Τζίνα Δαβιλά

Κύμα. Όμορφη λέξη. Θαλασσινό, αέρινο, συναισθηματικό. Εφιαλτικό, όταν είναι μεταναστευτικό. Όχι για μας, αλλά για εκείνους που αφήνουν τακτοποιημένες ζωές και πάνω σε ένα φουσκωτό – που θα τρυπήσουν οι προσφυγέμποροι για να σωθούν – ευελπιστούν στους Λιμενικούς για την σωτηρία τους.

Και μετά στοιβαγμένοι στις παραλίες των νησιών για να ελεγχθούν. Και μετά κλεισμένοι σε κάποιο καταφύγιο, γιατί δεν μπορούν να κατακλύζουν τα πάρκα των νησιών και τις πλατείες για να λιάζονται, που λέει και η κυρία Άσχετη.

Στο χώρο των παλιών Σφαγείων Ρόδου φιλοξενήθηκαν οι τελευταίοι μετανάστες. Αφγανοί και Σύριοι. Οι ομάδες εθελοντισμού και Πρόληψης CBR, ο Ερυθρός Σταυρός και ο Δήμος Ρόδου τους χώρισαν σε ομάδες: αλλού οι οικογένειες που είχαν ήδη εισιτήριο για Ευρώπη, αλλού οι τσαμπουκάδες και εριστικοί. Ανάλογα με τις προθέσεις και την προσωπική τους κατάσταση διαχωρίστηκαν. Τους δόθηκαν στρώματα για να κοιμηθούν, φροντίστηκε η προσωπική τους υγιεινή δημιουργώντας προσωρινή εγκατάσταση για να κάνουν μπάνιο σε έναν από τον χώρο των εγκαταλελειμμένων σφαγείων, μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο όσοι αντιμετώπιζαν προβλήματα υγείας, φροντίστηκε η διατροφή και η ένδυσή τους. Τις νύχτες η ασφάλειά τους φροντίζεται από τους εθελοντές, καθώς οι περισσότεροι από αυτούς έχουν κάποια χρήματα για το ταξίδι τους.

Δεν θέλησα να φωτογραφίσω κάτι από τον χώρο των Παλαιών Σφαγείων στη Ρόδο.

Ντράπηκα από την ευγένεια και το χαμόγελο κάποιων πολύ ευγενικών φυσιογνωμιών που πραγματικά ένοιωθαν υποχρεωμένοι για την φιλοξενία. Οι ίδιοι είναι συνηθισμένοι να γίνονται αναλώσιμα πρωτοσέλιδα. Αλλά… Ποιος μου δίνει εμένα το δικαίωμα να κάνω επαγγελματική τροφή την περιπέτειά τους; Να κάνω πρωτοσέλιδο τον πόνο τους; Οι εικόνες πια είναι γνωστές. Ένοιωσα πολύ άβολα για να το κάνω, ενώ τους επισκέφθηκα κρατώντας την φωτογραφική μηχανή.

Αρκετοί συνάδελφοι και φίλοι έχουν κάνει αυτό που έπρεπε, όντες επαρκείς στην δημοσιογραφική δεοντολογία. Εμένα, επιτρέψτε μου να κρατήσω ως εικόνα αυτήν του Σταύρου Φλαμπουριάρη με τον Μουσταφά, την μασκότ των προσφύγων με τα λόγια του Σταύρου: «Καλό ταξίδι φιλαράκο και όλα τα καλά του κόσμου στο πέρασμα σου. Στο δρόμο για το Βέλγιο ο Μουσταφά..και οποίος τον συναντήσει να ξέρει ότι είναι κολλητάρι μου… Το νου σας…».

Και το ρεπορτάζ του Βασίλη που ακολουθεί. Με δυο κουβέντες απλές και ουσιαστικές. 

Αυτά. Κυρία Τασία, κύριε Τσίπρα, κύριε Καμμένε. Αν με εννοείτε δηλαδή…

Οι φωτογραφίες και το σχόλιο που ακολουθούν είναι του Βασίλη Καϊμενάκη

“Κάνοντας αυτό το φωτορεπορτάζ, διαπίστωσα το μέγεθος και τις επιπτώσεις του προβλήματος της λαθρομετανάστευσης στη χώρα μας και στα μάτια αυτού του μικρού παιδιού από το Αφγανιστάν διέκρινα το δράμα των ανθρώπων που το βιώνουν. Δυστυχώς στην Ελλάδα και στην Ευρώπη οι επίσημες αρχές περί άλλων τυρβάζουν”.