Χρήστος Βασιλείου

Ένα συχνό φαινόμενο είναι η ζήλεια. Αποφάσισα να γράψω τις σκέψεις μου γι’ αυτό μιας και τροφή μου έδωσε ο θάνατος του δημοφιλούς τραγουδιστή και τραγουδοποιού Παντελή Παντελίδη, που οι φήμες από μέσα λένε ότι κάποιοι συνάδελφοί του τον φθονούσαν και τον ‘πολεμούσαν’ με κάθε τρόπο. Δεν θα ασχοληθώ με το ποια είναι η αλήθεια. Βολεύει να μην αποδεχόμαστε την κακία των συνανθρώπων μας μερικές φορές. Αλλά επειδή πίσω από ανήθικες και ταπεινωτικές συμπεριφορές συχνά κρύβεται η ζήλεια, θέλω να μιλήσω για αυτό το καθημερινό φαινόμενο.

Οι άνθρωποι ζηλεύουν στον χώρο της δουλειάς τους, τον σύντροφό τους, την εμφάνιση κάποιου, την αυτοπεποίθησή του, το αυτοκίνητο που οδηγεί, τα χρήματα, την επιτυχία του.

Η ζήλεια έχει δυο μορφές: την θετική και την αρνητική. Κι τις δυο μορφές τις έχουμε βιώσει όλοι οι άνθρωποι.

Η θετική ζήλεια είναι περισσότερο θαυμασμός και επιθυμία να φτάσει κάποιος αυτόν που ζηλεύει-θαυμάζει. Στη θετική ζήλεια θέλει το άτομο να αποκτήσει ό,τι έχει ο άνθρωπος που θαυμάζει, αλλά δεν τον απασχολεί αρνητικά για ό,τι έχει. Απλώς αποτελεί ένα πρότυπο. Οι άνθρωποι που ζηλεύουν θετικά προσέχουν τον εαυτό τους και προσπαθούν να πετύχουν ό,τι θα τους έκανε να νοιώσουν όμορφα. Ουσιαστικά αυτό τους φέρνει άνοδο σε κοινωνικό επίπεδο. Βελτιώνουν τον εαυτό τους και δεν κάνουν κακό στους άλλους.

Από την άλλη η αρνητική ζήλεια επιθυμεί ό,τι έχει ο άλλος και εκπέμπει ένα αίσθημα μίσους που οφείλεται στην επιτυχία του άλλου. Η κατηγορία αυτών των ατόμων είναι γεμάτη συμπλέγματα κατωτερότητας , είναι μικρόνοες σκέψεις, κακίες και ασχολούνται μόνο με τους άλλους και όχι με το πώς θα βελτιώσουν τους εαυτούς τους. Ακόμα χειρότερα όταν θέλουν να τους κάνουν κακό ή να τους αφαιρέσουν την επιτυχία, να τους ρίξουν από την κορυφή.

Και δω έρχεται η απόλυτος παραλογισμός. Έχουν αντικαταστήσει χωρίς να το συνειδητοποιήσουν την δική τους ζωή με τις ζωές των άλλων. Ασχολούνται υπερβολικά με τους άλλους ξεχνώντας τον εαυτό τους. Αφήνοντας τον στον πάτο.

Τι νόημα έχει να ρίξεις κάποιον από την κορυφή που ίσως βρίσκεται; Πάντα θα βρίσκεται κάποιος που θα ανεβαίνει και συ δεν θα είσαι ποτέ στην θέση του γιατί δεν προσπαθείς καθόλου για τον εαυτό σου. Αν κάνεις μια προσπάθεια να φτάσεις κάπου, να κατακτήσεις κάτι, τότε θα είσαι περήφανος για σένα και όχι ο μικρόψυχος που πολέμα τους επιτυχημένους από κόμπλεξ και κακία.

Η ηθική μερικών ανθρώπων τελικά φτάνει μέχρι εκεί . Το πρόβλημά τους δεν είναι τελικά ότι μένουν άπραγοι- δική τους απόφαση είναι- αλλά στο ότι δημιουργούν προβλήματα και κάνουν τα πάντα για να εμποδίσουν και τους άλλους να εξελιχθούν.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr