Χρήστος Μαγγούτας

Τα πράγματα έχουν φτάσει στο σημείο που πρέπει να πούμε το Μεγάλο Ναι ή το Μεγάλο Όχι, όπως γράφει ο Καβάφης.
Δεν είμαστε ασυνήθιστοι με το δίλημμα. Όχι, είπε κι ο Λεωνίδας, όχι και οι ήρωες του 1821, Όχι και οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Και πάντα νικήσαμε, άσχετα αν στην αρχή φάνηκε σαν ήττα: ποιος δεν ξέρει σ’ όλο τον πλανήτη το Λεωνίδα, που με μια ήττα, νίκησε την ιστορία για χιλιάδες χρόνια;

Ή το Όχι του 1940, το πρώτο που τόλμησε ένας μικρός λαός να πει σε ένα πανίσχυρο Άξονα;

Φυσικά οι Εφιάλτες είναι εντός των τειχών: είτε πρόκειται για τα 500 βόδια που του έταξε ο Ξέρξης, ή για τα 500,000 € για να προπαγανδίζει την άλωση μέσα από κάποιο ΜΜΕ.

Κι ο ανθρώπινος παράγοντας πάντα παρών με τις ιδιομορφίες του. Ποιος 70-άρης θα διακινδυνέψει τη μισή σύνταξή του κι ας βλέπει ότι τα εγγόνια του να φεύγουν κατά χιλιάδες στο εξωτερικό – που κατά 70% δε θα ξαναγυρίσουν πλην για διακοπές 3 εβδομάδων; Και ο 30-χρονος νέος που είναι 6 χρόνια άνεργος και τώρα το μόνο που θυμάται από τις σπουδές του είναι πώς να παίζει πρέφα στο καφενείο; Και τα νέα ζευγάρια που μένουν μαζί για 5 χρόνια, συνήθως χωρίς γάμο, αλλά με ποια ελπίδα να κάνουν παιδιά στο άμεσο μέλλον με 600 € μισθό; Και οι δημόσιοι υπάλληλοι, συνήθως υπεράριθμοι ή ημιαπασχολούμενοι που τρέμουν κάθε αλλαγή; (Νάναι καλά ο συμφοιτητής μου Προκόπης που σε 5 χρόνια διόρισε 750,000 γαλάζια παιδιά). Και τρία εκατομμύρια άνεργοι (Έλληνες ή αλλοδαποί) που περιμένουν δουλειά, ξεχνώντας τη βασική αρχή: «τη δουλειά μπορείς να τη δημιουργήσεις ο ίδιος αν δε σου έρχεται εύκολα από αλλού».

Σ’ αυτό το χαοτικό κοινωνικό μωσαϊκό είναι δύσκολο για μια κυβέρνηση να πάρει αποφάσεις.

1. 1. Μπορεί να ακολουθήσει την πεπατημένη, το δόγμα Σαμαρά κλπ., ήτοι «μπάτε σκύλοι αλέστε, με το χρέος να μεγαλώνει, ήδη δεν είναι βιώσιμο, οπότε θα αγοράσουν για ένα πινάκιο φακής όλη την Ελλάδα όπως είναι στο σχέδιό τους εδώ και δεκαετίες».

2. 2. ή το δόγμα (ως τώρα) του Σύριζα, «πολύ δύσκολα τα 2-3 χρόνια στην αρχή μια και δε θα μπορούν να πληρωθούν, μισθοί, συντάξεις και κοινωνικές παροχές, μέχρι η Ελλάδα να ανακάμψει και να ξαναγίνει ανεξάρτητη χώρα».

3. 3. τρίτη λύση δεν υπάρχει: η παράταση σημαίνει προσωρινή χαλάρωση της θηλιάς στο λαιμό, αλλά και επαύξηση τους χρέους για πιο πέρα.

Δύσκολη απόφαση για το «ή ταν ή επί τας» ή «Ναι σε όλα». Πιστεύω ότι ο λαός ψήφισε τον Σύριζα συναισθηματικά, αλλά δεν ξέρω πόσο είχε υπολογίσει τις συνέπειες. Απλά απέρριψε το δόγμα Σαμαρά που καταστρέφει τις επόμενες γενιές, δηλαδή την Ελλάδα.

Προσωπικά προτιμώ το «ή ταν ή επι τας», αλλά έχω επίγνωση ότι για τους πολλούς το «Ωσαννά» μπορεί να γίνει «Σταύρωσον αυτόν» σε 2-3 μέρες ή όταν έρθουν τα δύσκολα.

Όχι ότι δε έχουμε ως λαός περάσεις και πιο δύσκολα.

Καλή μας τύχη.

ΥΓ: Πολλοί μπορεί να πουν: Στο Τορόντο μένεις, τι σε νοιάζει τι θα πληρώσουμε εμείς;

Πλήρωσα την Ελλάδα όσο εσείς, όλες οι επενδύσεις μου ήταν σε ακίνητα στην Ελλάδα και πήγαν χαμένες, μια και τίποτα δεν πωλείται όπως ξέρετε. Προσπάθησα να παλιννοστήσω και έχασα όλες τις οικονομίες μου 20 χρόνων. Και έχω πελάτες που έχασαν $500,000 ή $1 εκατομμύριο –ήτοι ό,τι μάζεψε μια οικογένεια επί 40 χρόνια δουλεύοντας 16 ώρες τη μέρα, λόγω κάποιων κυπριακών τραπεζών. Πολλοί από την ομογένεια ξέρουν – στο τομάρι τους – τι σημαίνει κρίση στην Ελλάδα.