Τίποτα από τα δυο. Φίλος. Δεν είχε σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες ο Λουκ, όπως τον έλεγαν οι ξένοι. Ούτε πίστευε ότι το Κοινοβούλιο ήταν Κυνοβούλιο. Αλλά ήταν φίλος. Κι όταν οι φίλοι του αψηφούσαν τα ασφυξιογόνα  και τους πυροβολισμούς λάμψης κρότου, ένοιωθε ότι έπρεπε να είναι εκεί: να ρουφάει σύννεφα καπνών, να τινάζονται στον αέρα τα ακουστικά του τύμπανα από τους κρότους – και ξέρουμε πόσο ευαίσθητη είναι η ακοή τους που τα πυροτεχνήματα του Πάσχα αποτελούν βασανιστήριο. Και ξέρουμε ακόμα ότι τα έχουν βάλει με πανίσχυρα άγρια θηρία, όπως αρκούδες, πάνθηρες, αν πιστέψουν ότι κινδυνεύει ο ανθρωπίσιος φίλος τους, χωρίς να νοιάζονται για τη δική τους ζωή.

Οι χαρακτηρισμοί μερικών είναι «ένας κοπρίτης σκύλος ανάμεσα σε κοπρίτες νέους διαταράσσουν την τάξη, ηρεμία και γαλήνη του τόπου». Ουσιαστικά διαταράσσουν τη νεκρική σιγή αυτού του τόπου όπου η υποταγή θεωρείται νομιμότητα και η αντίδραση ανοσιούργημα.

Αδέσποτος (και όχι «δεσποτικός») ήταν πάντα ο Λουκάνικος.  Κι αυτοί που τον βρήκαν δεν του φόρεσαν αλυσίδες, αλλά τον «έδεσαν» με τη φιλία τους, που είναι η πιο αδιάσπαστη αλυσίδα και στους ανθρώπους και περισσότερο στους σκύλους.

Ιδέα δεν είχε ο Λουκάνικος που το ΤΙΜΕ τον είχε «Personoftheyear”, που όλα τα κανάλια και οι εφημερίδες αφιέρωναν ύμνους «στον επαναστάτη σκύλο». Αν ήταν άνθρωπος θα είχε καβαλήσει το καλάμι και θα τον είχαμε μέσα και όχι έξω από τη Βουλή σε λίγο. Αλλά δε ζητούσε ανταμοιβή, απλά έκανε το  καθήκον του ως φίλος. Μακάρι και οι άνθρωποι να είχαν τόσο βαθιά συναίσθηση του καθήκοντος: η Ελλάδα θα είχε σωθεί, τώρα βρίσκεται λίγο χειρότερα από ό,τι ήταν μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο, όπου σιγά αλλά σταθερά και μ’ όλα της τα λάθη, επούλωσε τις καταστροφές, δεν άφηνε παιδιά να λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία ή γέρους να ζητιανεύουν στο δρόμο.

Έχω δει πολλές εκπομπές σε ξένα κανάλια για τον Louk, τα οποία τον θεοποιούν. Θεοποιούμε κάποιον όταν κάνει κάτι που εμείς θα θέλαμε να κάνουμε αλλά δεν τολμάμε. Είμαστε οι «γυμνοί πίθηκοι» κατά τον εθνολόγο Morris, αν και η σύγκριση αδικεί αυτόν τον άκακο πρόγονό μας, σε σύγκριση με μας που μπορούμε να σκοτώσουμε εκατομμύρια τους είδους μας – κι οι φιλόσοφοι ακόμα αναρωτιούνται γιατί.

Ο Λουκάνικος δεν ήταν ούτε επαναστάτης ούτε ήρωας. Ξέρω ότι ήταν φίλος, και ριχνόταν στη μάχη στην κυριολεξία, όταν πολλοί ανθρώπινοι φίλοι προτιμούσαν να βλέπουν τη μάχη από κάποιο κανάλι.

Και μόνο γι’ αυτό θάθελα να τον ευχαριστήσω: που μας δίδαξε τι σημαίνει πραγματική φιλία. Και εύχομαι όπου βρίσκεται τώρα να είναι ένας κόσμος χωρίς ασφυξιογόνα, χωρίς σφαίρες ήχου λάμψης, χωρίς μιζέρια για να χαρεί η ευαίσθητη σκυλίσια ψυχή του.

Γιατί αν δε σώσεις το φίλο σου πού κινδυνεύει, πώς περιμένεις να σε σώσει αυτός όταν κινδυνεύεις; Και τελικά πώς θα σώσουμε τη Μεγάλη Μάνα μας;

Αναπαύσου εν ειρήνη, Λουκάνικε. Μας έδωσες ένα μάθημα, άσχετα αν δεν το καταλάβαμε ακόμα.

ΥΓ 1. Δε  με νοιάζει αν, όπως γράφουν μερικοί, ο Λουκάνικος έφυγε από τη ζωή το Μάιο και όχι προχθές. Γιατί ποτέ δεν έφυγε από τις καρδιές μας.

2. Στη φωτογραφία ένα collage που έφτιαξα από διάφορες πηγές του Internet.

Χρήστος Μαγγούτας