Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ

Κακός χαμός στο διαδίκτυο. Βομβαρδισμός από τρέιλερ, διθυραμβικά σχόλια στο φατσοβιβλίο, «εκστασιασμένοι» σχεδόν φανατικοί θαυμαστές. Οι περισσότεροι μιλούν για ένα κινηματογραφικό αριστούργημα, μια πρωτοτυπία του Χόλιγουντ, για ένα μοναδικό σύγχρονο μιούζικαλ, μια ταινία που συνδυάζει το παλιό και το καινούργιο, ένα αφιέρωμα στα πιο αγαπημένα αμερικανικά χορευτικά της εποχής του Gene Kelly και του Fred Astaire.

Δράμα, τραγούδι, χορός, έρωτας και Χόλιγουντ. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια ταινία και ιδιαιτέρως όταν προέρχεται από το παιδί θαύμα των κινηματογραφικών επιτυχιών (1985 γεννηθείς), του σκηνοθέτη του Whiplash, Damien Chazelle.

Με 7 Golden Globes και λόγω της πραγματικά διόλου αδιάφορης διαφήμισης, θεώρησα πως πρέπει να δω την ταινία εδώ και τώρα.

Τα πρώτα 15 λεπτά ομολογώ πως μου κέντρισαν το ενδιαφέρον, η έναρξη μου άρεσε πολύ και έτσι άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο να απολαύσει αυτή την φρέσκια άποψη, την διάθεση για χορό και για τραγούδι στους μοντέρνους και αρκετά πεζούς καιρούς που ζούμε. Αντίδοτο.
Όσο περνούσε ο κινηματογραφικός χρόνος και η ιστορία εξελίσσονταν, έψαξα να βρω απελπισμένα αυτό το «κάτι» στα ανέκφραστα πρόσωπα των πρωταγωνιστών που έμοιαζαν να μην πολυκαταλαβαίνουν τι τους γίνεται, να τραγουδούν με απίστευτα ερασιτεχνικό τρόπο, σχεδόν εκνευριστικό σε κάποια σημεία. Για καλή μου τύχη βέβαια και προς μεγάλη ικανοποίηση των αυτιών μου, η ένταση των τραγουδιών υπερκάλυπτε την φωνή τους.

Οι χορευτικές τους ικανότητες τόσο αδιάφορες… κρίμα στα πανέμορφα κινηματογραφικά τεχνάσματα, κρίμα οι χορογραφίες, που στο σύνολό τους ήταν τόσο προσεγμένες… Η μηδενική τους ακτινοβολία με έκανε να προβληματιστώ πραγματικά για το μέλλον της ηθοποιίας σε αυτά τα θεωρητικά «υψηλά επίπεδα» και αναρωτήθηκα πόσοι άραγε ταλαντούχοι ηθοποιοί εκεί έξω, θα μπορούσαν να παίξουν αυτούς τους ρόλους και να ανυψώσουν την κατά τα άλλα όμορφη ταινία, που δεν ήταν τίποτε παραπάνω από μια ερωτική εξομολόγηση προς τον φανταστικό κόσμο του Χόλιγουντ.

Πώς να το αφήσουν έτσι όλοι οι «παράγοντες» την μαγικής πόλης; Πώς να μην του δώσουν βραβεία; Γιατί να είναι υποψήφια για 14 Όσκαρ; Μήπως ισχύει το «αν δεν παινέψουμε το σπίτι μας, θα πέσει να μας πλακώσει»; Πλήρης απογοήτευση.

Δεν ξέρω αν σας έχει συμβεί ποτέ να θέλετε να σας αρέσει κάτι πάρα πολύ, να έχετε προετοιμαστεί ψυχολογικά για το υπέρτατο, το αξεπέραστο, το μοναδικό και μετά να πέφτετε με τέτοια ταχύτητα από τα σύννεφα και να μην μπορείτε να αρθρώσετε λέξη, ούτε καν σχόλιο για αυτό που έχετε ζήσει. Κάπως έτσι ένιωσα κι εγώ.

Και δεν είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι έτσι. Μοιάζει να επαναλαμβάνεται όλο αυτό, να αλλάζει ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τις ταινίες καθώς αντιλαμβανόμαστε την υποκριτική ικανότητα των ηθοποιών, να θεωρούμε ότι αφαιρετικό και καταθλιπτικό σπουδαίο καλλιτεχνικό επίτευγμα και οτιδήποτε δεν πάει με την «μόδα» να το χαρακτηρίζουμε κακό, άτεχνο, αδιάφορο, κιτς. Η συγκεκριμένη ταινία είχε μπόλικο κιτς, είχε ατμόσφαιρα, είχε όμορφη μουσική, σημεία αναφοράς σε άλλες ταινίες, αλλά δεν είχε το πιο βασικό συστατικό που ακόμη και 100 υπερσύγχρονα εφέ δεν μπορούν να «καλύψουν»: ψυχή…

Τα μάτια, το σώμα, οι κινήσεις, οι εκφράσεις του προσώπου σε συνδυασμό με τα λόγια, δίνουν ζωή σε οτιδήποτε άψυχο, τεχνικό, υλικό. Που ήταν αυτή η σπίθα στα μάτια, το χαμόγελο που πηγάζει από μέσα σου; Πού ήταν η πίστη στο όραμα, οι συναισθηματικές εκρήξεις όταν το σενάριο απαιτούσε δράμα;

Ο Ryan Gosling και η Emma Stone δεν με έπεισαν. Το έργο δεν με έκανε να σιγοτραγουδώ το εξαιρετικό κατά τα άλλα κομμάτι που αναδείχθηκε περισσότερο από όλα, το City of Stars, το οποίο είμαι και σίγουρη πως θα κερδίσει το Όσκαρ φέτος. Κατάφερε όμως να με κάνει να ανατρέξω σε όλα τα πολυαγαπημένα χολιγουντιανά μιούζικαλ όπως An American in Paris, Top Hat, West Side Story, a Chorus Line και να φανταστώ μια ζωή μέσα στο χρώμα, στον χορό και το τραγούδι, εκεί που ο χρόνος σταματά και η καρδιά χτυπάει πιο δυνατά, αφού το πάθος για την ζωή έχει και πάλι ξυπνήσει μέσα μου.

Ας είναι κι έτσι…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr