Βαγγέλης Παυλίδης

Χρήστο,

θα το ξέρεις βέβαια πως οι καιροί εδώ κάτω είναι μυστήριοι τώρα τελευταία. Κοντεύουν Χριστούγεννα και μόλις τώρα είδαμε βροχή.

Μπουνάτσα η θάλασσα και λιακάδα φθινοπωρινή, άντε και κανέναν σύννεφο που και που. Οι γεωργοί είναι προβληματισμένοι μα δεν

συμβαίνει το ίδιο με τους ψαράδες. Αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα μπορείς να πείς (χεχεχε). Ως λάτρης της θάλασσας και του κάθε τι

θαλασσινού θα με καταλαβαίνεις.

Χτές λοιπόν έπεσα πάνω σε τρείς παλαμίδες φρεσκότατες. Για να ακριβολογώ, έπεσα πάνω στον ψαρά που πότε πότε περνάει απο την

Λαχανιά. Δεν χρειάστηκε να σκεφτώ πριν τις πάρω στον δρόμο για το σπίτι. Την μια λοιπόν την έβρασα σε μπόλικο νερό, με φύλλο δάφνης,

σέλινο και μαϊντανό, μια καυτερή πιπεριά κι ένα λεμόνι κομμένο στα δυό. Α, και μερικά σπυριά μαύρο πιπέρι. Όταν ετοιμάστηκε την έβγαλα

ολόκληρη όπως ήταν, την ξεπέτσωσα, την άνοιξα στα δυο και καθάρισα τα κόκκαλα. Την έκοψα σε μικρότερα κομμάτια και τώρα είναι στο

ψυγείο βουτηγμένη στο λάδι -φρέσκο, ντόπιο παρακαλώ- με ρίγανη, σκόρδο και λεμόνι και μια τόση δα κόκκινη, καυτερή πιπερίτσα.

Κομματάκι κομματάκι θα συνοδέψει το ούζο μαζί με καμιά ελιά κι ίσως λίγο φρέσκο κρεμμυδάκι.

Ενώ λοιπόν έβραζε αυτή, εγώ ετοίμασα την άλλη για τον φούρνο. Μια στρώση πατάτες και κολοκυθάκια σε φέτες στο ταψί, μπόλικος

μαϊντανός, ρίγανη και λίγο δεντρολίβανο, δυο τρείς γλίθες σκόρδο και αλατοπίπερο. Καθισμένη απάνω η παλαμίδα, με την κοιλιά

παραγεμισμένη κι αυτήν με μαϊντανό, σκόρδο, ρίγανη. Στην πλάτη της παλαμίδας φέτες ντομάτα, έτσι, για να κρατουν το ψάρι ζουμερό.

Γύρω γύρω, ντομάτες χοντροκομμένες να στάζει σιγά σιγά το ζουμί τους και να πίνουν πατάτες και κολοκυθάκια. Κι όλα αυτά μαζί,

περιχυμένα με λάδι. Τώρα είναι στον φούρνο και θα την τιμήσουμε το μεσημέρι, μαζί με κάτι πατζάρια που περίσεψαν απο χθές.

Η τρίτη παλαμίδα της παρέας (μην ξεχνάμε την τρίτη παλαμίδα) πήγε στον καταψύχτη και προορίζεται εν καιρώ να γίνει λακέρδα.

Τι σου τα λέω; Να, για να σε πειράξω, να ζηλέψεις. Και γιατί καθώς τα έφτιαχνα όλα αυτά σε θυμήθηκα. Θυμήθηκα τα ταβερνάκια στην

παραλία, τα θαλασσινά, το ούζο και το ρακί που τα συνόδεψε για να τονίσει την θαλασσινή γεύση ακόμα πιο πολύ. Και δεν ήταν μόνο

παλαμίδα εδώ που τα λέμε μα κάθε τι ωραίο που μας δίνει η θάλασσα, σπινιάλο και φουσκό’αλο και γαριδάκι Συμιακό και χταπόδι

λιόκαφτο… Μερακλήδικα πράγματα, ε, νησιώτικα, δικά μας. Μαζί μ’ αυτά σκεφτόμουνα που μού’λεγες πως εκεί στην ξενιτιά τα ψάρια είναι

αλλιώτικα, όχι νόστιμα σαν τα δικά μας και πως το ούζο και το ρακί δεν έχουν την ίδια ευχάριστη γεύση. Είναι ο αέρας ο θαλασσινός που

τους λείπει, έλεγες, γι αυτό και περίμενες πως και τι να ξαναεπισκεφτείς την πατρίδα με την πρώτη ευκαιρία.

Να, αυτά είχα να σου πω κι ελπίζω πως διαβάζοντάς τα εκεί που κάθεσαι παρέα με τους άλλους θαλασσινούς -ψαράδες και σφουγγαράδες-

να σού’ρθε λίγη θαλασσινή μυρωδιά Αιγαιοπελαγίτικη.

Βαγγέλης

ΥΓ. Στην φώτο είναι η παλαμίδα που λέγαμε, μόλις βγήκε από τον φούρνο.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ. Ήταν κάτι τέτοιες μέρες, γιορτινές, πριν ένα περίπου χρόνο που ο Χρήστος έλυσε κάβο κι άπλωσε πανιά για το πιο μακρινό

ταξίδι, για τα μέρη που πάνε οι θαλασσινοί, οι μερακλήδες.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

 iPorta.gr