Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007

Γιάννης Στουραΐτης

Σπάνια θ’ ακούσετε τρανταχτά γέλια μέσα σε μιάν Αίθουσα Ενδοσκοπήσεων. Τουλάχιστον σαν τα γέλια μου εκείνη την ημέρα!

Πρέπει να με άκουσε όλος ο όροφος.

Αλλά ας σας βάλω λίγο στο κλίμα:

Εμείς, όπως παντού στον κόσμο, πριν τις ενδοσκοπικές επεμβάσεις που θα εκτελέσουμε, δίνουμε κάποιες οδηγίες στους ασθενείς μας, στο πλαίσιο της προετοιμασίας και της ενημέρωσής τους που σχετίζονται με την ασφάλεια και την ευκολία τους.

Σ’ αυτό το πλαίσιο λοιπόν, τους ζητάμε, αν έχουν ξένα δόντια στο στόμα τους, να τα βγάλουν.

Και βέβαια, κακώς, η εισαγωγική μας ερώτηση είναι:

« Τα δόντια είναι δικά σας;».

Κακώς, διότι ένας παππούς, μεταξύ σοβαρού και αστείου, μας απάντησε:

« Εμ, ποιανού θες να είναι, του γείτονα;»

Επομένως, η σωστή διατύπωση είναι:

«Έχετε ξένα δόντια στο στόμα σας, που να βγαίνουν;»

Τέλος πάντων, λεπτομέρειες!

Εκείνη την ημέρα, που λέτε, έπεσε στα χέρια μας ένας άλλος παππούλης πολύ κεφάτος και γελαστούλης, σκέτη γλύκα!

Αφού θίξαμε, όσο πιο διακριτικά γινόταν, το, πάντα λεπτό, ζήτημα περί τυχόν αφαιρουμένων οδοντοστοιχιών, μας έδωσε την μασέλα του και μας διηγήθηκε την εξής αληθινή ιστορία που του θυμίσαμε με τις, ούτως ή άλλως, αδιάκριτες ερωτήσεις μας:

«Ένα καλοκαίρι, γιατρέ μου, κάθομαι σ’ ένα εστιατόριο και παραγγέλνω, ντάλα μεσημέρι, μέσα στην κάψα, μία σούπα! Ένας, άγνωστός μου, πελάτης από το διπλανό τραπέζι, μου λέει, σκουπίζοντας τον ιδρώτα του:

” Καλά, χριστιανέ μου μέσα στην καρα-ζέστη παρήγγειλες σούπα;”

” Τι άλλο να παραγγείλω, αφού δεν έχω δόντια;”, του λέω.

Μια και δυό, βγάζει από τη τσέπη του μία μασέλα και μου την δίνει:

” Για δοκίμασε, σού κάνει;”

Την φοράω, αλλά με πονούσε σ’ ένα σημείο.

Την βγάζω και του την επιστρέφω.

Χωρίς χρονοτριβή, ξαναβάζει το χέρι στην τσέπη και βγάζει μιά δεύτερη μασέλα!

Την φοράω, και μού πέφτει γάντι! Μιά χαρά!

Ενθουσιασμένος εγώ, ακυρώνω την σούπα και παραγγέλνω δύο μπριζόλες, προσφέροντας την μία στον συνδαιτυμόνα μου, μαζί μ’ ένα ποτήρι κρασί, εις ένδειξη ευγνωμοσύνης για την διευκόλυνση και την προθυμία του να με βοηθήσει!

Φάγαμε μαζί, ήπιαμε, κάναμε παρεούλα κι ήρθε η ώρα να φύγουμε.

Πριν χωρίσουμε, του λέω:

“Δεν μου λές, καλέ μου άνθρωπε, πού έχεις το ιατρείο σου για να ‘ρχομαι να σε βρίσκω όποτε θα έχω ανάγκη;”

Μου απαντάει:

“Μα, δεν είμαι γιατρός!”

“Δεν είσαι γιατρός; Και τι είσαι;”

“Νεκροθάφτης!”

Σας φαίνεται παράλογο που με άκουσε όλος ο όροφος;

  GREEK RESTAURANT – NEW YORK 253-17 NORTHERN BLVD