Πάνω στην ώρα τα σύννεφα μας έκαναν την χάρη και τραβήχτηκαν κατά τον Νοτιά, αφήνοντας ξεκάθαρο τον ουρανό της Ανατολής. Ο αέρας έπεσε, όπως το συνηθίζει την ώρα που χάνεται ο ήλιος, και τα πουλιά που μέχρι εκείνη την ώρα ξεσήκωναν τον κόσμο καθώς έψαχναν για μέρος να κουρνιάσουν ησύχασαν κι αυτά.

Κι ύστερα, λες και περίμενε την κατάλληλη στιγμή, φάνηκε το Κόκκινο Φεγγάρι σαν ν’ αναδύεται από την θάλασσα. Άρπαξα την άθλια κάμερά μου κι έβγαλα ό,τι μπόρεσα να βγάλω. Όχι σπουδαίες οι φωτό, μα θα καταλάβετε για τι μιλάω.

Βαγγέλης Παυλίδης