Νίκος Βασιλειάδης

Με ένα γαλάζιο κοστούμι αναρωτιόσουν για το αν «Is There Life on Mars? » σαν Ziggy Stardust. Λίγα χρόνια μετά, φορώντας ψηλές κόκκινες μπότες και χρωματιστή στολή, ή ακόμη το κουστούμι ενός πιερότου στο «Ashes to Ashes»

Σπαταλήθηκες σε ηρωικές, άλλοτε μικρές και άλλοτε μεγάλες προσπάθειες, σε σχήματα γενναία, εγωκεντρικά, σε ερμηνείες σπουδαίες πότε μοναχικές και πότε όχι. Σε αγαπούσαμε όχι τόσο γιατί έδινες μέγεθος σε ό,τι έπαιζες, αλλά και γιατί το πλούτιζες με την ύπαρξή σου. Έδινες σε όλους τους χαρακτήρες, τις περσόνες εκείνες που έβγαζες από μέσα σου τη βαθιά εκείνη διασύνδεση που τους μας έκανε να πορευόμαστε όλοι μαζί, σε έναν κοινό δρόμο μεγαλείου και πτώσης.

Για κάποιους δεν ήσουν παρά ένας γλυκός γίγαντας που κατατρύχεται από την αγωνία, την αμφιβολία και τον φόβο. Για πολλούς ήσουν εκείνος που λογοδοτεί στους ανθρώπους, γνωρίζοντας τις υπερκόσμιες δυνάμεις, που βαστούσε πάνω του ένα πεπρωμένο και αποδέχθηκε την ειρωνεία του.

Στην απέραντη θάλασσα των αστεριών, τώρα ταξιδεύεις σκοτεινός και ανερεύνητος. Αυτή σου η αιώνια παράσταση δεν είναι καθόλου μια «εύκολη» παράσταση, είναι όμως η μεγάλη και αιώνια που ζήταγες πάντα, φιλοδοξώντας να διακριθείς στα δύσκολα, στα σπάνια και τα μεγάλα.

….θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα,

απλό στοιχείο, ελεύθερο, γενναίο.

Καλό σου ταξίδι αστροταξιδιώτη.