Ηλίας Καραβόλιας 

Πολλοί άνθρωποι στην χώρα μας στερούνται τα βασικά αυτές τις άγιες ημέρες. Κάποιοι δεν έχουν σπίτι, φαγητό, ζεστασιά. Πολλοί επίσης δεν μπορούν να δαπανήσουν χρήματα, ώστε να ψωνίσουν στα παιδιά τους κάποια δώρα. Οι απλήρωτοι λογαριασμοί και το άγχος για το μέλλον σκεπάζουν την ευτυχία εντός των σπιτικών τους.

Υπάρχουν όμως και οι υπόλοιποι. Αυτοί που έχουν τα βασικά και κουτσά στραβά χαίρονται τις γιορτές ξεχνώντας προσωρινά τις υποχρεώσεις και το άγχος. Ξορκίζουν τον κίνδυνο του χειρότερου . Είναι η Ελλάδα της μεσαίας τάξης, που έχει δεχθεί ανεπανόρθωτο πλήγμα, αλλά στις γιορτές ξεχνιέται με οικογενειακές συγκεντρώσεις και φίλους.

Μήπως όμως υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα; Ναι, είναι η χώρα όσων έχουν πολλά λεφτά και καθόλου άγχος. Η Ελλάδα αυτών που ξοδεύουν λεφτά πίσω από τις φανταχτερές βιτρίνες. Η Ελλάδα της Αράχοβας και των χιονοδρομικών. Η Ελλάδα των σαλέ στην Ελβετία. Η χώρα των ισχυρών, που με πούρα και πανάκριβα ρούχα, πλούσιο τραπέζι και ακριβές σαμπάνιες, απολαμβάνει την ασφαλισμένη περιουσία της απανταχού της γης.

Στην πατρίδα μας υπάρχει μια ιδιόρρυθμη κοινωνία. Μια κοινωνία υπόγειων ανισοτήτων και διαφορών κάτω από τον μανδύα της επιφανειακής καλοπέρασης. Το πιθάρι της γίνεται πυραμίδα (διαστρωματικά μιλώντας). Μια πυραμίδα που στενεύει προς τα πάνω και πλατειάζει στην βάση. Μια πυραμίδα στην οποία οι ενδιάμεσοι κατρακυλούν προς τα κάτω. Η πάλαι πότε μεσαία τάξη πάσχει και αδυνατεί να κρατηθεί σε ψηλό επίπεδο.

Στην χώρα της σταλινικής φορολογίας, στην χώρα της διεφθαρμένης και ξενόδουλης πολιτικής ηγεσίας, στον ευλογημένο αυτό τόπο που τον διαχειρίζονταν ανίκανοι νευρωτικοί της εξουσίας, πολλοί πολίτες σκέφτονται ως Ανάσταση την φυγή, την αποστασία από την μίζερη πατρίδα, που τους βουλιάζει όλο και περισσότερο. Όσοι κατηγορούνται για αρνητισμό και πεσιμισμό δεν νομίζω ότι γεννήθηκαν όλοι απαισιόδοξοι. Οι συνθήκες τους έκαναν πεσιμιστές και φυγόπονους του μάταιου.

Η ελληνική πραγματικότητα για αρκετό καιρό ακόμη, σχεδόν όσο διανύσαμε μετά τον ερχομό των φωστήρων από Ευρώπη και ΗΠΑ, θα είναι στα όρια μεταξύ απαξίωσης και στασιμότητας. Μπορεί ο κατήφορος να σταματήσει κάπως, όμως η ανάκαμψη σε ψυχολογία, φιλότιμο, όνειρα και προοπτικές αργεί ακόμη για πολλούς.

Ας δώσει ο καθένας μας ότι μπορεί στον συμπολίτη και συνάνθρωπο του. Είτε ο άλλος είναι κάτω, είτε πάνω από αυτόν στην οικονομική πυραμίδα. Και ας σκεφτούν οι έχοντες, ότι μια πατρίδα χωρίς δημιουργικούς πολίτες, χωρίς απασχολούμενους, είναι μια πατρίδα που θα καταπίνει τα παιδιά της. Και αυτών που έχουν, και αυτών που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Γιατί ο μόνος τρόπος να πάρει μπροστά η χώρα, είναι να σεβαστούν οι πλούσιοι Έλληνες όσους συμπολίτες τους δεν τα βγάζουν πέρα.

Όχι να τους δώσουν δανεικά, μήτε να τους λυπηθούν. Αλλά να τους δώσουν δουλειά…

Καλή Ανάσταση.