Κωστής Α. Μακρής  

― Τι θα ντυθείς τις απόκριες, παππού;
― Μπάμια.
― Πώς;
― Θα βάλω ένα πράσινο σκουφί με πράσινο κορδόνι σαν κοτσάνι και ένα πράσινο βρακί με μυτερή ουρά.
― Δεν υπάρχουν τόσο μεγάλες μπάμιες.

Αυτή ήταν η μόνη ένσταση της τετράχρονης στον ―κατά τα άλλα― τεκμηριωμένο σχεδιασμό της μεταμφίεσής μου στο συμπαθές λαχανικό.

Και με το σχόλιό της άρχισα να σκέφτομαι πόσο συχνά οι ενστάσεις του κοινού σε μια πρόταση, πολιτική ή οικονομική, είναι τόσο άσχετες με την πρόταση που να την καθιστούν φαινομενικά λογική και εφικτή ή το αντίστροφο.

Διότι στη συνέχεια του διαλόγου μου με την τετράχρονη χρησιμοποίησα λογικά επιχειρήματα όπως: «Δεν θα μεταμορφωθώ μπάμια, θα ντυθώ με κάτι που θα με κάνει να μοιάζω με μπάμια. Αν εσύ, ας πούμε, βάλεις μια στολή πριγκίπισσας, θα γίνεις πραγματική πριγκίπισσα;»
Εκείνη μου απάντησε με τον πιο φυσικό τρόπο: «Τις απόκριες θα είμαι αληθινή πριγκίπισσα». «Θα ντυθείς σαν πριγκίπισσα.» επέμεινα εγώ. «Αλλά θα είσαι αληθινή πριγκίπισσα;» με έμφαση στο «αληθινή». Και εκείνη: «Ναι. Θα είμαι αληθινή πριγκίπισσα». Κάτι που την έπεισε ότι πραγματικά μπορώ κι εγώ να καταφέρω να πείσω πολλούς ανθρώπους ότι αν βάλω ένα πράσινο μυτερό σκουφί κι ένα πράσινο μυτερό βρακί θα γίνω μια αληθινή τεράστια μπάμια.

Κάτι ανάλογο γίνεται και στην πολιτική και στην οικονομία και σε πολλούς άλλους τομείς. Η προβολή των επιθυμιών κάποιων σε μια μελλοντική πραγματικότητα είναι κάτι που μόνο με εργαλεία μυθοπλαστικής επινόησης μπορεί να γίνει αντιληπτό και κατανοητό. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα εικαστικά έργα τέχνης στα οποία μια νέα επινοημένη πραγματικότητα δεν είναι λιγότερο ούτε περισσότερο πραγματική από τη ρεαλιστική απεικόνιση μιας κοινά αποδεκτής πραγματικότητας. Οι ζοφερές, όσο και ευφάνταστες, εικόνες του Ιερώνυμου Μπος, παραδείγματος χάριν, δεν είναι λιγότερο πραγματικές (ως εικόνες) από ένα σύμφυρμα εικόνων της πολεμικής πραγματικότητας που βιώνουν χιλιάδες άνθρωποι στη Συρία.

Η πραγματικότητα όμως που βιώνουν οι άνθρωποι δεν είναι εικονική.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το «αφήγημα» της μετάβασης στη δραχμή.

Και επειδή η λέξη δραχμή έχει προκύψει από το πιάσιμο με το χέρι έξι οβολών (νομσμάτων με μορφή σουβλερών αντικειμένων) για να χρησιμεύσουν ως μέσο καθημερινής συναλλαγής και ανταλλαγής με αγαθά ή υπηρεσίες, δράττομαι κι εγώ της ευκαιρίας να μετατρέψω τους συλλογισμούς μου περί «μπάμιας» ―που έχει κι αυτή κάπως σουβλερό σχήμα σαν τους οβολούς― σε έκθεση ιδεών γύρω από τα «δραχμικά» σενάρια που βλέπουν το σκοτάδι της υφέρπουσας δημοσιότητας τις τελευταίες τηλεοπτικές νύχτες.

Η δραχμή (δράττω>αρπάζω και δράττομαι>πιάνω σφιχτά), όπως έγραψα πιο πάνω, ξεκίνησε από το χούφτωμα έξι οβολών, μεταλλικών ράβδων δηλαδή που είχαν την αξία και τη χρήση νομίσματος. Η λέξη οβολός επιβιώνει ακόμα και σήμερα στη λέξη «οβελίας» που σημαίνει σούβλα, σουβλί και ―συνεκδοχικά― σουβλιστός, σουβλιστό και αρνί του Πάσχα.
Οπότε, η σύγχρονη δραχμή θα μπορούσε ―ή, θα ήθελα― να είναι το σφιχτό πιάσιμο και ο έλεγχος των (τουλάχιστον) έξι σουβλερών δεινών που απειλούν τη συνοχή και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας και η μετατροπή τους από απειλή σε κάτι παραγωγικό, χρήσιμο και ανταλλάξιμο με αγαθά, υπηρεσίες για ένα καλύτερο μέλλον.

Κι αυτό που με απασχολεί δεν είναι αν, πώς και πότε θα αλλάξουμε το «νόμισμα» (λέξη προερχόμενη από τη λέξη «νόμος») «ευρώ» με το νόμισμα «δραχμή» ή κάποιο άλλο, αλλά πώς κάποιες ασκημένες χούφτες θα μπορέσουν να αδράξουν τους έξι επικίνδυνους, προβληματικούς και όχι τόσο φανερούς οβολούς (κοινώς “σουβλιά”) που απειλούν να διεισδύσουν οδυνηρά στα οπίσθια των ελλήνων πολιτών. Και από απειλές να τους μετατρέψουν σε εργαλεία ανασυγκρότησης, ευμάρειας και κοινωνικής συνοχής.

Και ποια είναι τα έξι απειλητικά αυτά σουβλιά, αυτοί οι επικίνδυνοι οβολοί που ―κατά την ακραία υποκειμενική γνώμη μου― απειλούν τα οπίσθια, τα εμπρόσθια αλλά και τα εντόσθια (βλ. κοκορέτσι, κοντοσούβλι κ.λ.π.) της ελληνικής κοινωνίας σήμερα, Φεβρουάριο του 2017;

1. Οβολός πρώτος: Η αδυναμία αυτογνωσίας. Ή ―με άλλα λόγια― η άγνοια, υποτίμηση ή υπερτίμηση του εαυτού και της θέσης του στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

2. Οβολός δεύτερος: Η αδυναμία γνώσης του άλλου (που εκπηγάζει από τον πρώτο οβολό/σουβλί). Που σημαίνει άγνοια, υποτίμηση ή υπερτίμηση του άλλου και αδυναμία ανάγνωσης και αξιοποίησης της διεθνούς συγκυρίας.

3. Οβολός τρίτος: Η υποκειμενική ερμηνεία της πραγματικότητας με γνώμονα και μέτρο τις επιθυμίες μας, τα ιδεολογήματά μας και τις εμμονές μας αντί για την όσο γίνεται πιο ενδελεχή και επιστημονική μελέτη των αντικειμενικών δεδομένων.

4. Οβολός τέταρτος: Η αδυναμία σεβασμού των Νόμων και Κανόνων της κοινωνικής συμβίωσης.

5. Οβολός πέμπτος: Η στρέβλωση και υποτίμηση της Παιδείας (γλωσσικής, ιστορικής, πολιτισμικής, επιστημονικής, κοινωνικής, πολιτικής, αθλητικής, καλλιτεχνικής, γεωγραφικής).

6. Οβολός έκτος: Η αχαριστία απέναντι στο άπλετο και διάχυτο φως που μας έχει χαριστεί ως γλώσσα, ως σκέψη, ως ευρηματικότητα, ως εφευρετικότητα και ως αναστοχασμός από τον Όμηρο και τους αρχαίους Στοχαστές, Φιλοσόφους και Ποιητές μέχρι τους σύγχρονους Επιστήμονες, Στοχαστές, Τεχνίτες και Ποιητές.

Στο «δια ταύτα»:

Την ημέρα (δεν με πειράζει να είναι και νύχτα) που χιλιάδες συνειδητές και ασκημένες χούφτες θα πιάσουν αυτούς τους έξι οβολούς και θα τους μετατρέψουν με γνώση, αυτογνωσία και αγάπη για τον τόπο μας, σε χρηστικές, πανάκριβες και ανταλλάξιμες Δραχμές, με επαρκές αντίκρυσμα, τότε πραγματικά δεν θα με νοιάζει ποιο θα είναι το νόμισμα της Ελλάδας.

Μέχρι τότε, κάθε συζήτηση για επιστροφή σε μια Δραχμή χωρίς αντίκρυσμα θα τη θεωρώ επικίνδυνη και καταστροφική. Προδοτική δεν μπορώ να την πω επειδή για να προδώσεις κάτι πρέπει πρώτα να το έχεις πιστέψει και να το έχεις αγαπήσει. Και είναι πολλοί στον τόπο μας που ποτέ δεν πίστεψαν στην Ελλάδα ως οικουμενικό μέγεθος και όχι ως ρηχή φαντασίωση.

Μέχρι τότε, θα υπερασπίζομαι μια μεγαλύτερη, ισχυρότερη και πιο ενωμένη Ευρώπη ως κύριο ανάχωμα και ασπίδα απέναντι στα διεθνή σουβλιά που απειλούν πανταχόθεν τα οπίσθιά μας, τα εμπρόσθιά μας και τα εντόσθιά μας.

Και, εννοείται, θα υπερασπιστώ όσο μπορώ την παραμονή της Ελλάδας στη ζώνη του Ευρώ. Την μόνη ζώνη που είναι ικανή ―αυτή την περίοδο― να κρατήσει τα βρακιά μας στη θέση τους. Μέχρι να φτιάξουμε εμείς οι ίδιοι τις ζώνες ή τις τιράντες που θα μας επιτρέπουν να μην κυκλοφορούμε ξεβράκωτοι στις αγορές και στον πέριξ κοντινό μας κόσμο, που δεν χάνει ευκαιρία να υποβλέπει και να εποφθαλμιά τα ―θεωρητικώς μόνο― κεκτημένα μας.

Υ.Γ. Αν διαφωνείτε με τα «σουβλιά» που παρέθεσα, μπορείτε να προτείνετε τις δικές σας εναλλακτικές θέσεις.
κ.α.μ.

02 Φεβρουαρίου 2017

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr