Ο Σταύρος Θεοδωράκης έχει γυρίσει με την κάμερά του όλη την Ελλάδα και έχει δείξει τη μιζέρια, τον καημό και τα όνειρα του Νεοέλληνα. Και το έχει κάνει αυτό με μεγάλη επιτυχία, τουλάχιστο στα λίγα βίντεο που έχω δει στον Καναδά.

Αλλά σ’ αυτά τα βίντεο είδα να αιωρείται πάνω τους ένα τεράστιο ερωτηματικό που ο Σταύρος όχι μόνο δεν κατονομάζει αλλά ούτε υπονοεί: ποιοι φταίνε γι’ αυτήν την κατάντια, έστω κι αν σ’ αυτό συνευθύνονται κι αυτοί που την υπόκεινται; (Όπως το «στρογγύλεμα» στην εκπομπή του για το Φαρμακονήσι που άλλα έλεγε πριν και άλλα βρήκαν στον αέρα, που ανάγκασαν το μεταφραστή του, Νασίμ Λομανί,  να ζητήσει να αφαιρεθεί το όνομά του από το βίντεο, γιατί πίστευε ότι “πρόδωσε” αυτά που είχε ακούσει από τους επιζώντες) 

Ο Σταύρος ξέρει πολύ καλά ποιοι είναι και μάλιστα ονομαστικά. Σε κάποιο άρθρο του των τελευταίων ημερών γράφει ότι ξέρει ΟΛΟΥΣ τους Έλληνες πολιτικούς και μάλιστα καλά. Εγώ από κακή μου τύχη ξέρω μόνο έναν δυο από αυτούς και τους αναφέρω συχνά. Και δεν είμαι καν δημοσιογράφος, ένας απλός δημοσιογραφών σε ένα απλό έντυπο της Ομογένειας ή σε μερικές ιστοσελίδες στη Ελλάδα.

Να συμπεράνω ότι με το «Ποτάμι» ήρθε η ώρα να μιλήσει; Ο ίδιος ξέρει καλά ότι το πολιτικό σύστημα είναι τόσο σάπιο που χρειάζεται ένα γερό φύσημα να πέσει. Αλλά πρέπει να είναι φύσημα του Αίολου, να μην κάνει διακρίσεις. Φαντάζομαι ότι επίσης ξέρει ότι τίποτα δε μπορείς να χτίσεις πάνω στην κοπριά γιατί το οικοδόμημά σου θα είναι τόσο σαθρό που θα πέσει τελικά πάνω σου «μετά των αλλοφύλων». Αν πιστεύει ότι μπορεί κάποιος να περάσει το ποτάμι «αβρόχοις ποσί», θα πρέπει σε λίγο να περιμένει τον πολιτικό Καιάδα.

Ο λαός δε θέλει πια να ψηφίσει τα υπάρχοντα κόμματα, αλλά και δεν έχει επιλογή. Θα προσφέρει ο Σταύρος αυτή την επιλογή; Ουσιαστικά είναι ένας θεωρητικός γίγαντας απέναντι σε αποδειγμένους νάνους της πολιτικής. Ο λαός ψάχνει για μια ελπίδα, όχι για να ξεγελαστεί άλλη μια φορά, αλλά για να νοιώσει ότι κάτι μπορεί να γίνει, να δει ένα χαμόγελο στα θαμπά μάτια των παιδιών του είναι άνεργα δέκα χρόνια μετά την αποφοίτηση από το Πανεπιστήμιο. Που πληρώνει μόνο αυτός για τα λάθη που έγιναν για δεκαετίες, ενώ οι αρχικλέφτες περνούν ζωή χαρισάμενη.

Το ερώτημα είναι: Σταύρος θα τολμήσει; Όχι με καλογραμμένα κείμενα, και είναι άριστος σ’ αυτά, αλλά με έργα και πράξεις και με όσο το δυνατό λιγότερο λόγια.

Είναι παιδί του κατεστημένου και δεν έζησε απλά με το «λάθε βιώσας», αλλά εκμεταλλευόμενος το σύστημα, ήτοι πολιτικούς και ΜΜΕ. Αν σκοπεύει να συνεχίσει το ίδιο ας μείνει στα γνωστά έργα του και να μην παίζει με τον πόνο του λαού για μια καλύτερη Ελλάδα. Αν θελήσει να αλλάξει την Ελλάδα, θα εκπλαγεί από το πόσο πολύς κόσμος θα τον ακολουθήσει.

Άλλο κανάλι, άλλο ποταμός και άλλο φράγμα.  Αν μέσα στις επόμενες μέρες δεν αναφερθεί με σαφήνεια και αποφασιστικότητα στα βασικά θέματα, καλύτερα να γυρίσει στα κανάλια του και να αφήσει τα ποτάμια ήσυχα.

Θα μιλήσει για έλεγχο κάθε Ελληνα που τις τρεις τελευταίες δεκαετίες απέκτησε περιουσία δυσανάλογη με το δηλωθέν και φορολογηθέν εισόδημα; (συμπεριλαμβανομένων και των εγγύτερων συγγενών) και θα ζητήσει κατάσχεση του υπερβάλλοντος;

Θα μιλήσει για την κατάργηση των προνομίων, ασυλιών, παραγραφών, ατελειών των βουλευτών;

Θα εξετάσει ποιοι ζήτησαν τα δάνεια που χρωστάμε, για ποιο λόγο, και σε ποιους δόθηκαν τα ποσά αυτά;

Θα μιλήσει για την όσο το δυνατό λογικότερη ισότητα ανάμεσα στους εργαζόμενους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα;

Θα ζητήσει να σταματήσει το ξεπούλημα της ελληνικής γης και των φυσικών της πόρων;

Και μερικές δεκάδες ακόμα. Γιατί αν δεν τα πει αυτά, και κυρίως αν δεν τα βάλει σε πράξη ανάλογα με την εκλογική δύναμη που  θα διαθέτει, ας μην παίζει το πόνο του λαού και καλύτερα να μείνει στα κανάλια και να αφήσει τα ποτάμια γιατί μπορεί να πνιγεί.

Και να μην ελπίζει στα φράγματα που έχει χτίσει με τις γνωριμίες και επαφές του, γιατί εκεί το νερό σαπίζει πολύ γρήγορα.

Είναι όπως στον έρωτα: ο εραστής πρέπει να μετρήσει τι θα πει ΠΡΙΝ, αλλά και τι θα κάνει ΜΕΤΑ. Αλλιώς θα είναι το πρώτο θύμα που θα πάρει το ποτάμι του, –«θολό κατεβασμένο» από την οργή του λαού.