Γιάννης Σιδέρης 

Η καταγγελία είναι σοβαρή: Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών υπαλλήλων, με ανακοίνωση που εξέδωσε, μετά τις επιχειρήσεις για εκκένωση των χώρων που βρίσκονταν υπό κατάληψη, καταγγέλλει ότι δεν αφήνουν την αστυνομία να κάνει τη δουλειά της, και ερωτά: «Γιατί άραγε; Τι είναι αυτό που εμποδίζει την Αστυνομία να κάνει το αυτονόητο; Ποια συμφέροντα κρατούν δεμένα τα χέρια της Αστυνομίας; Γιατί σε γειτονιές της Αθήνας η πρόσβαση της Αστυνομίας είναι απαγορευτική και οι πολίτες νιώθουν απροστάτευτοι;».

Να εξηγήσουμε απ’ αρχής ότι δεν θεωρούμε ότι υπάρχουν συμφέροντα που δένουν τα χέρια της αστυνομίας, στον τομέα της Δημόσιας Τάξης. Οι Συριζαίοι είναι ακόμη πολλοί φρέσκοι και πολύ άσχετοι, ώστε να σχετίζονται με προσοδοφόρα κυκλώματα ύποπτου χρήματος.

Απλώς είναι και πολύ ιδεοληπτικοί. Αρνούνται να αναγνώσουν την γύρω τους πραγματικότητα, όπως αυτή διαμορφώθηκε μεταπολιτευτικά και – ακόμη χειρότερα – αρνούνται να αποδεχθούν ότι είναι πλέον ευθύνη τους, η τήρηση της Δημόσιας Τάξης.

Οι ιδεολογικές τους συντεταγμένες, ο τρόπος που αντιμετωπίζουν την αστυνομία, έρχονται από καιρούς παλιούς, τότε που η αστυνομία υπηρετούσε αλλότριους στόχους, συχνά αντιλαϊκούς, υπό τη διαχείριση αντιδημοκρατικών εξουσιών.

Όλα άλλαξαν από την εποχή του πρώτου Καραμανλή, με τις όποιες αστοχίες, που συνήθως οφείλονταν σε προσωπικές παρεκβάσεις αστυνομικών οργάνων και όχι πολιτικές αποφάσεις, εντολές ανωτέρων και επιτελικούς σχεδιασμούς.

Παρόλα αυτά, για την Αριστερά το κράτος ήταν πάντα αστυνομικό, κατέπνιγε τις δίκαιες λαϊκές αντιδράσεις, ήταν η ισχυρός βραχίονας υπέρ των συμφερόντων των κυρίαρχων τάξεων (βέβαια όποιος είχε ζήσει στην Ευρώπη ή τις ΗΠΑ και άκουγε να χαρακτηρίζεται το διαχρονικώς αναποτελεσματικό – σε θέματα αστυνόμευσης – ελληνικό κράτος ως «αστυνομικό» μειδιούσε).

Εξ αυτού, η αριστερή γνώμη είχε κατανόηση σε όποιον αντιμετώπιζε την αστυνομία με επιθετικότητα. Και αφού πλέον δεν υπήρχε καταστολή, συχνά την προκαλούσε να εκδηλωθεί. Πολλές φορές οι διαδηλωτές χτυπούσαν πρώτοι τα ΜΑΤ, ώστε να προκαλέσουν την αντίδρασή τους , και στην συνέχεια τα κόμματα εξέδιδαν ανακοίνωση, όπου καταγραφόταν η έντονη διαμαρτυρία για την «αναίτια επίθεση της αστυνομίας στην ειρηνική πορεία» (τα κανάλια γεμάτα πονοψυχιά, δείχνοντας επεισόδια, ταυτίζονταν με τους διαδηλωτές, γιατί υπήρχε η πελατεία).

Δεν ήταν και προς καταδίκη αυτή τακτική της Αριστεράς. Ήταν απλώς ένα πολιτικό παιχνίδι, που διαιώνιζε τα στερεότυπα, δια των οπoίων προσπόριζε οπαδούς. Στην ουσία την εκάστοτε κυβέρνηση κατήγγειλε για αυταρχισμό, με αφορμή την αστυνομία. Οι παλιές προδικτατορικές μνήμες και η συνεχιζόμενη μεταπολιτευτική τακτική, δημιούργησαν ανακλαστικό.

Οι καταλήψεις

Ο καταλήψεις κατά την ταπεινή μας γνώμη δεν είναι αδίκημα, τουλάχιστον σοβαρό.

Ξεκίνησαν στις χώρες της Δύσης, υπακούοντας και σε ανθρωπιστικές ανάγκες. Οι δυτικές κοινωνίες της – κάποτε – καπιταλιστικής αφθονίας, αλλά και του ισχυρού κοινωνικού κράτους, πάντα δημιουργούσαν κοινωνικό περιθώριο. Άνεργους, ανήμπορους, άστεγους που κατέληγαν πένητες στο πεζοδρόμιο. Οι πρώτες καταλήψεις έγιναν από ακτιβιστές για να στεγάσουν τέτοιες κοινωνικές ανάγκες, ενώ στη συνέχεια οι χώροι αυτοί πολλαπλασιάστηκαν και εμπλουτίστηκαν με εναλλακτικό τρόπο ζωής, συχνά κοινοβιακού χαρακτήρα.

Στην Ελλάδα, όπως όλα, ήρθαν με καθυστέρηση, σε μια εποχή που δεν υπήρχε, όπως τώρα, μαζική εμφάνιση αστέγων. Δεν κάλυπτε υπαρκτές κοινωνικές ανάγκες. Περισσότερο εντασσόταν σε μια αντιεξουσιαστική νοοτροπία. Ηταν ας πούμε, «πιο πολιτικές» από τις καταλήψεις της Δύσης.

Η Αριστερά τύπου ΣΥΡΙΖΑ τις εγκολπώθηκε, ως αντισυστημικές ενέργειες, όπως άλλωστε θεωρούσε και η ίδια τον εαυτό της αντισυστημικό. Γι αυτό και το Τμήμα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία αναφέρει: «Η αριστερά, παραδοσιακά, ξέρει να διεκδικεί χώρους και δικαιώματα με το δικό της τρόπο: με πρόταση, έμπνευση, αλληλεγγύη, με ανθρώπους, κίνημα και ασφαλώς όχι με τα ΜΑΤ». Παράλληλα ο κυβερνητικός βουλευτής Χρήστος Καραγιαννίδης χαρακτήρισε την εκδίωξη των καταληψιών ως ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ (με κεφαλαία), την στιγμή που ο ένας χώρος που ανήκει στον Δήμο Ζωγράφου και προώρισται να χρησιμοποιηθεί ως πολιτιστικός χώρος και ο δεύτερος στον Ερυθρό Σταυρό, προκειμένου να το χρησιμοποιήσει για ασυνόδευτα παιδιά.

Δηλαδή για την αριστερή συριζαΐκη σκέψη, είναι καταστολή η εκδίωξη 5-6 ατόμων (όσο αυτοδιαχειριστικά και εναλλακτικά να ζούσαν), και δεν αποτελεί καταστολή το να μην έχουν χώρο για να μείνουν τα ασυνόδευτα παιδιά, ή να μην έχει χώρο ο Δήμος για πολιτιστικές δράσεις, και να τις οργανώνει σε χώρους ακατάλληλους και επικίνδυνους.

Εν κατακλείδι, η ανομία στις γειτονιές της Αθήνας, δεν έχει να κάνει με συμφέροντα. Τα συμφέροντα βρίσκονται στα Βόρεια και Νότια προάστια, και μια χαρά τα προσεγγίζει η ηγεσία της κυβέρνησης. Έχει να κάνει με ένα στερεότυπο που χωρίς σκέψη… έγινε τρόπος σκέψης!

Γι αυτό, μην περιμένουμε πολλά από την κυβέρνηση. Όταν ο Γιάννης Πανούσης προσπάθησε να επιβάλει κάποια τάξη, ξεσηκώθηκε όλος ο ΣΥΡΙΖΑ εναντίον του.

ΥΓ: Η ΝΔ δεν πείθει με τέτοια επιθετικότητα στο θέμα. Έζησε και αυτή ως κυβέρνηση με καταλήψεις.

 * Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr