Μιά ιστορία που, σαν όλες τις ιστορίες, κάτι έχει να διδάξει, κάπως μπορεί να βοηθήσει στην κατανόηση και στην εξαγωγή κάποιων συμπερασμάτων σε σχέση με τον τρελλόκοσμο που μας περιβάλλει.

Ήταν τέτοιες μέρες, Πασχαλινές, πριν 15 ακριβώς χρόνια. Απρίλης 1999. Ο βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας απο το ΝΑΤΟ είναι σε πλήρη εξέλιξη χωρίς την έγκριση του ΟΗΕ. Είναι η πρώτη φορά που το ΝΑΤΟ θα άσκησει ένοπλη βία, χωρίς εξουσιοδότηση απο το Συμβούλιο Ασφαλείας και μάλιστα σε ένα κυρίαρχο κράτος που δεν αποτελούσε απειλή για κανένα μέλος της συμμαχίας.

Η επιχείρηση “Ευγενές Αμόνι” – Noble Anvil- ξεκίνησε στις 29 του Μάρτη και και τέλειωσε στις 10 Ιουνίου. Είχε προηγηθεί ο βομβαρδισμός της Βοσνίας Ερζεγοβίνης το 1995.

Στην διάρκεια των βομβαρδισμών έπεσαν 14.000 βόμβες μεταξύ των οποίων βόμβες διασποράς και απεμπλουτισμένου ουρανίου. Πάνω απο 2.000 άμαχοι σκοτώθηκαν και χιλιάδες τραυματίστηκαν. Πάνω απο 200.000 Σέρβοι υποχρεόθηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους στο Κοσυφοπέδιο. Οι βόμβες του ΝΑΤΟ κατέστρεψαν περίπου 300 σχολεία και βιβλιοθήκες και 20 νοσοκομεία. 40.000 κατοικίες καταστράφηκαν καθώς και 90 ιστορικά μνημεία.

Αφήνω σε σας την σύγκριση, τα συμπεράσματα τους παραληλισμούς με τα όσα γίνονται σήμερα στην Ουκρανία.

Ένα σκίτσο μου των ημερών εκείνων. Ήταν επι μέρες στην ιστοσελίδα της Borba, της επίσημης Γιουγκοσλαβικής εφημερίδας.

Βαγγέλης Παυλίδης