Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

-Έλα γυναίκα, πού είσαι; Γύρισα.

-Τί φωνάζεις Κριστιανέ μου; Εντώ είμαι, στο μάστερ το μπέντρουμ.

– Στο μάστερ το μπέντρουμ είμαι και γω. Δεν σε βλέπω. Πού είσαι;

-Είμαι στην γουόκιν την κλόσετ. Φτιάκνω βαλίντσες.

-Γιατί;

-Θα με τρελάνεις; Εσύ ντεν μου είπες ” Μέχρι να γυρίσω από το εκλογικό κέντρο να έκεις πακετάρει; Μην ξεχάσεις το παιντί και τις κουρτίνες;” Το΄χασες ντιπ; -Είπα ξείπα, την χέζω την παρόλα μου. Ξεπακέταρε. Δεν πάμε πουθενά. Κερδίσαμε…νομίζω.

-Μα εσύ δεν είπες πως πάει η προεδρία, την χάσαμε και πω πω πω και παπαπα, τί θα κάνουμε τώρα; Γυρίζουμε πίσω στον ουρανοξύστη; Το ξέχασες; Πάνω που είχα συνηθίσει και γω το γκαζόν και τις λάσπες στις μοκέτες… ΄Αντε μην τα θυμηθώ τώρα και μου σπάσουν τα νήματα.

– Έτσι νόμιζα και γω… αλλά οι Αμερικάνοι είναι πιό Αμερικανάκια κι από μένα τελικά! Ακου να τρελαθείς! Μπορεί να με ξαναβγάλουν. Δηλαδή, τί μπορεί…Πες πως με βγάλανε κιόλας! Μεγάλη πλάκα σου λέω. Γκάντεμιτ…έπρεπε να με είχα παίξει στο στοίχημα!

– Μα πώς έγκινε αυτό;!

-Έλα μου ντε;! Εσύ πες μου!

– Και τώρα; Εγκώ νόμιζα πως θα φεύγκαμε και είκα ράψει τρία μαύρα συνολάκια. Μαύρες τσάντες, μαύρες γκόβες. Μέχρι πλερέζα είκα κανονίσει.

-Ε, τί να σου πω και γω τώρα; Σπάστ΄το μαύρο με κάνα φουλάρι.

-Καλά, καλά, κάπου θα τα φορέσω. Έχω κάτι κατά νου… Μην ασχολείσαι εσύ με τέτοια. Αχ! όμως μωρέ Ντόναλντ, όλα άρπα κόλα. Μιά σωστή ντουλειά ντεν μπουρείς να κάνεις.

– Τί θες να κάνω δηλαδή; Πού να το φανταστώ; Πάντως έχεις χρόνο να ράψεις άλλα, χρωματιστά, γιατί θα γίνουν εκεί κάτι δικαστήρια μέχρι να ορκιστώ ξανά.

– Α! τί δικαστήρια;Δηλαδή ντεν είσαι ακόμα πρόεντρος; Μπερντεμένα μου τα λες.

– Και μένα μπερδεμένα μου φαίνονται, μη νομίζεις. Θα το γκουγκλάρω το βράδυ, αλλά κάτι με τους εκλέκτορες και την Πενσυλβάνια…Δεν πολυκατάλαβα. Κουνούσα το κεφάλι αλλά μεταξύ μας ιδεάν δεν έχω.

– Τί είναι το “εκλέγκτορες”; Και η Πενσυλβάνια έκει σχέση με την Αλβανία;

-Τί μας νοιάζει μαναμ΄. Εμείς από σω δεν θα φύγουμε.

-Κι αν τελικά χάσεις στα δικαστήρια;

– Θα σου πω κάτι εμπιστευτικά, αλλά να μην διαρεύσει. Εσύ εγώ και το τουίτερ.

– Στο νούμερο της βαφής μου καλέ, να μην μου στρώσει μπότοξ, ντεν τα το πω πουτενά.

– Λοιπόν, άκου. Σκέφτομαι να τον αγοράσω τον Λευκό τον Οίκο. Μου άρεσε. Η άπλα, οι πρασινάδες, τα πολλά παράθυρα…Που ήταν άσπρο. Που ήταν ισόγειο βρε παιδί μου. Όλο κέντρο κέντρο…είχα μπουχτήσει. ¨ήταν κι αυτά τα ασανσέρ πάνω κάτω δέκα ώρες να πας μιά τουαλέτα. Εδώ θα το έχουμε εξοχικό. Χαριτωμένο είναι, μανιτζέβελο σπιτάκι… Με τον κήπο του…τί λες; – Αμαν πια ρε παιντί μου με τα γκρασίντια! Τί αγκάπη είναι αυτή έτσι ξαφνικά; Ντεν μπορείς να μπεις στο ελικόπτερο, να κυκλοφορήσεις σαν άντρωπος… Καρφώνονται τα τακκκούνια στο γκαζόν, όλο φυσάει, ντεν κάτεται μαλλί, ντεν κάτεται φούστα… Αλλά τί σε νοιάζει εσένα; Φοράς τακκκκούνια εσύ; Ντεν φοράς. Μιά ζωή στην καρακοσμάρα σου. Άκου εκεί, του αρέσει η άπλα και οι πρασινάντες. Ήμαρτον κύριε!

-‘Ελα σταμάτα την γκρίνια. Είπαμε, θα μένουμε και στον ουρανοξύστη. Εδώ θα ερχόμαστε για κάνα γκολφ, κάνα μπάρμπεκιου, του αγίου Ντόναλντ, μεγάλη η χάρη του, στις κολοκύθες- πολύ μου αρέσουν οι κολοκύθες, το καλοκαιράκι που θα σκάει ο τζίτζικας στην Νέα Υόρκη…Μετά το γράφουμε στο παιδί.

– Ντηλαντή μένουμε;

– Μένουμε, μένουμε. -φτούυυυυυ….Kfjriov kaasekmf kdf,ghrtersdkasjfkd kdsjfdkfa

– Τί λες, τί λες; Με ξεματιάζεις στην γλώσσα σου, ε;

– Βουλωμένο γράμμα διαβάζεις αγκάπη μου…kdjksjalkajflkJKLDSJFLAKSJDKFJALKSDJFLKJALSKDJFLKAJLSKDJF