Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ

Βιέννη

Το γνωρίζω καλά αυτό το συναίσθημα. Το έχω βιώσει κάμποσες φορές. Λείπω. Όλοι είναι εκεί και εγώ λείπω. Και σαν να μην έφτανε αυτό

όλοι ρωτούν τι κάνω, που είμαι, αν θα έρθω και εγώ εδώ…

Την επιλογή μου την έκανα, το ξέρω. Δεν έχει επιστροφή. Τα χρόνια περνούν και εγώ εδώ, στην βάση μου. Αισθάνομαι πολλές φορές σαν

τα χρυσόψαρα στην γυάλα, αυτή την κλασικά στρογγυλή, που παρακολουθούν τον κόσμο μέσα από την δική τους οπτική, μόνο που τους

χωρίζει ένας σχεδόν «αόρατος» τοίχος που δεν μπορούν να καταστρέψουν έτσι εύκολα και γρήγορα, γιατί δεν τους αρέσει πια.

Όλοι εμείς οι «ξενιτεμένοι» επί της γης (και τολμώ να πάρω τον λόγο προς χάρη όλων μας) έχουμε νιώσει πάνω κάτω τα ίδια όταν έρχεται

εκείνη η «καταραμένη» στιγμή του χαμού ενός αγαπημένου μας προσώπου. Χτυπάει το τηλέφωνο και η είδηση σε χτυπάει και αυτή την

σειρά της σαν κεραυνός. Προσπαθείς να μηδενίσεις την απόσταση και νιώθεις πως δεν γίνεται. Προσπαθείς να «στείλεις» μια αγκαλιά και

ξέρεις κατά βάθος πως δεν θα φτάσει ποτέ. Ξεστομίζεις όλα αυτά τα «τυπικά» και αισθάνεσαι ενοχές που δεν θα είσαι για άλλη μια φορά

«βιολογικά» εκεί να σφίξεις το χέρι, να πάρεις μια αγκαλιά τους αγαπημένους σου για συμπαράσταση. Το βλέμμα σου δεν θα συναντηθεί

ποτέ με το δικό τους αφού δεν θα είσαι εκεί.

Τα βράδια δεν κοιμάσαι καλά. Αισθάνεσαι ένα μικρό μαύρο σύννεφο πάνω από το κεφάλι σου να σε ακολουθεί μέσα στην μέρα και εκεί που

ξεχνάς τον πόνο μέσα από την καθημερινότητά σου, όλο και κάποιο μήνυμα θα έρθει στο κινητό που θα σε επαναφέρει στην δική τους/σου

σκληρή πραγματικότητα των γεγονότων… Το «φατσοβιβλίο» δεν κάνει τα πράγματα καλύτερα… τραγούδια, φράσεις, άρθρα, όλα σου

θυμίζουν πως δεν είσαι εκεί.

Είσαι μακριά. Είσαι χώρια. Είσαι όμως με το μυαλό και την ψυχή σου εκεί. Και αυτό δεν μετράει;

Κοιτάς απελπισμένος να βρεις εισιτήρια, τελευταία στιγμή. Παράλληλα σκέφτεσαι αν μπορείς να τα παρατήσεις όλα και να φύγεις και

συνειδητοποιείς πως δεν είναι τόσο εφικτό όσο φανταζόσουν. Όλες οι φράσεις κλισέ περνούν αστραπιαία από το μυαλό σου και σε

τρελαίνουν περισσότερο… «όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ το κάνεις», «δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω»… ένας μικρός πανικός…

Είναι πολύ σκληρή η αλήθεια από μόνη της που δεν σου αφήνει περιθώρια για άλλες σκέψεις τελικά. Η καρδιά σου μπορεί να γίνεται

κομμάτια αλλά η απόσταση καλύπτει τα συναισθήματα πολλές φορές όπως την συμφέρει.

Ο πόνος σας είναι πόνος μας όμως να ξέρετε. Πίσω από ένα τηλεφώνημα κρύβεται και ένας άνθρωπος που αισθάνεται. Μια ψυχή που

μπορεί και να υποφέρει διπλά και τριπλά για όλα αυτά που συμβαίνουν. Ναι, είμαστε εκεί, «νοητά» και όταν έρθει η στιγμή που θα

θρηνήσουμε, θα το κάνουμε κι εμείς μαζί σας, έστω από εδώ.

Εξάλλου η αγάπη δεν έχει όρια, φραγμούς και κανόνες. Η αγάπη είναι παντού.

Για όλες αυτές τις ψυχές που χάθηκαν νωρίς, αλλά και όλες αυτές που σήμαιναν κάτι για μένα.

 * Το εκάστοτε άρθρο απηχεί στις απόψεις του συντάκτη του. 

iPorta.gr