Αλέξανδρος Μπέμπης

Συχνά αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε αν υπήρχε σήραγγα του χρόνου.

Τι θα συνέβαινε αν ο καθένας από εμάς ή μια ολόκληρη γενιά, μπορούσε να μπει μέσα και να άλλαζε τις αιτίες
που έφεραν διαφορετικά αποτελέσματα από εκείνα που προσδοκούσε ή φανταζόταν.

Ή έστω αν άλλαζε τις αιτίες ενός μεμονωμένου γεγονότος, μιας απλής απόφασης.

Αν τις ακύρωνε ή τις διόρθωνε,αν θα μπορούσε να προεξοφλήσει ότι θα ταυτίσει ή έστω προσεγγίσει τις τότε προσδοκίες με το μετέπειτα τώρα που δεν του αρέσει.

Πώς θα μπορούσε να προεξοφλήσει-τότε-ότι το καινούριο του ”τώρα”, αν θα ήταν καλύτερο.

Πώς θα ήταν η ζωή στο καινούριο ”τώρα”.Αν θα ήταν εδώ ή αλλού,έτσι ή αλλιώς,ακόμη ακόμη και αν θα ζούσε.

Και έστω ότι μπορούσε να ακύρωνε ή να διόρθωνε αποφάσεις, αν θα μπορούσε να κάνει το ίδιο και με τις συνθήκες που τις επηρέασαν.

Μόνο με την αντίστροφη πορεία, με την επάνοδό στο τώρα, θα μπορούσε να απαντηθεί το ερώτημα.

Αναζητώντας απάντηση με περιστατικά από τον εαυτό μου, καταλήγω ότι όλα ανάγονται στη θεωρία της σχετικότητας.

Όλα τα πριν. Όλα τα μετά. Αναγόμενα όμως στον χωροχρόνο είναι ταυτόχρονα και πριν και μετά. Γίνονται ένα.

Όλα εκτός από το ”τώρα”. Και ποιά είναι η διάσταση αυτού του ”τώρα”; Αυτό που το χαρακτηρίζουμε σαν ”ενεστώτα χρόνο”;

Ο ενεστώτας χρόνος είναι ο πιο κοντός χρόνος.

Την τελευταία στιγμή άλλαξα απόφαση και αντί να φορέσω παπούτσια με σόλα,επηρεάστηκα από το ενδεχόμενο βροχής.

και φόρεσα μποτάκια με σόλα κρεπ.

Μία ώρα μετά με ”χτυπούσε” στη δουλειά θανατηφόρο ηλεκτρικό ρεύμα. Με έσωσαν τα κρεπ που είχα φορέσει μια ώρα πριν.

Την τελευταία στιγμή άλλαξα απόφαση και, αν και βαριόμουν αφόρητα,πήγα στο ραντεβού με φίλους στο διάσημο τότε ρεμπετάδικο της Θεσσαλονίκης ”Δέκα βήματα στη άμμο”.

Εκεί διασταυρώθηκαν στιγμιαία τα βλέμματά μας με κορίτσι που λίγο αργότερα γινόταν συμβία μου. Αποκτήσαμε και δύο παιδιά.

Αν επικρατούσε η βαρεμάρα λίγες ώρες πριν ή αν κοιτούσαμε αλλού εκείνη τη στιγμή;

Δεν θα υπήρχαν καν αυτά τα παιδιά. Αυτοί οι άνθρωποι. Ίσως κάποιοι άλλοι.

Μη σας κουράσω με άλλα περιστατικά ”τελευταίας στιγμής”. Άλλωστε όλοι διαθέτουμε.

Δεν ήταν όμως ”τελευταίες στιγμές”. Δεν υπάρχουν στιγμές τελευταίες. Υπάρχει μια και μοναδική τελευταία, που θα είναι η τελευταία.  

Όλες οι υπόλοιπες στιγμές της ζωής ήταν είναι και θα είναι μόνο πρώτες.

Δεν είναι καθόλου στερεότυπο το ”Η κάθε μέρα είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου”.

Άθροισμα από πρώτες στιγμές είναι η ζωή.

Περιορίστε το χρονικά ακόμη περισσότερο, διότι δεν υπάρχει σήραγγα του χρόνου. Αυτό που σχετίζει το μετά με το πριν είναι η στιγμούλα.

Ίδιο πριν, σε άλλη στιγμούλα, διαφορετικό το μετά.

Άθροισμα από στιγμούλες είναι η ζωή. Αν αγαπάς τη ζωή, αγάπησε τις στιγμούλες. Όλες και την κάθε μια χωριστά.

Η αγάπη για τη στιγμούλα είναι η ίδια η ζωή.

Αυτές οι σκόρπιες και αραφινάριστες σκέψεις με βασανίζουν αισιόδοξα, από την πρώτη στιγμή που άκουσα το έξοχο ”Ώρες Σιωπής” του Διονύση Τσακνή.

Πάντα θα υπάρχει μια στιγμούλα να συναντήσουμε κάπου να την αγαπήσουμε. Κι΄ας τη μισήσουμε. Αυτό όμως θα έρθει μετά. 

Το τώρα ανήκει στην αγάπη.

Πάντα ήθελα να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις.

Το έκανα τώρα μαζί σας.

Να είστε όλοι καλά.

Στίχοι: Διονύσης Τσακνής – Μουσική: Διονύσης Τσακνής

1. Διονύσης Τσακνής

2. Ελένη Βιτάλη

Ώρες σιωπής και χάνομαι στο άσπρο των ματιών σου
Ώρες αιχμής και βρίσκομαι στις άκρες των χειλιών
Ας ήτανε να κράταγες στιγμούλα μου στο χρόνο
Ας ήτανε να φώτιζες αυτό μου το κενό

Φταίνε τα τραγούδια που με πήραν απ’ το χέρι
κάτι στοιχάκια σαλεμένων εραστών
μα εμένα τη στιγμούλα μου πίσω ποιος θα μου φέρει
Εγώ ό,τι αγάπησα σε εκείνη το χρωστώ

Ώρες σιωπής και πίστεψα στα ναι σου και στα όχι
Ώρες αιχμής και βρέθηκα στον έβδομο ουρανό
Να ζήσω σ’ ένα όνειρο δεν ξέρω αν με παίρνει
μα ο έρωτάς μου άναψε, γι’ αυτό σου τραγουδώ

{youtube}5XmLkNJ2vy4{/youtube}