Μία μοιχεία οδηγεί έναν γάμο στο τέλος του ή είναι ευκαιρία για μια καινούρια αρχή, για μια δεύτερη ευκαιρία;

Ο Κοέλιο, (ο πιο αμφισβητούμενος από έγκυρους λογοτεχνικούς κύκλους συγγραφέας και δεν έχω κανένα λόγο να το αμφισβητήσω μια και δεν έχω τις απαραίτητες γνώσεις για να εκφέρω γνώμη), στο καινούριο του βιβλίο με τίτλο «Μοιχεία»μέσω της πρωταγωνίστριάς του, της τριαντάχρονης Λίντας, μας δίνει απαντήσεις. Μέσα από τον εσωτερικό της μονόλογο μας εξιστορεί την έγγαμη ζωή της που φαινομενικά ήταν τέλεια, αλλά η ίδια αισθανόταν ότι έλειπε το πάθος. Αναρωτιέται: Μα τι κακό έχει η ρουτίνα ή η ανία; Κανένα; Ίσως. Δεν μπορώ όμως πια να κοιμηθώ καλά και δεν φταίει η ζέστη. Όταν βραδιάζει και δε με βλέπει κανείς, φοβάμαι τα πάντα: τη ζωή, το θάνατο, την αγάπη και την έλλειψή της, το γεγονός πως όλα τα καινούρια πράγματα γίνονται συνήθεια, το αίσθημα ότι χάνω τα καλύτερά μου χρόνια σε μια ρουτίνα που θα επαναλαμβάνεται ώσπου να πεθάνω και τον πανικό του να αντιμετωπίσω το άγνωστο, όσο συναρπαστικό και περιπετειώδες και αν είναι.”

Έχει ανάγκη να ερωτευτεί και ερωτεύεται τον εφηβικό της έρωτα όταν τον ξανασυνάντησε στα πλαίσια της εργασίας της. Αυτή είναι δημοσιογράφος και ο άντρας που της ξύπνησε τη λίμπιντό της, ο Ζάκομπ πολιτικός. Η ένωσή τους ήταν αναπόφευκτη αφού η ανάγκη τους να μην θέλουν να ελέγξουν τον εαυτό τους είναι έντονη. Στις συνευρέσεις τους, η Λίντα καταλαβαίνει ότι για τον Ζάκομπ είναι μία από τις πολλές.

Έφυγε πολλές φορές από εκείνο το καταραμένο ξενοδοχείο με αυτή την αίσθηση, λέγοντας στον εαυτό της ότι δεν θα τον ξανάβλεπε, συνειδητοποιώντας παράλληλα ότι αυτό δεν ήταν παρά άλλο ένα μόνο από τα ψέματά της και ότι, αν της τηλεφωνούσε , θα ήταν πάντα έτοιμη να τον δει, τη μέρα κι την ώρα που θα της το ζητούσε. Περνάει ένα εσωτερικό Γολγοθά, προσπαθεί να τα ομολογήσει όλα στον άντρα της ο οποίος της βοηθάει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο και της λέει: «το να κυνηγάς ένα όνειρο έχει το τίμημά του. Μπορεί να μας αναγκάσει να εγκαταλείψουμε τις συνήθειές μας, μπορεί να μας κάνει να περάσουμε δυσκολίες, να μας οδηγήσει σε απογοητεύσεις και τα λοιπά. Όμως ,όσο υψηλό κι αν είναι το τίμημα, δεν είναι τόσο υψηλό όσο το τίμημα που πληρώνει εκείνος που δεν το έζησε. Γιατί μια μέρα ο άνθρωπος αυτός θα κοιτάξει πίσω του και θα ακούσει την καρδιά του να του λέει : Χαράμισα τη ζωή μου». 

Μια εκδρομή και μία βόλτα με para-pente(extreme sport) είναι η αφορμή να συνειδητοποιήσει αυτά που από καιρό σκέφτεται: «Δεν μπορεί να γυρίσει τον χρόνο πίσω και δεν πρέπει. Η σοφία και η εμπειρία δεν μεταμορφώνουν τον άνθρωπο. Ο χρόνος δεν μεταμορφώνει τον άνθρωπο. Το μόνο που μας μεταμορφώνει είναι η αγάπη. Τελειώνει , με αυτή την υπέροχη σκέψη: «Προσπαθώ άραγε να δικαιολογήσω τη μοιχεία μου; Όχι. Αναζήτησα την Αλήθεια και τη βρήκα. Έμαθα να αγαπώ καλύτερα. Η συμπεριφορά του Ζάκομπ, ίσως άθελά του με έφεραν πίσω στον άντρα μου! Ο Κοέλιο γράφει απλοϊκά και δεν βρίσκω κανένα κακό σε αυτόν τον τρόπο γραφής. Είναι και αυτό ένα είδος λογοτεχνίας, ένας τρόπος να επικοινωνεί με τους αναγνώστες του. Όποτε διαβάζω βιβλία του Κοέλιο, νιώθω ότι πήγα για καφέ με έναν φίλο μου και τα είπαμε!

Η Αγνή Αρετάκη είναι αναγνώστρια της Πόρτας