Ματίνα Ράπτη-Μιληλή

Εχάθει γοβάκι νούμερο 37, το δεξί, γιατί το αριστερό το έχουμε. Παρακαλείται όποιος το βρει να το κρατήσει και να μας φέρει τον πρίγκιπα. ΄Ετσι κι αλλιώς μας χτυπούσε στο κότσι.Το γοβάκι όχι ο πρίγκιπας.

Γιατί αν θέλουμε να πάρουμε την ιστορία από την αρχή του τέλους της, αν δεν είχαμε και μεις κότσι, δεν θα μας πέθαινε το πόδι μας και δεν θα καθόμαστε στην άκρη της σκάλας να ξαποστάσουμε μιά στάλα, δεν θα βγάζαμε το δεξί γοβάκι να σώσουμε το ποδαράκι μας από βέβαιο θάνατο και δεν θα το χάναμε…

Έτσι κι αλλιώς φεύγαμε. Ο χορός δεν είχε τελειώσει αλλά λίγο ακόμα και θα μας έβγαζαν από την σάλα με το καροτσάκι! Πόνος… μα τί πόνος το κότσι παιδιά! Πόνος σουβλιστός. Πόνος που μόνο με το πονόδοντο μπορεί να συγκριθεί…αλλά στον πονόδοντο κοπανάς δύο ουζάκια κι έρχεσαι στα ίσα σου. Με το κότσι τί να κάνεις; Να περπατάς ξυπόλυτη με τα τούλια να σέρνονται στα μάρμαρα του παλατιού;

Και από τον πληθυντικό περάσαμε γλυκά και διακριτικά στον ενικό…Για όσους το κατάλαβαν, δώρο το πρώτο μου βιβλίο με την υπογραφή μου και ένα τζιζ κέικ βύσινο που το πετυχαίνω τρελά!

Και για όσους δεν το κατάλαβαν, είσαι η Σταχτοπούτα! Ναι , αυτή από το παραμύθι. Η αληθινή όμως.

Ζείς μιά ζωή στις στάχτες. Γεγονός αυτό. Οι αδερφές σου εξ αγχιστείας έχουν φάει τα λυσσακά τους μαζί σου γιατί έχεις πόδι δύο μέτρα και ακόμα και τα τσουβάλια που σου δίνουν να φορέσεις σου πάνε. Κι αυτό γεγονός.

Όταν φοράς δε τα αποφόρια τους και τα βλέπουν πάνω σου, στα ξαναπαίρνουν πίσω γιατί εσένα σου πάνε καλύτερα και τσαντίζονται ακόμα περισσότερο. Τα ξαναφοράνε, βλέπουν πως εξακολουθούν να είναι χάλια πάνω τους και προτιμάνε να τα κάνουν πατάκια για το παρκέ παρά να στα ξαναδώσουν.

Αυτές σε ζηλεύουν και συ πέρα βρέχει. Πιό γεγονός δεν έχει!

Το μόνο ψεγάδι πάνω σου είναι το κότσι στο δεξί σου πόδι. Αυτό είναι που δεν αποκαλύπτει το παραμύθι…Και λογικό ακούγεται γιατί πού ακούστηκε πανέμορφη μέλλουσα βασίλισσα με κότσι!

Αν και μπαρουτοκαπνισμένη και πτώμα από τις δουλειές του σπιτιού λαμβάνεις πρόσκληση να πας στον μεγάλο χορό.

Και τώρα; Τί φοράνε τώρα; Είναι ένα θέμα. Για την ακρίβεια ΤΟ θέμα που απασχολεί όλες τις γυναίκες του κόσμου ανα τους αιώνας! Είτε έχουν να πάνε στο παλάτι, είτε στον Πλούταρχο, είτε σε reunion, είτε σε πανηγύρι στα Κιούρκα, είτε σε πλημμύρες στο Τέξας…

Αλλά τελευταία στιγμή εμφανίζεται η από μηχανής νονά, σε κάνει φιγουρίνι και σε στέλνει με την ποντικολίμο στο παλάτι να καταπλήξεις τα πλήθη.

Και πας. Και καταπλήσεις τα πλήθη και όχι μόνο. Ο πρίγκιπας έχει φάει κόλλημα μαζί σου από την πρώτη στιγμή που σε βλέπει στην κορυφή της σκάλας και δεν σε αφήνει ούτε λεπτό από την αγκαλιά του. Χορεύετε ασταμάτητα όλους του χορούς! Πλέεις από ευτυχία στα κύματα του Δουνάβεως ώρες ατελείωτες σε σημείο να κινδυνεύεις από ναυτία…όταν…

΄Οταν ένας πόνος που ξεκινάει χαμηλά, από το μεγάλο δάχτυλο του δεξιού ατελείωτου ποδιού σου αρχίζει να σε σουβλίζει και να χτυπάει κατευθείαν στον εγκέφαλο!

Αρχίζει ένα αργό μαρτύριο. Πόσους χορούς να χορέψεις κουτσαίνοντας; Πόσο να στηριχτείς στον ώμο του πρίγκιπα που δεν τονε λες και ντούκι;

Κρύος ιδρώτας αρχίζει να στολίζει με το αλαβάστρινό σου μέτωπο και δεν ξέρεις τί να κάνεις που σε κοιτάζει όλο το παλάτι και συ θέλεις να βάλεις τις φωνές από τον πόνο…

Κότσι. Μάλιστα, έτσι το λένε το βασανιστήριό σου. Και η από μηχανής νονά σου έφερε να φορέσεις αυτά τα θεόστενα γοβάκια που ναι μεν είναι το νούμερό σου…αλλά σε σαγιονάρα.

Αυτά τα διάφανα μυτερά όργανα βασανισμού νούμερο 37 και ειδικά εκείνο το δεξί, σου σφίγγει το πόδι λες και σε μισεί. Και σε μισεί.

Κι αυτός ο πρίγκιπας σε κοιτάζει μαγεμένος και σε βλέπει να ιδρώνεις και να συσπάσαι στην αγκαλιά του και ποιός ξέρει τί βάζει κι αυτός με το νού του! Η αλήθεια είναι πως ίσως να είναι και λίγο αγαθό το πριγκιπόπουλο και λίγο σιτεμένο-πράγμα παράξενο για πρίγκιπα αλλά πάλι δεν μπορεί να τα έχουμε όλα σ΄αυτόν τον πλανήτη…- αλλά κατά τα άλλα, μιά χαρά παιδί. Με τον πύργο του, τα δυό του μεταπτυχιακά-αγορασμένα κοψοχρονιά – , ένα στην διοίκηση επιχειρήσεων κι ένα στις πολιτικές επιστήμες-αυτό το δεύτερο ειδικά, όλα τα λεφτά!

Νταξ΄μωρέ …του πάει και η στολή. Να θυμηθείς μόνο να του πεις όταν παντρευτείτε να κοιμάται μ΄αυτήν…

Αλλά εσύ τώρα πεθαίνεις όρθια από τον πόνο και το μόνο που θέλεις είναι να κάτσεις σε μιά καρέκλα και να βγάλεις τα παπούτσια σου…Αλλά επειδή το έχεις ξαναπάθει και έκανες το λάθος να τα βγάλεις σε έναν άλλο χορό…τότε, στον χορό των καπνοδοχοκαθαριστών, και μετά που πήγες να τα ξαναβάλεις είχαν τουμπανιάσει τα πόδια σου και οι γόβες δεν έμπαιναν με τίποτα, αποφασίζεις να μην ξανακάνεις το ίδιο λάθος.

Εκείνο το βράδυ το πέρασες δίπλα στη Μαίρη Πόππινς να σε έχει ζαλίσει με το «σουπερκαλιφρατζιλιστιελπιαλιντόσιους» και να σε κυνηγάει ξυπόλητη σε όλη την αίθουσα να σου δώσει ένα σιρόπι που εξαφανίζει το κότσι ως δια μαγείας !

Πόσο θα αντέξεις ακόμα, δεν ξέρεις. Το μεγάλο ρολόι στην σάλα σημαίνει την ώρα. Πήγε 12! Επιτέλους!

Κάθε νταν και μια μαχαιριά. Νταν, ο πρίγκιπας να σε στροβιλίζει, νταν, το κότσι να σε σουβλίζει. Νταν, δεν αντέχεις άλλο…Στο τρίτο χτύπημα είμαι στην πόρτα…που λέει και το τραγούδι. Νταν, μην επιμένεις, έχω φύγει.

Αρχίζεις να τρέχεις προς την έξοδο με όσες δυνάμεις έχεις. Κατεβαίνεις τα σκαλιά όταν… το δεξί σου πόδι δεν σε υπακούει πια. Σωριάζεσαι στα μάρμαρα και παρατηρείς για λίγο το φονικό γοβάκι λίγο πριν το βγάλεις και πάρεις μιά βαθιά ανάσα. Κρίμα όμως γιατί είναι ωραίο παπούτσι μωρέ. Σου έρχεται όμως να του δώσεις μιά και να το κάνεις γυαλάκια γυαλάκια γυαλάκια…αλλά μετά σκέφτεσαι την από μηχανής νονά και την γκρίνια της αν γυρίσεις χωρίς παπούτσια. Κάνει και ψυχρούλα.

Το χρώμα των δαχτύλων σου έχει αλλάξει και από απαλό μπεζ έχει γίνει ένα σκούρο κοκκινομπλαβί του θανάτου …ελπίζεις πως το έσωσες και θα επανέλθει στο φυσικό του χρώμα μόλις γυρίσεις σπίτι και κάνεις ένα ζεστό ποδόλουτρο.

Πάνω που τα σκέφτεσαι όλα αυτά , τσουπ , να κι ο πρίγκηψ στην κορφή της σκάλας να σε φωνάζει…

«Μή φεύγεις, πού πας; Μιά ζωή πετάς μέσα στον γκρεμό… Έχω και κότερο…Στάσου μύγδαλα…»

Σηκώνεσαι γρήγορα και τρέχεις να μπεις στην ποντικολίμο που για έναν παράξενο λόγο έχει βγάλει…ουρά! Ο πρίγκιπας τρέχει ξοπίσω σου αλλά το τελευτάιο πράγμα που θες εκείνη την στιγμή είναι να το ρίξεις ξανά στα βαλς.

Κάποια στιγμή θα του εξηγήσω, σκέφτεσαι και γίνεσαι Λούης…

Πας στο σπίτι και βγάζεις την μία και μοναδική γόβα που σου απέμεινε.

Τα πόδια σου έχουν μελανιάσει από την ταλαιπωρία και είσαι πολύ κουρασμένη-και μαγεμένη- να τα λέμε κι αυτά…και μόνο με την σκέψη μιάς λεκάνης με ζεστό αλατόνερο.

Την άλλη μέρα κατεβαίνεις τις σκάλες κουτσαίνοντας και τρέχεις κουζίνα να ετοιμάσεις τα δέοντα στις κακές σου αδερφές.

Εκεί που τηγανίζεις μπέικον σκέφτεσαι την νονά και ποιός την ακούει που έχασες το ένα γοβάκι.

«Τί να της πω ; Τί; Να της πω πως πάτησα ακαθαρσίες από τα άλογα του πρίγκηπα που με έτρεχε στους σταύλους να δω τα άλογα του; Μπα, θα με κατσαδιάσει που τον άφησα να με ξεμοναχιάσει με την μία…Θα με πει τριριμπίμ τσιριμπόμ και θα΄χει και τα δίκια της.

Χμμμ. Να πω πως στο παλάτι η βασίλισσα φοβάται τα μικρόβια και έβαλε όλους του καλεσμένουν να βγάλουν τα παπούτσια τους στην είσοδο και στο τέλος, στην έξοδο, έχασε η μάνα το παιδί και γω τη μιά μου γόβα;! Μπααα.

Το βρήκα! Θα πω πως πλημμύρισε το παλάτι και το γοβάκι το παρέσυρε το ρέμα…

Τελικά, δεν ξέρω τί να πω! Χιούστον we have a problem!!»

Γοβάκι αλέρτ!! Φου –φου…ανακοίνωσης.

«Εψές αργά( στο μπαρ το ναυάγιο;!) εχάθει γόβα μυτερή, νούμερο 37. Αναζητά το ταίρι της και ό,τι ήθελε προκύψει. Είναι σχεδόν απάτητη…εντάξει, δεν είναι και τα Ιμαλάϊα…αλλά και εντελώς αδιάβροχη! (άσχετο; Όχι και τόσο στην εποχή των βαφτισμένων τυφώνων.Θες να πας σε μιά πλημμύρα και δεν βρίσκεις γαλότσες…τί κάνεις; Δεν τα βγάζω από το μυαλό μου παιδιά…Συμβαίνουν αυτά!)

Αν είστε το ταίρι της, ή έστω αν ξέρετε κάποιον που να το ξέρει…κάντε κάτι.»

Το μπέικον, να ΄ταν κι άλλο..κάρβουνο και ποιός τις ακούει τώρα τις ξινές!

Ασε που μόλις σε είδαν το πρωί με τα πόδια μπλαβί άρχισαν να σε φωνάζουν «Μελάνια, νιά, νιά νιά νιά νιάαα, η Σταχτοπούτα έχει μελανιασμένα πόοοοδια…και κότσι !αχαχαχα»

Και κάπως έτσι σου βγαίνει το όνομα..αλλά όχι το μάτι.

Βρέχει πάλι έξω;

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr