Κωστής Α. Μακρής  

Η ισορροπία του τρόμου
(Μελομακάρονο VS Κουραμπιέ)

Τον απείλησα σχεδόν.

― Μαζί πάνε αυτά, του είπα κοφτά, πασχίζοντας να φανώ αποφασισμένος.

Φάνηκε πολύ σκληρός.

― Μόνο μελομακάρονο. Νηστεύω είπαμε, είπε ξερά χωρίς να παίξει καν το βλέφαρό του.

Εγώ έγειρα πίσω στον καναπέ, παίζοντας αμήχανα με τις άκρες του κροσσωτού καλύματος και παρατηρώντας τα χέρια του.

Κανένα τρέμουλο, παρόλο που είχε δει τους κουραμπιέδες μου και ήξερε από παλιά πόσο ακατανίκητοι είναι.

Ήταν όμως ―και το έδειχνε― αλύγιστος και αδίστακτος.

Έπαιξα το τελευταίο μου χαρτί:

― Να σου βάλω λίγο βούτυρο γάλακτος στο μελομακάρονο;

Κάγχασε ειρωνικά:

― Για ποιον με πέρασες; Φύλαξε για άλλους τις ύπουλες προτάσεις σου. Νηστεύω σου είπα.

Αλλά επειδή επιμένεις, βάλε δύο σκέτα μελομακάρονα.

Λύγισα. Ένιωσα ότι είχα ηττηθεί.

Σηκώθηκα με δυσκολία.

Του έδωσα ό,τι μου ζήτησε.

Πιατάκι με δυο μελομακάρονα, χαρτοπετσέτα εορταστική με δεντράκι.

Και νερό μαζί.

Μόλις τα έφαγε, ζήτησε άλλα δύο μελομακάρονα.

― Μήπως και κουραμπιέ; Τώρα; Μαζί; Έναν τουλάχιστον, να τους δοκιμάσεις, ψέλλισα.

Με κοίταξε μισοκλείνοντας τα μάτια.

― Τι δεν καταλαβαίνεις από το ρήμα «νηστεύω»; με ρώτησε σκληρά, με μια υποφώσκουσα απειλή.

Υπέκυψα.

Κι ας ήξερα ότι η ισορροπία ανάμεσα στις δυο πιατέλες κινδύνευε να διαταραχθεί ανεπανόρθωτα. Ας ήξερα ότι θα κατέστρεφα την ισορροπία του τρόμου ανάμεσα στα πιο ανταγωνιστικά γλυκά των Χριστουγέννων.

Κάτι τέτοια όμως με κάνουν να υποκλίνομαι στη δύναμη της πίστης και της θέλησης.
Του πήγα με σεβασμό το τρίτο και τέταρτο μελομακάρονο, με απέραντο θαυμασμό για τη δύναμη του χαρακτήρα του.

21 Δεκεμβρίου 2016

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr