Κωστής Α. Μακρής

Το νέο βιβλίο του Κωστή Α. Μακρή «Η Εβίτα που νίκησε τα Αποθαρρύνια» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη

Συνέντευξη εφ’ όλης σε ραδιόφωνο της Αυστραλίας, έδωσε ο πρώην υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης.

Αναφερόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ και την ηγεσία του κόμματος σχολίασε πως άλλαξε τελείως ρότα για να υιοθετήσει “μια πολιτική χωρίς λογική” και να τονίσει ως επιμένει πως η συμφωνία με τους δανειστές δεν έπρεπε να υπογραφεί αφού εκτιμά πως “σε μερικούς μήνες το καράβι θα πέσει στα βράχια πάλι”.

Μάλιστα παρομοίασε τον Αλέξη Τσίπρα με τον Σίσυφο που σπρώχνει την πέτρα στην κορυφή του λόφου προσθέτοντας ότι ο ίδιος ως παιδί θεωρούσε ανόητο τον Σίσυφο “γιατί εγώ απλά θα σταματούσα να σπρώχνω την πέτρα”.

(Πηγή: Μίκα Κοντορούση, Αύγουστος 27 2015 11:35 )

Απάντηση του Albert Camus στον Γιάνη Βαρουφάκη πριν από 73 χρόνια (το 1942)

…

Από όλες τις σχολές της υπομονής και της σαφήνειας, η δημιουργία είναι η πιο αποτελεσματική.

Είναι ακόμα και η συναρπαστική μαρτυρία της μοναδικής αξιοπρέπειας του ανθρώπου: η έμμονη επανάσταση ενάντια στη μοίρα του, η επιμονή σ’ έναν αγώνα που θεωρείται στείρος.

Απαιτεί μια καθημερινή προσπάθεια, την αυτοκυριαρχία, τη σωστή εκτίμηση των ορίων του αληθινού, το μέτρο και τη δύναμη. Είναι μια ασκητική. Όλα αυτά «για τίποτα», για επανάληψη και για στασιμότητα.

‘Ισως πάλι η αξία ενός μεγάλου έργου να έγκειται λιγότερο στο ίδιο και περισσότερο στη δοκιμασία που απαιτεί από κάποιον και στην ευκαιρία που του δίνει να ξεπεράσει τα φαντάσματά του και να έρθει λίγο πιο κοντά στη γυμνή πραγματικότητά του.

…

Albert Camus, Le mythe de Sissyphe, Essai sur l’ absurd, Editions Gallimard, 1942

Αλμπέρ Καμύ, Ο μύθος του Σισύφου, Δοκίμιο για το παράλογο, Εκδόσεις Καστανιώτη, σελ. 156

Μετάφραση: ΝΙΚΗ ΚΑΡΑΚΙΤΣΟΥ-ΝΤΟΥΖΕ, ΜΑΡΙΑ ΚΑΣΑΜΠΑΛΟΓΛΟΥ-ΡΟΜΠΛΕΝ

________________________

Σημείωση Κωστή Μακρή:

Αυτό το μικρό αυτό απόσπασμα του Α. Καμύ, αποτελεί έναν από τους οδηγούς και τα κριτήριά μου για τις επερχόμενες εκλογές. Και, χωρίς να δηλώνω κομματική προτίμηση, δηλώνω ότι θα κάνω ότι μπορώ για να έχει η Ελλάδα μια ισχυρή και κατά προτίμηση πολυκομματική Κυβέρνηση που να μπορεί, ξεπερνώντας τα «φαντάσματά» της, να σπρώξει την πέτρα της κακοδαιμονίας της, να τη στήσει ψηλά κι εκεί να τη στερεώσει. Δουλεύοντας σκληρά με αυτήν, σκαλίζοντάς την και μετατρέποντάς την από πέτρινο ογκολιθικό μνημόνιο σε μνημείο. Κάτι σαν Ακρόπολη.