥΚΛΕΙΔΕΙΑΣ”…

Ίσως βρεθεί η λύση όταν θα έχω διαταραχές μνήμης και σκέψης από αλτσχάιμερ. Τότε όμως δεν θα μπορώ να το χαρώ. Θα είμαι κάποιος άλλος.

Λύτρωση ο θάνατος;

Εκεί που δεν υπάρχουν επίπεδα και ευθείες και όλα είναι καμπύλα ίσως να μου ”κατέβει” και η λύση.

Βάσανο όμως χωρίς ΧΑΡΑΚΑ και ΔΙΑΒΗΤΗ.

Αναπάντητο τρίτο.

Πρόσφατο το παράδειγμα, διαχρονικό το ερώτημα.

Ο Βενσάν απατούσε την Μόνικα. Καλά, την Μόνικα; Την Μ Ο Ν Ι Κ Α;

Την απάντηση την έδωσαν οι δύο μεταξύ τους. Τα δικά μου ερωτήματα είναι άλλα.

Καλά αυτός, μπορείς να τον πεις και ξενέρωτο. Οι ”άλλες” γιατί πήγαιναν μαζί του; Ποιο ήταν το ”κλικ”;

Επειδή θεωρούσαν ότι είναι ωραίος ο Βενσάν ή επειδή ο καθρέφτης τους τις διαβεβαίωνε ότι ήταν πιο ωραίες από την Μόνικα;

Υπάρχει γυναίκα σ’ αυτόν τον πλανήτη που να παραδέχεται ότι κάποια άλλη είναι ομορφότερη;

Καμία.

Και κάνει τα πάντα για να το αποδείξει. Η κάθε μια με τον τρόπο της. Φυλάει το αίμα της για να μη χρειαστεί να το πάρει πίσω. Παραδίνομαι.

Ο Πάρις έκανε το λάθος να μη παραδοθεί. Έψαξε την απάντηση, πήρε θέση, πρόσφερε το μήλο σε εκείνη που θεώρησε ”καλλίστη” αλλά οι Θεές αντί να δεχθούν την επιλογή του, μαλλιοτραβήχτηκαν σε βαθμό να γραφτεί στην ιστορία ένας από τους πιο μακροχρόνιους και αιματηρούς πολέμους.

Εν τάξει δεν ξαναρωτάω. Όλες είστε όμορφες και όλες σας αγαπώ. Παραδόθηκα, αλλά…

…ίσως συναντήσω την απάντηση στην άβυσσο του διαστήματος αν τρακαριστώ με την Βερενίκη που θυσίασε την ομορφιά της για να μη χάσει τον καλό της.

Πού να βρεθεί μήλο ανάμεσα σε κινούμενες πέτρες;

Επειδή ουδείς κατάφερε να ξεφύγει από τις συνωμοσίες που στήνει το σύμπαν (και το μη γενόμενο είναι γενόμενο).

Επειδή δεν θέλω και στη μετά θάνατο ζωή να κόβω φλέβες, ούτε να βασανίζομαι, ούτε να ψάχνω μήλα…

…last but not least…υπάρχει θάνατος, στη μετά θάνατον ζωή;

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr