Λέγεται πως η γελοιογραφία είναι “Η Διεθνής Γλώσσα” και θα είμουν ο τελευταίος να διαφωνήσω. Κρατώντας μια εφημερίδα ή σε αμέτρητες εκθέσεις γελοιογραφίας σε κάθε χώρα του πλανήτη, άνθρωποι κάθε φυλής, φύλλου, θρησκείας, χρώματος και βέβαια γλώσσας, γελούν, κλαίνε, προβληματίζονται, νευριάζουν, καθώς στέκονται μπροστά σε κάποιες μικρές εικόνες που σπάνια ξεπερνούν σε μέγεθος το Α4.

Μα, δεν ξέρω αν το μαντεύετε, η γελοιογραφία χρησιμεύει και με άλλους, πιο πρακτικούς τρόπους. Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, φιλοξενούσαμε στην Ρόδο έναν καλό Κινέζο γελοιογράφο. Πολύ καλός γελοιογράφος που όμως μιλούσε μόνο Κινέζικα και που ήταν η πρώτη φορά που έβγαινε απο την αχανή του χώρα.

Μια των ημερών, πήγαμε με τον Λενγκ Μου, έτσι τον λέγανε, να φάμε κάπου στην Παλιά Πόλη. Γραμμένο σε τρείς γλώσσες το μενού, μα όχι στα Κινέζικά. Ο Λενγκ Μου μιλά μόνο Κινέζικα. Ο Βαγγέλης δεν μιλά Κινέζικα. Ο Λενγκ Μου είναι καχύποπτος σ’ ό,τι αφορά το φαγητό. Ο Βαγγέλης αναλαμβάνει να τον διαφωτίσει, πώς αλλοιώς, με ένα μολύβι κι ένα χαρτί. Ένα ένα, ο Βαγγέλης σχεδιαζει σκιτσάκια- αντιπροσωπευτικά των διάφορων πιάτων. Μά κάπως έτσι δεν ήταν η πρώτη γραφή;

Παραθέτω μέρος μόνο του μενού. Ο καλός Λενγκ Μου φρόντισε πλάι στην κάθε εικόνα να σημειώσει την Κινέζικη απόδοση του κάθε πιάτου -για την περίπτωση που θα πήγαινα στην Κίνα. Στην δεύτερη σελίδα, θέλοντας να με ευχαριστήσει γράφει πως είμαι “Κορυφαίος γελοιογράφος” -Man Hua Tashu. Σεμνότυφος όπως πάντα και μετριόφρων αρνούμαι τον χαραχτηρισμό. “Εκτός”, του λέω “αν εννοείς αυτό”, και με ζωγραφίζω ξάπλα ανάσκελα, με το στομάχι πάνω.

Ιδού η κορυφή!