Δημήτρης Κατσούλας

Ένα περίκλειστο σκοτεινό δωμάτιο. Στη μέση ένα γραφείο με έναν ανοικτό υπολογιστή.Ένας άνθρωπος εισέρχεται και ακούει μια Φωνή που του δίνει οδηγίες για τον τρόπο που θα ακολουθήσει για να υποβάλει την προσφοράς του εξαγοράς τηλεοπτικής άδειας. Το κάνει. Η Φωνή επανέρχεται και του αναφέρει ότι και κάποιος άλλος,σε άλλο αντίστοιχο δωμάτιο,προσφέρει το ίδιο ποσό και πως θα πρέπει να τροποποιήσει την προσφορά του προς το καλύτερο. Ο Άνθρωπος δεν είναι σε θέση να ελέγξει εάν πράγματι κάποιος άλλος συμμετέχει στη διαδικασία, τι ποσό προσφέρει, εάν πληρεί τις απαιτούμενες προϋποθέσεις για τη συμμετοχή. Εν τούτοις όμως συνεχίζει το ”κυνήγι” της κρυμμένης άδειας.

Πάω στοίχημα πώς σκεφτήκατε: ”Είναι κανείς τόσο κορόιδο για να συμμετάσχει σε τέτοια διαδικασία;” Κι όμως. Είναι η διαδικασία που η Κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα όρισε, ώστε να πραγματοποιήσει το διαγωνισμό για την εξαγορά τηλεοπτικών αδειών.

Πρώτα μας πούλησε το παραμύθι ότι ”τεχνολογικά μόνο τέσσερα κανάλια χωρούν στο ψηφιακό τηλεοπτικό τοπίο” (υποθέτω πως όλοι κάναμε τη σκέψη:πώς μόνο τέσσερα;Αφού ήδη λειτουργούν καμιά δεκαριά;) μετά επιχείρησε να τεκμηριώσει λογικά το ”παραμύθι των τεσσάρων αδειών”,εφαρμόζοντας την απλοϊκή ”συλλογιστική του Καραγκιόζη”. Προσδιόρισε αυθαίρετα τα έξοδα μιας επιχείρησης ΜΜΕ στα 50 εκ.ευρώ και τα ποσά που δαπανώνται για διαφήμιση στα 200 εκ.ευρώ και αποφάνθηκε κάνοντας μια απλή διαίρεση (200:5=4)
Προσωπικά έχω πολλές προτάσεις να κάνω για να συμβάλω στην ”φαρσοκωμωδία”.

Μπορούμε, παραδείγματος χάριν, αντί να κλείσουμε σε ένα δωμάτιο όλους αυτούς τους ανθρώπους για να παίζουν πλειστηριασμό, να φτιάξουμε μια εφαρμογή κινητού τηλεφώνου σαν εκείνη της παγκόσμιας τρέλας του ”Pokemon-Go”.

Άνθρωποι κάθε ηλικίας κατεβάζουν την εφαρμογή ”Pokemon-Go” στο τηλέφωνό τους και τρέχουν, περπατώντας μέσα στους δρόμους διανύοντας 10 και 20 χιλιόμετρα με μοναδικό σκοπό να εντοπίσουν ψηφιακά τερατάκια που ονομάζονται ”Pokemon” και να τα ”αιχμαλωτίσουν”, φωτογραφίζοντας το σημείο όπου ”το βρήκαν” !

Εάν θυμάστε καλά, περί το μέσον Ιουλίου,η αστυνομία του Λονδίνου έκλεισε για μερικά λεπτά κεντρικό δρόμο για να κατεβάσει από το μνημείο του Έρωτα έναν που είχε σκαρφαλώσει εκεί αναζητώντας…τον Πίκατσου (δυσεύρετο πόκεμον). Γιατί όσο πιο δυσεύρετα είναι τα πόκεμον, τόσο πιο μεγάλος ανταγωνισμός υπάρχει ανάμεσα στους χρήστες. Με το παιχνίδι αυτό η τιμή της μετοχής της Nintendo εκτινάχτηκε κατά 25% και περίπου 7 δις ευρώ μπήκαν στα ταμεία της μέσα σε μόλις δυο ημέρες!

Έτσι και εδώ. Αν στην περίπτωση των τηλεοπτικών αδειών, το ζητούμενο είναι να βρούμε κορόιδα που ασφαλώς θα μας γεμίσουν τα άδεια ταμεία, θα μπορούσαμε να φτιάξουμε μια αντίστοιχη εφαρμογή με τίτλο ”TV-GO”. Οι ενδιαφερόμενοι θα προβαίνουν σε πλειστηριασμό μέσω πιστωτικών καρτών για να την κάνουν δική τους κ.ο.κ. Πολλά εκατομμύρια ευρώ θα μαζευτούν σε μηδενικό χρόνο από την Κυβέρνηση,που θα είναι και ο κατ’ εξοχήν ρυθμιστής της τηλεοπτικής αγοράς και οι ενδιαφερόμενοι (αν και κορόιδα) θα βελτιώσουν την φυσική τους κατάσταση.

Αλλά αυτό είναι το ζητούμενο σε μια δημοκρατική κοινωνία; Από πού θα μπορέσει να εισπράξει κάποια ευρώ το Κράτος και μάλιστα εφάπαξ; Προφανώς και όχι.

Το ζητούμενο σε μια δημοκρατική κοινωνία είναι να υπάρχει ελευθερία στην έκφραση και πλουραλισμός στην μετάδοση της πληροφορίας, μέσα σε συνθήκες ελεύθερου ανταγωνισμού. 
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όσο πιο πολλά τηλεοπτικά κανάλια υπάρχουν,τόσο μεγαλύτερος είναι ο ανταγωνισμός, τόσο περισσότερη ελευθερία στην πληροφόρηση υπάρχει, τόσο μεγαλύτερη επιλογή.

Πάρτε ένα καθημερινό παράδειγμα: Όλοι συμφωνούμε ότι τα καλύτερα προϊόντα τα βρίσκουμε στις λαϊκές αγορές. Οι πολλοί έμποροι ανταγωνίζονται μεταξύ τους και εμείς απολαμβάνουμε φρεσκάδα, ποικιλία και χαμηλές τιμές ταυτόχρονα. Σκεφτείτε τι…είδους φρούτα και λαχανικά θα έτρωγε ο απλός κόσμος, αν δεν του δινόταν η ευκαιρία να επιλέξει ανάμεσα στα πολλά αυτό που επιθυμεί;

Μήπως τελικά,αυτός ο ασφυκτικός έλεγχος που επιχειρείται στην ενημέρωση είναι μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου;

Για σκεφτείτε: Καθημερινή απαξίωση της δικαιοσύνης (που ”γενικά και αόριστα” καθυστερεί), των δικαστών (που δήθεν οι πάντες διαπλέκονται), των δικηγόρων (που όλοι φοροδιαφεύγουν)… Οι αλλαγές στον εκλογικό νόμο, με τρόπο που δεν επιτυγχάνονται σταθερές κυβερνήσεις. Ο κομματικός έλεγχος της Παιδείας και ο εξευτελισμός των Πανεπιστημίων, που παραδίδονται ανερυθρίαστα στο έλεος αγνώστων κατασκηνωτών. Δεν είναι ένα, δεν είναι δυο οι κυβερνητικές πρωτοβουλίες που υποδηλώνουν αλλεργία στους δημοκρατικούς θεσμούς.

Και ένας πρωτοετής της Νομικής γνωρίζει ότι η κατάργηση της ανεξάρτητης (από κάθε εξουσία) αρχής του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης, η αντικατάσταση του από έναν υπουργό-καναλάρχη, ο περιορισμός των ψηφιακών τηλεοπτικών καναλιών,η…αστεία διαδικασία δημοπράτησης τηλεοπτικών αδειών, ο επιχειρούμενος παρεμβατισμός στον ελεύθερο ανταγωνισμό των ΜΜΕ, είναι καταφανώς αντισυνταγματικές και αντίθετες στις Ευρωπαϊκές Συνθήκες.

Ήδη ο αρμόδιος Ευρωπαίος Επίτροπος έστειλε το πρώτο προβλεπόμενο έγγραφο (ας πούμε το πρώτο εξώδικο…) ως ανεγράφη, για την δίωξη της Χώρας και την παραπομπή της στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για παραβίαση Ευρωπαϊκής Νομοθεσίας.

Εάν όντως έχουν έτσι τα πράγματα,νέα πρόστιμα μας περιμένουν στην γωνία. Νέες καθυστερήσεις στην αξιολόγηση…Πάλι απομακρύνεται το φως της εξόδου από το τρίτο και μεγαλύτερο τούνελ των Μνημονίων.

Η Κυβέρνηση για ακόμη μια φορά θα βάλει βαθιά το χέρι της στην τσέπη μας για να εντοπίσει τα τελευταία μας ευρώ και να πληρώσει τα πρόστιμα που η ίδια δημιουργεί.

Και αυτό βέβαια, δεν είναι σίγουρα ψηφιακό ηλεκτρονικό παιχνίδι…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

  The article expresses the views of the author  

   iPorta.gr