Κάνω ό,τι έκανα από παλιά.

Στο όνομα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας έδωσα το κώνειο στον Σωκράτη.

Στο όνομα του «αγαπάτε αλλήλους» έγινα σταυροφόρος με ματωμένο σπαθί.

Στο όνομα του «ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι» έστησα την «Ιερή» Εξέταση.

Στο όνομα της Επανάστασης και με το σύνθημα «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη», έγινα τρομοκράτης και έστησα Γκιλοτίνες για τους εχθρούς μου.

Στο όνομα της Αστικής Τάξης και της ελευθερίας του εμπορίου, σκλάβωσα ανθρώπους, έκλεψα, κατέστρεψα και ιδιοποιήθηκα θησαυρούς που δεν μου ανήκαν.

Στο όνομα της ανάπτυξης και της προόδου κατέστρεψα και συνεχίζω να καταστρέφω το περιβάλλον.

Στο όνομα του «δικαιώματος στην εργασία» πολέμησα ανελέητα κάθε φωνή που υπερασπιζόταν το δικαίωμα στη ζωή, στη μόρφωση και στον ελεύθερο χρόνο.

Στο όνομα του Έθνους πολέμησα κάθε φωνή που ηχούσε παράφωνα στη δική μου ιδέα για το «Εθνικό Μεγαλείο».

Στο όνομα της Φυλής μου αρνήθηκα την ιδιότητα του Ανθρώπου σε άτομα διαφορετικής φυλής.

Στο όνομα της Θρησκείας και του Θεού μου πολέμησα κάθε θρησκεία που δεν συμφωνεί με τη δική μου.

Στο όνομα της κυριαρχίας του Ανθρώπινου είδους πάνω στον πλανήτη, πολέμησα κάθε άνθρωπο που πίστεψε στα δικαιώματα όλων των πλασμάτων της Γης και προσπάθησε να τα υπερασπιστεί ενάντια σε οικονομικά συμφέροντα.

Στο όνομα της Ομόνοιας σπέρνω τη διχόνοια.

Στο όνομα του Συντάγματος αρνούμαι να συνταχθώ με τους νόμους της πατρίδας μου και να υπακούσω σε αυτούς.

Στο όνομα του Κράτους αναζητώ ευθύνες εκεί που θα έπρεπε να αναζητώ τις δικές μου ευθύνες.

Στο όνομα της ανεξαρτησίας μου από το Κράτος, αρνούμαι να εκπληρώνω τις υποχρεώσεις μου, όπως είναι τα φορολογικά μου καθήκοντα, η ευθύνη μου απέναντι στο περιβάλλον, η ευθύνη μου απέναντι στη γειτονιά και στην Πόλη που ζω και η αλληλεγγύη που θα έπρεπε να δείχνω προς τους αδύναμους συμπολίτες μου.

Στο όνομα της εκπλήρωσης των φορολογικών μου καθηκόντων απαιτώ από το Κράτος να κάνει αυτό που θα έπρεπε να κάνω εγώ: να έχω την πρώτη και κύρια ευθύνη για την παιδεία των παιδιών μου.

Αλήθεια, δεν θυμάμαι να έχω ποτέ αγοράσει βιβλία στα παιδιά μου, στα ανίψια μου, στα εγγόνια μου, στα βαφτιστήρια μου. Πότε ήταν η τελευταία φορά που διάβασα ένα βιβλίο για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μου, των ανιψιών μου, των εγγονιών μου και των βαφτιστηριών μου; Δεν θυμάμαι…

Στο όνομα της σταθερής Διακυβέρνησης της Χώρας αναθέτω σε άλλους να κάνουν αυτό που θα έπρεπε να κάνω εγώ ως συνειδητός και ελεύθερος Πολίτης: να ελέγχω εγώ άμεσα τη διακυβέρνηση της χώρας με γνώση και λόγο κι όχι μέσω κοινοβουλευτικών αντιπροσώπων που δεν λογοδοτούν σε μένα αλλά στο Κόμμα στο οποίο ανήκουν.

Στο όνομα της Παγκόσμιας Επανάστασης έσπασα το κεφάλι του ηγέτη και δημιουργού του «Κόκκινου» Στρατού μ’ έναν κασμά.

Στο όνομα της Κυριαρχίας της Επανάστασης ρετουσάριζα φωτογραφίες της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ σβήνοντας τις «άχρηστες» ιστορικές προσωπικότητες από την Ιστορία.

Στο όνομα της νίκης του παγκόσμιου σοσιαλισμού, φώναζα «Βίβα Μπέρια, Βίβα Σιμπέρια!» και κατέδιδα όποιον δεν υποτασσόταν στον Σταλινισμό.

Στο όνομα της Δικτατορίας του Προλεταριάτου, πέταξα το Προλεταριάτο στα σκουπίδια και κράτησα τη Δικτατορία.

Στο όνομα της νίκης του παγκόσμιου σοσιαλισμού (και για να μη δυναμώσει ο Ιμπεριαλισμός), εξωράιζα κάθε έγκλημα του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Στο όνομα της νίκης του Λαϊκού Κινήματος είπα σε σύντροφο και συναγωνιστή μου:

«τον πρώτο που θα φάμε, όταν θα έρθουμε στα πράγματα, θα είσαι εσύ».

Στο όνομα της Κομματικής γραμμής, αποθέωσα τον Μπελογιάννη και πρόδωσα, στιγματίζοντάς τον, τον Πλουμπίδη.

Στο όνομα του Ευρωκομμουνισμού δεχόμουνα τα εμβάσματα του Τσαουσέσκου.

Στο όνομα της νίκης της Δημοκρατίας πολέμησα την εσωκομματική Δημοκρατία.

Στο όνομα της σοσιαλιστικής προοπτικής ονόμαζα εχθρό του σοσιαλισμού όποιον απαιτούσε ανθρώπινο και δημοκρατικό πρόσωπο από τον σοσιαλισμό.

Στο όνομα της ενίσχυσης του σοσιαλισμού κατηγορούσα ως πράκτορα του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού και ως αντικομουνιστή όποιον μιλούσε με αποδείξεις για τον απαράδεκτο τρόπο διαχείρισης της «σοσιαλιστικής» οικονομίας και για τη δυστυχία των προλετάριων στις «σοσιαλιστικές» οικονομίες του Υπαρκτού Κομματικού Καπιταλισμού.

Στο όνομα της «Σοβιετικής» υπεροχής καμάρωνα για τα «σοσιαλιστικά» «Μπαλσόι» και τους «Σπούτνικ» και έκρυβα την έλλειψη δημοκρατίας, τις κομματικές «ντάτσες» και τις βίλες των διεφθαρμένων κομματικών στελεχών.

Ξεχνάω ότι, όπως είχε πει και ο Μάρξ, ο Σοσιαλισμός θα έρθει σαν αποτέλεσμα μια μακριάς και δύσκολης διαδικασίας υπέρβασης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Ξεχνάω ότι όπως η ανθρωπότητα δεν γκρέμισε τις πυραμίδες, ως επονείδιστο δείγμα μιας βάρβαρης δουλοκτητικής κοινωνίας, τίποτα το Ανθρώπινο δεν είναι για πέταμα. Ξεχνάω ότι τα μόνα που πρέπει να πετάξω είναι εκείνα που έκοβαν και κόβουν τα φτερά στους ανθρώπους που λατρεύουν το «πέταγμα», όπως ο Ναζισμός, ο φασισμός, ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός και κάθε είδους απολυταρχική σκέψη.

Και όχι μόνο ξεχνάω, αλλά φοβάμαι κιόλας.

Και στο όνομα του φόβου και της υποταγής ψηφίζω με το θηριώδες ποσοστό του 100% τον «ηγέτη» μου στη Βόρεια Κορέα.

Στο όνομα της «αποτελεσματικότητας» ασκώ εσωκομματική δικτατορία.

Στο όνομα της ανυπαρξίας του σοσιαλισμού στον τόπο μου, ακολουθώ τις πιο άγριες τακτικές του καπιταλισμού και της αποκιοκρατίας όταν έχω δική μου επιχείρηση. Με τη δικαιολογία ότι το κάνω σε «καπιταλιστικό» περιβάλλον. Και κλείνω τα αυτιά μου στην κακή φήμη που έχουν οι «αριστεροί» εργοδότες.

Στο όνομα της «σκληρής» πραγματικότητας που με θέλει (μετεκλογικά) μειονότητα στους πολίτες έλεγα και λέω πάντοτε ψέματα για το «τι θέλει και τι δεν θα ανεχτεί ο λαός». Υποβαθμίζοντας τους πολίτες σε «λαό», «λαϊκό κίνημα» ή σε «μάζες» για να μπορώ να μιλάω εξ ονόματός τους.

Όποτε νικούσα, παρασυρόμουνα από τη ματαιοδοξία μου και τραγουδούσα ή φώναζα «στ’ άρματα, στ’ άρματα» καταπιέζοντας τους ηττημένους. Όποτε ηττήθηκα, αντί να μελετήσω τα αίτια της ήττας, κλαιγόμουνα και τραγουδούσα κι έλεγα: «τι τα θέλουμε τα όπλα, τα κανόνια τα σπαθιά, να τα κάνουμε εργαλεία να δουλεύει η εργατιά».

Δεν είμαι ειρηνιστής ή πολεμόχαρος από θέση αρχής ή από συνείδηση αλλά παίρνω θέση ανάλογα με το τι συμφέρει ή υπαγορεύει σε κάθε περίσταση το κομματικό μου συμφέρον.

Ειρωνεύομαι τους ειρηνιστές και τους αρνητές της βίας όποτε στηρίζω την ένοπλη πάλη και ονομάζω τη βία «μαμή της ιστορίας». Ονομάζω «κοράκια» και «μιλιταριστές» τους πολεμόχαρους όποτε δεν είναι δικός μου ο πόλεμος.

Στο όνομα της ελευθερίας είμαι έτοιμος να εμποδίσω την ελευθερία των άλλων να σκέφτονται διαφορετικά από μένα.

Στο όνομα των δικαιωμάτων των μειονοτήτων είμαι έτοιμος να αγκαλιάσω μειονότητες που τρομοκρατούν ―σε χώρους παιδείας, εργασίας αλλά και στην ίδια μου την πόλη― τους συμπολίτες μου.

Στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης ανέχομαι να μουτζουρώνεται η πόλη μου, να ρημάζονται δημόσια κτίρια από πολύ λίγους και να καταπιέζεται το δικαίωμα των πολλών συμπολιτών μου να ζουν σε μια όμορφη πόλη.

Στο όνομα της κατάργησης των προνομίων δεν άφησα προνόμιο που να μην το ιδιοποιηθώ όποτε μου δόθηκε η ευκαιρία.

Στο όνομα των ίσων ευκαιριών συκοφάντησα ή εμπόδισα τους άριστους να πολλαπλασιάσουν, με τα έργα και τη σκέψη τους, τις ευκαιρίες για όσους ήθελαν να προσεγγίσουν την αριστεία αλλά δεν είχαν τα ανάλογα μέσα ή ευκαιρίες.

Στο όνομα της ισότητας πολέμησα με μένος την αριστεία γιατί η αριστεία προϋποθέτει ελεύθερη σκέψη. Και εγώ τη φοβάμαι την ελεύθερη σκέψη.

Στο όνομα του «Ηθικού Πλεονεκτήματος» και της «Πολιτιστικής Υπεροχής» της Αριστεράς, λογόκρινα και καταδίκαζα στη σιωπή όποιον δεν έγλειφε και δεν προσκυνούσε την Κομματική μου Αλήθεια.

Στο όνομα της Αριστεράς, επέτρεπα στη δεξιά σκέψη, στον αυταρχισμό και στη μισαλλοδοξία να με κυβερνούν εσωκομματικά.

Στο όνομα της Αριστεράς έφτιαχνα τον δικό μου Index Librorum Prohibitorum (“Κατάλογος Απαγορευμένων Βιβλίων”) χρησιμοποιώντα μάλιστα και μέλη οργανώσεων στην υπόγεια δυσφήμιση πολλών συγγραφέων.

Στο όνομα της Αριστεράς ακολούθησα τον πιο μεταφυσικό τρόπο σκέψης αρνούμενος την επιστημονική σκέψη που ορίζει την ανάλυση της συγκεκριμένης πραγματικότητας ως το πιο αποτελεσματικό εργαλείο πολιτικής σκέψης, δράσης και πράξης. Κάτι που συνήθιζε να κάνει ο Μαρξ, ασχέτως αποτελέσματος.

Δεν κατάφερα να χωρέσω στη σκέψη μου ό,τι πιο ριζοσπαστικό είπε ο Ένγκελς: «Η κίνηση είναι τρόπος ύπαρξης της ύλης», που το είχε πει παραλλάσσοντας το Ηρακλειτικό «Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ’ αυτό μένειν».

Αντί να επιδιώκω τη σταδιακή αποδυνάμωση της ιδεολογικής, πνευματικής, πολιτιστικής και αξιακής ηγεμόνευσης της αστικής τάξης επί της κοινωνίας (όπως έλεγε ο Γκράμσι που αρκετές φορές επικαλούμαι χωρίς να τον έχω μελετήσει) στηρίζομαι στα στερεότυπα αυτής ακριβώς της ηγεμονίας της αστικής τάξης επειδή δεν έχω καταφέρει να δημιουργήσω τα νέα ιδεολογικά, πνευματικά, πολιτιστικά και αξιακά εργαλεία που έχει ανάγκη και η Ελλάδα, και η Ευρώπη και ο πλανήτης και η νέα εποχή.

Γιατί για να γίνει αυτό, θα χρειαστεί να συμμαχήσω και να συμπλεύσω με τους άριστους διανοητές, ανεξάρτητα από τη στενή τους πολιτική τοποθέτηση, κι αυτό το τρέμω. Επειδή οι άριστοι σε κάθε τομέα, όπως είπα και πιο πάνω, έχουν υπερβολικά ελεύθερη σκέψη για τα μέτρα μου. Και ―σε αντίθεση με εμένα― είναι και υψηλότιμοι.

Είναι, δηλαδή, πολύ δύσκολα εξαγοράσιμοι με χρήμα, αξιώματα ή δημόσιο έπαινο.
Παρ’ όλο που λέω ότι πρέπει να ηγεμονεύσουν νέες ιδέες σ’ έναν κόσμο στον οποίο τείνει να κυριαρχήσει η ενιαία σκέψη του «ανίκητου καπιταλισμού», τις πολεμάω τις νέες ιδέες και αρνούμαι να διαβάζω περισσότερο.

Λέω πολύ εύκολα «αυτό δεν γίνεται» και «αυτό δεν μπορεί να αλλάξει» ακόμα κι όταν βλέπω ανθρώπους γύρω μου να κάνουν αυτό που εγώ λέω ότι «δεν γίνεται» και πράγματα να αλλάζουν συνεχώς.

Και έτσι, ενώ όλα αλλάζουν γύρω μου, τίποτα δεν αλλάζει σε μένα.

Παραμένω ο φίλος σου, ο συγγενής σου, ο παλιός σου σύντροφος, ο συμπολίτης σου, ο συμπατριώτης σου, ο συνάνθρωπός σου, ο ιδεολογικός σου αντίπαλος.

Είμαι ο μικρός άνθρωπος και το μέγα εμπόδιο στην εξέλιξη του Ανθρώπου.

Φέρνω τον κόσμο στα μέτρα μου.

Κάνω ό,τι έκανα από παλιά.

14 Μαΐου 2016

Σημ. Κ.Α.Μ.: Είναι μια αδυναμία της γλώσσας μας να μην μπορεί να περιλάβει και τα δυο ―ή τρία― φύλα, στις λέξεις «φίλος», «σύντροφος», «συμπολίτης», «πολίτης» και λοιπά παρόμοια. Για την οικονομία του κειμένου κράτησα μόνο το αρσενικό γένος στις λέξεις αλλά οι αναγνώστριές μου ας θεωρήσουν ότι μέσα σε αυτές τις λέξεις συμπεριλαμβάνω όλα τα φύλα και όλα τα γένη.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

  The article expresses the views of the author  

   iPorta.gr