Δεν αφορά κανέναν η προσωπική μου ζωή.

Δεν αφορά κανένα η φωτογραφία με τα παιδιά μου, τα σκυλιά μου, τους φίλους και συνεργάτες μου. Πόσω μάλλον με τον καλό μου.

Δεν αφορά κανένα αν είμαι στο αεροδρόμιο, στο λιμάνι, στην κουζίνα μου ή στο wc μου.

Δεν αφορά κανένα αν είμαι σε διάθεση χαρούμενη, θλιμμένη, προβληματισμένη. Ούτε αν έχω γίνει μούσκεμα από την ξαφνική νεροποντή. Οι δικοί μου άνθρωποι θα μάθουν ό,τι μου συμβαίνει ιδιωτικώς, όχι δημοσίως.

Δεν αφορά κανένα αν τα πίνω με την κολλητή μου ή τον γκόμενό μου. Ούτε αν η ποικιλία που παρήγγειλα είναι χορτοφαγική ή τίγκα στο χοιρινό.

Το μόνο που αφορά τους πολλούς μου φίλους στο ρουφιάνο της εποχής, το fb, είναι η δουλειά μου. Αν έχω κάτι να επι-κοινωνήσω που θα δώσει το έναυσμα στους άλλους να κερδίσουν κάτι από αυτό. Αν το όφελος, το κοινό όφελος δεν υπάρχει, δεν αφορά κανένα να γνωστοποιήσω κάτι.

Οι τοίχοι των γραφείων και των σπιτιών ήταν παλιότερα γεμάτοι πτυχία. Πτυχία χάρτινα, όπως χάρτινο ήταν και το ήθος των κατόχων τους. Θα προτιμούσε κάποιος να δει κρεμασμένους στους τοίχους, τους φτηνούς και χυδαίους εαυτούς τους, παρά τα κωλόχαρτα που τους έδωσαν αξία (λέμε τώρα…).

Σήμερα οι επιτήδειοι γεμίζουν τους τοίχους του fb με αμέτρητες φωτογραφίες. Ποσταρίσματα του κώλου στην αρένα της επίδειξης και του ξεβρακώματος στους άλλους.

Οι άξιοι ποστάρουν τρικλοποδιές. Μαχαιριές. Ξεκοιλιάσματα. Όχι στο fb, στην πλάτη τους. Και συνεχίζουν να περπατούν με το κεφάλι ψηλά και την αξιοπρέπεια σημαία. Ξέρεις γιατί; Γιατί δεν υπάρχουν από το κωλοfb, αλλά από το είναι τους. Ζουν για τον εαυτό τους. Και αυτό το επι-κοινωνούν στους ακριβούς και εκλεκτούς που κάπου-κάπου γίνονται πολλοί, περισσότεροι απ’όσο περιμένει κανείς. Αλλά δεν το καταλαβαίνουν πως μεγαλουργούν. Γιατί όταν κομπάσουν σαν τα παγόνια, αυτομάτως παύουν να είναι άξιοι. Γίνονται φτηνοί και ψωνισμένοι σαν τους άλλους. Είναι στάσης ζωής η διακριτικότητα και η σιωπή. Το άλλο είναι δουλεία.

Γιατί στα γράφω όλα τούτα; «Γιατί στην Ελλάδα όλοι γράφουν εκτός από τους συγγραφείς που αναγκάζονται να κάνουν οποιαδήποτε άλλη δουλειά για να ζήσουν». Δεν είναι δικό μου αυτό. Είναι του Δήμου Λεβιθόπουλου. Και αν προσέξεις τις πλάτες τους, μετράς μαχαιριές.

Τζίνα Δαβιλά